ਇਕ ਕਿਸਾਨ ਦੇ ਪੰਜ ਪੁੱਤਰ ਸਨ. ਉਹ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤੀ ਸਨ| ਪਰ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਝਗੜੇ ਸਨ ਕਿਸਾਨ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਪੁੱਤਰ ਲੜਾਈ ਨਾ ਕਰਨ| ਉਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਿਚ ਰਹਿਣ|
ਕਿਸਾਨ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਇਕਜੁੱਟ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ. ਇਕ ਦਿਨ ਉਸਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ| ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਿਆਂ ਸੱਦਿਆ| ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਕੜੀਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਬੰਡਲ ਦਿਖਾਇਆ ਅਤੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲਕੜੀਆਂ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਿਤੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਤੋੜੋ |
ਪੰਜਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਇੱਕ ਨੇ ਤੋੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ| ਉਹ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਹੁਨਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ| ਪਰ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਤੋੜੋ ਸਕਿਆ |
ਫਿਰ ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਲਕੜੀਆਂ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਇੱਕ ਇੱਕ ਸੋਟੀ ਨੂੰ ਤੋੜਨਾ ਲਈ ਕਹਿਆ | ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਲਕੜੀਆਂ ਤੋੜੀਆਂ ਦਿਤੀਆਂ
ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਇੱਕ ਇਕ ਸੋਟੀ ਹੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ. ਇਹ ਉਦੋਂ ਤਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇਹ ਇਕਜੁੱਟ ਹੋਣ
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਇਕਜੁੱਟ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰੋਗੇ. ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਵੰਡਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਜਾਵੋਗੇ. ”
ਨੈਤਿਕ: ਸੰਯੁਕਤ ਅਸੀਂ ਖੜ੍ਹੇ ਹਾਂ, ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਸੀਂ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਾਂ
punjabi stories for kids
ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਹਵਾ ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਇੱਕ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਸੀ ਹਵਾ ਨੇ ਕਿਹਾ: “ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲੋਂ ਤਾਕਤਵਰ ਹਾਂ”| “ਸੂਰਜ ਨੇ ਕਿਹਾ. “ਨਹੀਂ,ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਹੋ,
ਉਸੇ ਵਕਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੜਕ ਦੇ ਪਾਰ ਜਾ ਰਹੇ ਯਾਤਰੀ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ.
ਉਹ ਇਕ ਸ਼ਾਲ ਵਿਚ ਲਪੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ. ਸੂਰਜ ਅਤੇ ਹਵਾ ਨੇ ਸਹਿਮਤੀ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਇਸ ਨੂੰ ਵੱਖ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ
ਹਵਾ ਨੇ ਪਹਿਲਾ ਮੋੜ ਲਿਆ. ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਤੌੜੇ ਨਾਲ ਉਡਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮੁਸਾਫਿਰ ਦੇ ਸ਼ਾਲ ਨੂੰ ਉਸ ਤੋਂ ਅੱਡ ਕਰਨ ਲੱਗਾ
ਮੋਢੇ ਪਰ ਜਿੰਨਾ ਜਿਆਦਾ ਉਹ ਉਛਾਲਿਆ, ਸਖ਼ਤ ਤਜਰਬੇਕਾਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਲ ਨੂੰ ਜਗਾਇਆ|
ਹਵਾ ਦੀ ਵਾਰੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਤੱਕ ਸੰਘਰਸ਼ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ |
ਹੁਣ ਇਹ ਸੂਰਜ ਦੀ ਵਾਰੀ ਸੀ| ਸੂਰਜ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਮੁਸਕਰਾਇਆ ਯਾਤਰੂਆਂ ਦੀ ਨਿੱਘਾਤਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ
ਮੁਸਕਰਾਉਣ ਵਾਲਾ ਸੂਰਜ. ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਹ ਸ਼ਾਲ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਛੱਡਣ ਦਿੱਤਾ. ਸੂਰਜ ਦੀ ਮੁਸਕਾਨ ਗਰਮ ਹੋ ਗਈ| ਹੁਣ ਯਾਤਰੀ ਨੂੰ ਹੁਣ ਉਸਦੀ ਸ਼ਾਲ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ| ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਘਟਾਇਆ
ਇਹ ਜ਼ਮੀਨ ‘ਤੇ ਹੈ. ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਵਿੰਡ ਨਾਲੋਂ ਮਜ਼ਬੂਤ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ|
ਇਕ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਦੋ ਵਧੀਆ ਦੋਸਤ ਸਨ | ਉਹ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਖਤਰਨਾਕ ਮਾਰਗ ‘ਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ| ਜਿਵੇਂ ਸੂਰਜ ਡੁੱਬਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ, ਉਹ ਜੰਗਲ ਡਰਾਉਣੇ ਹੋ ਗਿਆ | ਅਚਾਨਕ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਰਿੱਛ ਆ ਗਿਆ | ਓਹਨਾ ਵਿੱਚੋ ਇਕ ਮੁੰਡੇ ਨੇੜਲੇ ਦਰੱਖਤ ਵੱਲ ਦੌੜ ਕੇ ਉਸ ਉਪਰ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ| ਦੂਜੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਰੱਖਤਾਂ ਤੇ ਕਿਦਾਂ ਚੜ੍ਹਨਾ ਹੈ | ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਯੋਜਨਾ ਸੁਜੀ ਉਹ ਜ਼ਮੀਨ ਉਪਰ ਹੈ ਲੇਟ ਗਿਆ ਜੀਦਾ ਉਹ ਮਰ ਗਿਆ ਹੋਵੇ | ਰਿੱਛ ਨੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਪਾਇਆ ਦਾਖਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਚੱਕਰ ਕੱਢਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਗਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਇਹ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਮਰ ਗਿਆ ਹੈ | ਰਿੱਛ ਚਲਿਆ ਗਿਆ| ਦਰੱਖ਼ਤ ਵਾਲਾ ਮੁੰਡਾ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਰਿੱਛ ਨੇ ਕੀ ਕਹਿਆ ਸੀ| ਉਸ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕ ਰਿੱਛ ਨੇ ਕੀ ਕਹਿਆ ਕੀ ‘ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਸਤਾਂ’ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਨਾ ਕਰੋ ਜੋ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ|
ਇੱਕ ਗਰਮ ਦਿਨ, ਪਾਣੀ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਸਾਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਿਆਸਾ ਕਾਂ ਉੱਡ ਰਹਿ ਸੀ| ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ , ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਲਿਆ |ਉਹ ਬਹੁਤ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹਿ ਸੀ , ਲਗਭਗ ਸਾਰੇ ਆਸ ਗੁਆ ਬੈਠਾ ਸੀ | ਅਚਾਨਕ, ਉਸ ਨੇ ਦਰਖ਼ਤ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਇੱਕ ਪਾਣੀ ਦੇ ਜੱਗ ਦੇਖਿਆ | ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਵੇਖਣ ਲਈ ਆਇਆ ਕਿ ਜੱਗ ਦੇ ਅੰਦਰ ਪਾਣੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ | ਉਹ ਜੱਗ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕੁਝ ਪਾਣੀ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਸੀ| ਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਜੱਗ ਵਿੱਚ ਧੱਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ| ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਜੱਗ ਵਿਚ ਪਾਣੀ ਬਹੁਤ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸੀ | ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਜੱਗ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਲਈ ਬਾਹਰ ਵੱਲ ਖਿੱਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਜੱਗ ਬਹੁਤ ਭਾਰੀ ਸੀ| ਕਾਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸੋਚਿਆ. ਫਿਰ ਇਸਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ, ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਪੱਥਰ ਦੇਖੇ| ਉਸ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਵਧੀਆ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਈ ਉਸ ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਇਕ-ਇਕ ਕਰਕੇ ਚੁੱਕਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਜੱਗ ਵਿਚ ਸੁੱਟਣ ਲੱਗਾ ਜਿਉਂ ਹੀ ਜੱਗ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪੱਥਰਾਂ ਨਾਲ ਭਰ ਗਿਆ, ਪਾਣੀ ਦਾ ਪੱਧਰ ਵਧਦਾ ਗਿਆ| ਉਸ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਨੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਉਸ ਨਾ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ ਅਤੇ ਉਡ ਗਿਆ
ਨੈਤਿਕ: ਸੋਚੋ ਅਤੇ ਸਖ਼ਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰੋ, ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਲੱਭ ਸਕਦੇ ਹੋ
ਅਕਬਰ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਆਪਣੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਇਕ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਹਰ ਕੋਈ ਬੁੱਝਿਆ ਰਹਿ ਗਯਾ| ਪਰ ਸਾਰੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਾ ਪਤਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ| ਬੀਰਬਲ ਨੇ ਜਾਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਇਹ ਮਾਮਲਾ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਓਹੀ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ|
‘ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਕਿੰਨੇ ਕਾਂ ਹਨ?’
ਬੀਰਬਲ ਤੁਰੰਤ ਮੁਸਕਰਾਇਆ ਅਤੇ ਦੱਸਿਆ ਅਕਬਰ ਦੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ 21 ਹਜ਼ਾਰ ਪੰਜ ਸੌ ਅਤੇ ਵੀਹ ਹੈ | ਜਦੋਂ ਇਹ ਪੁੱਛਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਦਾ ਜਵਾਬ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣਦਾ ਤਾਂ ਬੀਰਬਲ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ, ‘ਆਪਣੇ ਸੈਨਕਾਂ ਨੂੰ ਕਾਵਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹੋ. ਜੇ ਉਥੇ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹਨ ਤਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਬਾਹਰੋਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਆਏ ਹੋਈ ਹਨ . ਜੇ ਉੱਥੇ ਘੱਟ ਹੈ, ਤਾਂ ਕਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ. ” ਜਵਾਬ ਨਾਲ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ, ਅਕਬਰ ਨੇ ਬੀਬੀਰ ਨੂੰ ਕੁਜ ਮੋਹਰਾਂ ਅਤੇ ਮੋਤੀ ਦੀ ਲੜੀ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ|
ਗਰਮੀ ਦਾ ਮੌਸਮ ਸੀ | ਇਕ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਪੇੜ ਸੀ | ਉਹ ਬਹੁਤ ਹਰਾ-ਭਰਾ ਸੀ | ਉਸ ਨੂੰ ਫ਼ਲ ਲਾਗੇ ਹੋਈ ਸਨ | ਇਕ ਦਿਨ ਉਸ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚੋ ਇਕ ਬੱਚਾ ਜਾ ਰਹਿ ਸੀ | ਉਹ ਬੱਚਾ ਭੂਖਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਗਰਮੀ ਵੀ ਬਹੁਤ ਲੱਗ ਰਹਿ ਸੀ | ਉਸ ਬਚਾ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਉਸ ਪੇੜ ਤੇ ਪਈ | ਪੇੜ ਤੇ ਲਗੇ ਫ਼ਲ ਵੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਪਾਣੀ ਆ ਗਯਾ | ਉਸ ਨਾ ਪੈਟ ਭਰ ਕੇ ਫ਼ਲ ਖਾਦੇ | ਫ਼ਲ ਖਾਨ ਤੇ ਬਾਦ ਉਹ ਪੇੜ ਦੀ ਸ਼ਾ ਹੇਠ ਸੌ ਗਿਆ | ਕੁਝ ਦੇਰ ਅਰਾਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਦ ਉਹ ਓਥੋਂ ਚਲਾ ਗਿਆ | ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਹ ਫਿਰ ਉਹ ਓਥੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਰਹਿ ਸੀ | ਉਸ ਨਾ ਦਾਖਿਆ ਕੇ ਪੇੜ ਤੇ ਇਕ ਵੀ ਫ਼ਲ ਨਹੀਂ ਹੈ | ਉਸ ਨਾ ਪੇੜ ਨੂੰ ਕਹਿਆ ਕੀ ਇਨੇਂ ਫ਼ਲ ਕਿੱਥੇ ਗਏ ? ਪੇੜ ਨਾ ਉੱਤਰ ਦਿਤਾ ਕੇ ਸਬ ਉਸ ਦਾ ਫ਼ਲ ਖਾ ਗਏ ਪਰ ਜੇ ਤੂੰ ਮੇਨੂ ਪਾਣੀ ਦਵੇਗਾ ਤਾ ਮੈ ਫਿਰ ਤੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਫ਼ਲ ਦਵਾਗਾ | ਫਿਰ ਉਹ ਬੱਚਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਪੇੜ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ | ਥੌੜਾ ਦਿਨਾਂ ਬਾਦ ਫਿਰ ਉਹ ਪੇੜ ਫਲਾਂ ਨਾ ਭਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ | ਫ਼ਲ ਦੇਖ਼ ਕੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ | ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਤੋਂ ਆ ਪਤਾ ਚਲਦਾ ਹੈ ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਪੈੜਾਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇਂਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਇਸ ਦਾ ਬਦਲੇ ਵਿਚ ਪੇੜ ਸਾਨੂੰ ਚੰਗੀ ਹਵਾ, ਫ਼ਲ ਆਦਿ ਦਿੰਦਾ ਹੈ |
ਇਕ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਇਕ ਬਾਂਦਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ | ਉਹ ਬਾਂਦਰ ਉਸ ਜੰਗਲ ਦਾ ਸਾਰੀਆਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਤੰਗ ਕਰਦਾ ਸੀ | ਉਸ ਦਾ ਕੋਈ ਮਿੱਤਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ | ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸਨ | ਜਦੋ ਵੀ ਕਿਸ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦਾ ਸੱਟ ਲੱਗਦੀ ਬਾਂਦਰ ਉਸ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਰਹਮ ਲੱਗਾਨ ਲਾਇ ਦਿੰਦਾ ਸੀ | ਇਹ ਉਹ ਕਿਸ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮਹਰਮ ਕਾਲੀ ਮਿਰਚ ਨਾਲ ਬਣਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਦਰਦ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਇਹ ਸਭ ਵਿਖ ਕੇ ਬਾਂਦਰ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਾ ਆਉਂਦਾ ਸੀ | ਇਕ ਦਿਨ ਇਕ ਖਰਗੋਸ਼ ਨੂੰ ਇਕ ਪੱਥਰ ਟਕਰਾ ਕੇ ਨਾਲ ਸੱਟ ਵੱਜ ਗਈ | ਉਸ ਦਾ ਬਹੁਤ ਦਰਦ ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਸੀ | ਬਾਂਦਰ ਦਾ ਨਜ਼ਰ ਉਸ ਖਾਰਗੋਸ਼ ਤਾ ਪਈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਇਲਤ ਸੁਝੀ ਉਹ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਪਾਸ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪੁੱਛਣ ਲਗਾ ਕੇ ਤੇਰਾ ਸੱਟ ਕੀੜਾ ਵਜੀ | ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਨੇ ਸਭ ਕੁਜ ਬਾਂਦਰ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਤਾ | ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਹਰਮ ਦੇ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦੂਰੋਂ ਲੁਕ ਕੇ ਵੇਖਣ ਲੱਗਾ | ਮਹਰਮ ਨਾਲ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਦਾ ਦਰਦ ਹੋਰ ਜਿਆਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਰੋਣ ਲੱਗਾ | ਬਾਂਦਰ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਖ ਕੇ ਹੱਸ ਰਹੀਆਂ ਸੀ | ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਨ ਕੇ ਬਾਕੀ ਜਾਨਵਰ ਵੀ ਆ ਗਏ | ਓਹਨਾ ਨੇ ਉਸ ਤੋਂ ਰੋਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਸਭ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿਤਾ ਕ ਉਸ ਨਾਲ ਕਿ ਹੋਇਆ | ਸਾਰਿਆ ਨਾ ਇਕ ਯੋਜਨਾ ਸੁਝੀ | ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਨੇ ਵੀ ਬਦਲਾ ਲੈਣਾ ਸੀ | ਉਸ ਨੇ ਦੋ ਟੋਕਰੀਆਂ ਲਇਆ ਇਕ ਵੱਡੀ ਅਤੇ ਇਕ ਛੋਟੀ | ਉਸ ਨੇ ਵੱਡੀ ਹੇਠਾਂ ਗੂੰਦ ਲਾ ਦਿੱਤੀ | ਉਹ ਦੋਵਾਂ ਟੋਕਰੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਬਾਂਦਰ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਹਿਣ ਲਗਾ ਜੇ ਤੂੰ ਅੰਬ ਖਾਣਾ ਹੈ ਤਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚੱਲ | ਬਾਂਦਰ ਨੂੰ ਅੰਬ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਸੀ ਉਹ ਉਸ ਨੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚੱਲ ਪਾਇਆ ਓਥੈ ਜਾ ਕੇ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੱਡੀ ਟੋਕਰੀ ਦਿੱਤੀ ਓਹਨਾ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਟੋਕਰੀਆਂ ਅੰਬਾਂ ਨੇ ਭਰ ਲਾਈਆਂ ਪਰ ਟੋਕਰੀ ਗੂੰਦ ਲੱਗੀ ਹੋਣ ਕਾਰਕ ਟੋਕਰੀ ਜ਼ਮੀਨ ਨਾਲ ਚੁਪਕ ਗਈ | ਬਾਂਦਰ ਓ ਟੋਕਰੀ ਨੂੰ ਛੱਡਣਾ ਨਹੀਂ ਰਹੀਆਂ ਸੀ ਉਸ ਨੇ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਟੋਕਰੀ ਨੂੰ ਖਿਚਿਆ ਜਿਸ ਨਾਲ ਟੋਕਰੀ ਦਾ ਕੁੰਡਾ ਟੁੱਟ ਗਯਾ ਅਤੇ ਓ ਡਿੱਗ ਪਾਇਆ ਉਸ ਦਾ ਪੈਰ ਤਾ ਸੱਟ ਵੱਜੀ ਉਹ ਰੋਣ ਲਗਾ ਆ ਵੇਖ ਕੇ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਓਹੀ ਮਹਰਮ ਬਾਂਦਰ ਦੇ ਲਾ ਦਿੱਤੀ ਬਾਂਦਰ ਦਾ ਦਰਦ ਹੋਰ ਵਾਦ ਗਿਆ | ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਬਾਂਦਰ ਨੂੰ ਸਮਜ ਆ ਗਯਾ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋ ਓ ਏ ਸਬ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾ ਕਿ ਹੁੰਦਾ ਹੈ | ਉਸ ਨੇ ਸਾਰਿਆ ਤੋਂ ਮਾਫੀ ਮੰਗੀ ਹੁਣ ਸਾਰਾ ਨੇ ਉਸ ਨੇ ਦੋਸਤੀ ਕਰ ਲਈ ਸੀ |ਹੁਣ ਬਾਂਦਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ |