ਤੇਰਾ ਛੱਡ ਜਾਣਾ, ਮੇਰਾ ਟੁੱਟ ਜਾਣਾ ,
ਬੱਸ ਜਜਬਾਤਾਂ ਦਾ ਧੋਖਾ ਸੀ ……..
‘
ਏਤੀ ਮਾਰ ਪਈ ਕੁਰਲਾਣੈ’ ਤੇਰਾ ਹੰਝੂ ਨਾ ਕਿਰਿਆ
ਤੂੰ ਨਾਨਕ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਕੀਕਣ ਅੱਖ ਉਠਾਵੇਂਗਾ
ਆਦਮੀ ਹਰ ਵਾਹ ਹੈ ਸਕਦਾ ਹੱਥ ਦੀ ਰੇਖਾ ਆਪਣੀ,
ਹੱਥ ‘ਚ ਸਭ ਦੇ ਡੋਰ ਹੈ ਇਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਵਕਤ ਦੀ।
ਨੀਂਦ ਖੋਹ ਰੱਖੀ ਹੈ ਓਦੀ ਯਾਦਾਂ ਨੇ……
ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਓਹਦੀ ਦੂਰੀ ਦੀ ਕਰਾਂ
ਜਾਂ ਮੇਰੀ ਚਾਹਤ ਦੀ…
ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਿਕਰ ਗ਼ਜ਼ਲਗੋ ਕਰਦੇ ਨਿੱਕੀ ਇਕ ਸਿਹਾਰੀ ਦਾ
ਐਪਰ ਚੇਤਾ ਭੁਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਦਿਲ ’ਤੇ ਚਲਦੀ ਆਰੀ ਦਾ
ਪੈਰ ਨੰਗੇ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਉਲਝੀ ਇੱਕ ਪਰਛਾਈ ਜਿਹੀ,
ਕਬਰ ਮੇਰੀ ’ਤੇ ਸੀ ਆਈ ਇੱਕ ਪੁਸਤਕ ਧਰ ਗਈ।
ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਹਾਸੇ ਵੰਡ ਸੱਜਣਾ
ਦਿਲ ਤੋੜਨ ਦਾ ਕੰਮ ਬੇਈਮਾਨ ਕਰਦੇ ਆ !
ਕੀ ਕਵੀਆਂ ਦਾ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ ਕੀ ਮਸਤੀ ਸੰਗ ਟੁਰਨਾ
ਠੁਮਕ ਠੁਮਕ ਜੇ ਨਾਲ ਨਾ ਚਲਣ ਸਜ ਲਿਖੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ
‘ਅਨਵਰ’ ਦੇ ਠੂਠੇ ਅੰਦਰ ਅੱਜ ਸ਼ੁਅਲੇ ਦਿਸਣ ਤਾਂ ਅਜ਼ਬ ਨਹੀਂ,
ਜੋ ਵੀ ਟੁਰਿਆ ਏ ਬਾਗਾਂ ‘ਚੋਂ ਦੋ ਚਾਰ ਸ਼ਰਾਰੇ ਲੈ ਟੁਰਿਆ।
ਜਿਹਨੂੰ ਕਦੇ ਡਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ।
ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਖੋਣ ਦਾ , ਓਹਨੂੰ
ਕੀ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੋਣਾ ਮੇਰੇ ਨਾ
ਹੋਣ ਦਾ…..
ਪੱਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਣਕਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਅੱਗ ਵਿਖਾਇਆ ਕਰ
ਪੱਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਣਕਾਂ ਤੇ ਨਾ ਮੀਂਹ ਵਰਾਇਆ ਕਰ
ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਤੂੰ ਕਿਸ ਨੂੰ ਚਲਿਆ ਏਂ
ਰਸਤੇ ਦੇ ਵਿਚ ਰੋਂਦਾ ਹੋਇਆ ਬਾਲ ਹਸਾਇਆ ਕਰ
ਜਦੋਂ ਘੜਿਆਲ ਖੜਕੇ ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦਾ।
ਇਉਂ ਜਾਪੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੀ ਫ਼ਿਕਰ ਹੈ ਆਪਣੇ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਦਾ।