ਜਿਹੜਾ ਕਦੇ ਪਲ ਪਲ ਦੀ ਜੁਦਾਈ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਸੀ
ਉਹ ਐਸਾ ਗਿਆ ਜਿਹੜਾ ਮੁੜਕੇ ਆਇਆ ਸੀ।
ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਨਾਲੋਂ ਫਿਰ ਵੀ ਚੰਗਾ ਭਾਵੇਂ ਹਰ ਕੇ ਮੁੜਿਆ ਵਾਂ
ਖੁਸ਼ ਆਂ ਅਪਣੀ ਹਿੰਮਤ ਉੱਤੇ ਕੁਝ ਤਾਂ ਕਰ ਕੇ ਮੁੜਿਆ ਵਾਂ
ਸੁਲਗਦਾ ਪੰਛੀ ਦੇ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਇਕਲਾਪਾ ਸੀ ਜੋ,
ਚੀਖ਼ ਬਣ ਕੇ ਰਾਤ ਦੇ ਸੀਨੇ ‘ਚ ਖੰਜਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਚਾਹੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮਜਬੂਤ ਕਿਉ ਨਾ ਹੋਣ ਦਿਲ,
ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਤੇ ਵਾਅਦਾ ਆਖਿਰ ਟੁੱਟ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜਦ ਵੀ ਵੇਖਾਂ ਊਣੇਪਨ ਦਾ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਾ ਦੇਵੇ
ਡਰਦੀ ਮੈਂ ਨਾ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਸੰਗ ਕਰਦੀ ਅੱਖੀਆਂ ਚਾਰ ਕਦੇ
ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਤੋਂ ਤਾਂ ਰਹੇ ਚੌਕਸ ਅਸੀਂ,
ਯਾਰਾਂ ਹੱਥੋਂ ਹਾਰ ਗਈ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ।
ਉਹ ਝੂਠੇ ਵਾਅਦੇ ਕਰ ਗਈ ਏ
ਉਹ ਗੈਰਾ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਈ ਏ
ਜੋ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ
ਉਹੀ ਛੱਡਕੇ ਤੈਨੂੰ ਤੁਰ ਗਈ ਏ
ਬੜਾ ਬੇਅਰਥ ਹੋਵੇਗਾ ਬੜਾ ਬੇ-ਰਾਸ ਜਾਪੇਗਾ
ਮੇਰੀ ਪਾਗਲ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ, ਨਾ ਕੋਈ ਨਾਮ ਦੇ ਦੇਣਾ
ਜੇ ਤੂੰ ਬੱਦਲ ਹੈਂ ਤਾਂ ਕਿਉਂ ਟਲਦਾ ਰਿਹਾ।
ਸ਼ਹਿਰ ਤਾਂ ਸਾਵਣ ’ਚ ਵੀ ਬਲਦਾ ਰਿਹਾ।
ਕਬੂਲ ਹੈ ਮੁਝੇ ਤੁਮਾਰੀ ਬੁਰੀ ਆਦਤੇ ਵੀ ਬਸ
ਇਕ ਵਾਅਦਾ ਕਰੋ ਕਿ ਕਭੀ ਛੋੜ ਕਰ ਨਹੀ ਜਾਉਗੇ
ਖ਼ਬਰੇ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਆਖ ਹੀ ਦੇਵੇ ਸੁਹਣਾ
ਉਸ ਨੇ ਦੇਖੇ ਮੁੜ ਮੁੜ ਦੇਖੇ ਹਰ ਇਕ ਨਗਰ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ
ਅਸੀਂ ਦਰਿਆ ਹਾਂ ਸਾਡੇ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਦੀ ਰੇਤ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ,
ਕਿਨਾਰੇ ਵਸਦਿਆਂ ਦੀ ਪਿਆਸ ਨੂੰ ਪੜਚੋਲਦੇ ਰਹਿਣਾ।