ਗੱਲ ਕਰ ਗਏ ਖਰੀ ਸਿਆਣੇ ਧਾਗੇ ਨੀਂ ਤੋੜੀਦੇ
ਆਪਣੇ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਈ ਹੁੰਦੇ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ ਲੋੜੀਦੇ
ਹਜੇ ਘਰ ਦੇ ਹਲਾਤ ਠੀਕ ਨੀ ਅਵੇ ਮੀਂਹ ਤੇ ਬਰਾਦਾ ਵਗਦਾ,
ਦਿਲ ਕਰਦਾ Sakoda ਲੇ ਲਵਾ ਪਰ ਕਰਜੇ ਤੂੰ ਡਰ ਲੱਗ ਦਾ
ਹੱਥ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੇ ਧਰ ਤੇਰਿਆਂ ਯਾਰਾਂ ਦੇ
ਜਿਨਾਂ ਦੀ ਤੂੰ ਪਾਈ ਹੋਈ ਜਿੰਦ ਸੁੱਕਣੀ
ਤੇਰੀ ਦਿੱਤੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਿਆ
ਫਿਰ ਚਾਹੇ ਓਹ ਯਾਦਾ ਨੇ ਜਾ ਫਿਰ ਹੰਝੂ
ਏਹ ਔਖੇ ਲਫ਼ਜ਼ ਪਿਆਰਾਂ ਦੇ,
ਪੜਨੇ ਨੂੰ ਦਿਲ ਤਾਂ ਡਰਦਾ ਏ
ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਏਹ ਸੱਜ਼ਣਾ,
ਤੈਨੂੰ ਬੜੀ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰਦਾ ਏ
ਭਾਵੇਂ ਜੱਗ ਸਾਰਾ ਵੈਰੀ ਤੂੰ ਬਣਾ ਦਈਂ ਮੇਰੇ ਮਾਲਕਾਂ
ਪਰ ਭਰਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵੈਰ ਨਾ ਪਵਾ ਦਈਂ ਮੇਰੇ ਮਾਲਕਾਂ
ਹਰ ਆਸ਼ਕਾ ਦੀ ਇਕੋਂ ਜਹੀ ਕਹਾਣੀ
ਮਹੋਬਤ ਕਰ ਬੈਠੇ ਸੀ ਸਜਣ ਨਾਲ ਰੁਹਾਨੀਂ
ਕੋਈ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਅੱਗੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਿਆਰ ਦਾ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੀ ਕਿਤਾ ਇਸ਼ਕ ਇਹਣਾ ਨਾਲ ਓਹਣਾ ਨੂੰ ਲੁਟਿਆ ਨਾ ਲੇਕੇ ਪਿਆਰ ਦਾ
ਜਿਹੜੇ ਸਦਾਚਾਰਕ ਨਿਯਮ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਕੁਦਰਤੀ ਸੁਭਾਅ ਨੂੰ ਅਸਲ ਕਰਕੇ ਬਣਾਏ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਸੀਂ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਕੁਝ ਪੰਨੇ ਤੇਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਦੇ,
ਪੜਨੇ ਨੂੰ ਜੀਅ ਜਿਹਾ ਕਰਦਾ ਏ
ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਜੀ ਕੇ ਦੇਖ ਲਿਆ,
ਪਰ ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਨਾ ਸਰਦਾ ਏ
ਕਿੱਦਾਂ ਦਸਿਆ ਜਾਵੇ ਅਪਣੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਨੂੰ,
ਕਮਲੇ ਸੱਜਣ Dialogue ਦੱਸਦੇ ਨੇ,
ਸਾਡੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਬੁਰੇ ਵਕਤ ਵਿੱਚ ਮੋਢੇ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਹੱਥ
ਕਾਮਯਾਬੀ ਵਿੱਚ ਵੱਜੀਆਂ ਤਾੜੀਆਂ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੀਮਤੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ…
ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਤੇੈਨੂੰ ਮਹਿਲ ਮੈਂ ਬਣਾਂ ਕੇ ਦਿਆਂ
ਚੰਨ ਦੇ ਕੋਲ ਨਵੀ ਦੁਨੀਆਂ ਸਜਾ ਕੇ ਦਿਆਂ
ਰੱਬ ਝੂਠ ਨਾ ਬਲਾਵੇ ਤੇਰੀ ਜਾਨ ਵਿੱਚ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਜਾਨ ਬੱਲੀਏ