ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਤੋਰੀ।
ਓਥੋਂ ਦੀ ਇੱਕ ਨਾਰ ਸੁਣੀਂਦੀ,
ਦੁੱਧ ਦੀ ਧਾਰ ਤੋਂ ਗੋਰੀ।
ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਨੈਣ ਲੜਾਵੇ,
ਗੱਲਬਾਤ ਤੋਂ ਕੋਰੀ।
ਇਸ਼ਕ ਮੁਸ਼ਕ ਕਦੇ ਨਾ ਛਿਪਦੇ,
ਨਿਹੁੰ ਨਾ ਲੱਗਦੇ ਜੋਰੀਂ।
ਗੁੜ ਭਾਵੇਂ ਆਪਣਾ ਹੀ ਖਾਈਏ,
ਖਾਈਏ ਜੱਗ ਤੋਂ ਚੋਰੀ।
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਚੜ੍ਹ ਮਿੱਤਰਾ,
ਮੈਂ ਪਤਲੀ ਬਾਂਸ ਦੀ ਪੋਰੀ।
Munde vallo
ਤੇਰਾ ਮਾਰਿਆ ਮੈਂ ਖੜ੍ਹਿਆ ਮੋੜ ਤੇ
ਲੱਤ ਸਾਇਕਲ ਤੋਂ ਲਾਹ ਕੇ
ਨੀ ਪਾਸਾ ਮਾਰ ਕੇ ਲੰਘਦੀ ਕੋਲ ਦੀ
ਝਾਂਜਰ ਨੂੰ ਛਣਕਾ ਕੇ
ਨੀ ਮਨ ਪ੍ਰਦੇਸੀ ਦਾ
ਲੈ ਗਈ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ।
ਤੇਰੀ ਖਾਤਰ ਰਿਹਾ ਕੁਮਾਰਾ
ਜੱਗ ਤੋਂ ਛੜਾ ਅਖਵਾਇਆ
ਨੱਤੀਆਂ ਵੇਚ ਕੇ ਖੋਪਾ ਲਿਆਂਦਾ
ਤੇਰੀ ਝੋਲੀ ਪਾਇਆ
ਜੇ ਡਰ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ
ਪਿਆਰ ਕਾਸ ਨੂੰ ਪਾਇਆ
ਜਾਂ
ਰੱਸੀਓਂ ਸੱਪ ਬਣਗੀ
ਖਾ ਕੇ ਮਾਲ ਪਰਾਇਆ।
ਵਿੱਚ ਬਾਗਾਂ ਦੇ ਸੋਹੇ ਕੇਲਾ
ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹੂੜਾ
ਤੈਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਤਿੰਨ ਵਲ ਖਾਵਾਂ
ਖਾ ਕੇ ਮਰਾਂ ਧਤੂਰਾ
ਕਾਹਨੂੰ ਪਾਇਆ ਸੀ
ਪਿਆਰ ਵੈਰਨੇ ਗੂੜਾ।
ਉੱਚਾ ਬੁਰਜ ਬਰਾਬਰ ਮੋਰੀ
ਦੀਵਾ ਕਿਸ ਬਿਧ ਧਰੀਏ
ਚਾਰੇ ਨੈਣ ਕਟਾਵੱਢ ਹੋ ਗਏ
ਹਾਮੀ ਕੀਹਦੀ ਭਰੀਏ
ਨਾਰ ਬਗਾਨੀ ਦੀ
ਬਾਂਹ ਨਾ ਮੂਰਖਾ ਫੜੀਏ
ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਧੀ ਦੇਈਂ ਨਾ ਬਾਬਲਾ
ਹਾਲੀ ਪੁੱਤ ਬਥੇਰੇ
ਨੌਕਰ ਨੇ ਤਾਂ ਚੱਕਿਆ ਬਿਸਤਰਾ
ਹੋ ਗਿਆ ਗੱਡੀ ਦੇ ਨੇੜੇ
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਵਰਜ ਰਹੀ ।
ਦੇਈਂ ਨਾ ਬਾਬਲਾ ਫੇਰੇ।
ਚੱਕ ਲਿਆ ਟੋਕਰਾ ਚੱਲ ਪਈ ਖੇਤ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਵੀ ਮਗਰੇ ਆਇਆ
ਵੱਟਾਂ ਡੌਲੇ ਸਾਰੇ ਫਿਰ ਗਿਆ
ਤੇਰਾ ਮਨ੍ਹਾਂ ਨਾ ਥਿਆਇਆ
ਪਾਣੀ ਪਿਆ ਪਤਲੋ
ਮਰ ਗਿਆ ਯਾਰ ਤਿਹਾਇਆ।
ਮੇਲਣ ਤਾਂ ਮੁੰਡਿਆ ਉਡਣ ਖਟੋਲਾ
ਵਿੱਚ ਗਿੱਧੇ ਦੇ ਨੱਚਦੀ
ਜੋੜ ਜੋੜ ਕੇ ਪਾਉਂਦੀ ਬੋਲੀਆਂ
ਤੋੜਾ ਟੁੱਟੇ ਤੋਂ ਨੱਚਦੀ
ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਾਈਆਂ ਝਾਂਜਰਾਂ
ਮੁੱਖ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਢਕਦੀ
ਸੂਟ ਤਾਂ ਇਹਦਾ ਡੀ ਚੈਨਾ ਦਾ
ਹਿੱਕ ਤੇ ਅੰਗੀਆ ਰੱਖਦੀ
ਤਿੰਨ ਵਾਰੀ ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਪੁੱਛ ਲਿਆ
ਤੂੰ ਨਾ ਜੁਬਾਨੋਂ ਦੱਸਦੀ
ਤੇਰੇ ਮਾਰੇ ਚਾਹ ਮੈਂ ਧਰ ਲਈ
ਅੱਗ ਚੰਦਰੀ ਨਾ ਮੱਚਦੀ
ਆਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਬੁਰੀ
ਤੂੰ ਨੀ ਖਸਮ ਦੇ ਵਸਦੀ।
ਚੰਦਰੀ ਜਾਤ ਦੀ ਤਰਖਾਣੀ,
ਚੂੜਾ ਪਾ ਕੇ ਸੱਕ ਹੂੰਝਦੀ।
ਕੱਖ ਵੀ ਲਿਆਉਨਾਂ,
ਪੱਠੇ ਵੀ ਲਿਆਉਨਾਂ,
ਮੈਂ ਹੱਥੀਂ ਪਾਲਦਾਂ ਖੋਲੀ।
ਦੋਨੋਂ ਵੇਲੇ ਦੁੱਧ ਏਹ ਦੇਵੇ,
ਤੋਂ ਭਰ ਕੇ ਬਾਲਟੀ ਚੋ ਲੀ।
ਤੂੰਹੀਓਂ ਮੇਰੇ ਭਾਂਡੇ ਮਾਂਜਣੇ,
ਤੂੰਈਓਂ ਮੇਰੀ ਗੋਲੀ
ਕਰ ਦੂ ਗਜ ਵਰਗੀ
ਜੇ ਮੁੜ ਕੇ ਬਰਾਬਰ ਬੋਲੀ।
ਸੁਣ ਨੀ ਕੁੜੀਏ ਨੱਚਣ ਵਾਲੀਏ
ਨੱਚਣਾ ਕੀਹਨੇ ਸਿਖਾਇਆ
ਜਦ ਗਿੱਧੇ ਵਿੱਚ ਨੱਚੋਂ ਕੁੜੀਏ
ਚੜ੍ਹਦਾ ਰੂਪ ਸਵਾਇਆ
ਨੱਚ ਲੈ ਮੋਰਨੀਏ
ਢੋਲ ਤੇਰਾ ਘਰ ਆਇਆ।
ਮੁਕਲਾਵੇ ਜਾਂਦੀ ਦਾ ਘੇਰੂਗਾ ਰੱਥ ਤੇਰਾ,
ਨੀ ਦੇ ਜਾ ਮੇਰੀ ਛਾਂਪ ਕੱਢ ਕੇ।