ਮੈਨੂੰ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਅਜੇ ਤਿੰਨ ਹੀ ਦਿਨ ਹੋਏ ਸਨ ਅਤੇ ਮੈਂ ਰੇਸ਼ਮੀ ਝੂਲੇ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਆਪਣੇ ਆਸਪਾਸ ਦੇ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਵੱਡੀਆਂ ਅਚਰਜ ਭਰੀਆਂ ਨਿਗਾਹਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਦੋਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ ਆਯਾ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ, “ਕਿਵੇਂ ਹੈ ਮੇਰਾ ਬੱਚਾ ?”
ਆਯਾ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਉਹ ਖ਼ੂਬ ਮਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਹੈ । ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਤੱਕ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਦੁੱਧ ਪਿਆਲ ਚੁੱਕੀ ਹਾਂ । ਮੈਂ ਇੰਨਾ ਖੁਸ਼ਦਿਲ ਬੱਚਾ ਅੱਜ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ ।”
ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ ਅਤੇ ਮੈਂ ਚੀਖਣ ਲਗਾ, “ਮਾਂ ਇਹ ਸੱਚ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਰਹੀ । ਮੇਰਾ ਬਿਸਤਰਾ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਹੈ ਅਤੇ, ਜੋ ਦੁੱਧ ਇਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਿਲਾਇਆ ਹੈ ਉਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਕੌੜਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਮੰਮਿਆਂ ਤੋਂ ਭਿਅੰਕਰ ਦੁਰਗੰਧ ਆ ਰਹੀ ਹੈ । ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਹੂੰ ।”
ਪਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੱਮਝ ਵਿੱਚ ਆਈ ਅਤੇ ਨਹੀਂ ਹੀ ਉਸ ਆਯਾ ਨੂੰ; ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਜਿਸ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹ ਤਾਂ ਉਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਸੀ ਜਿਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਆਇਆ ਸੀ ।
ਅਤੇ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇੱਕੀ ਦਿਨ ਦਾ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਨਾਮਕਰਣ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਪਾਦਰੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ; ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਬੇਟੇ ਦਾ ਤਾਂ ਜਨਮ ਹੀ ਇੱਕ ਈਸਾਈ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਹੈ ।”
ਮੈਂ ਇਸ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ । ਮੈਂ ਉਸ ਪਾਦਰੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਤੱਦ ਤਾਂ ਸਵਰਗ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ; ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਜਨਮ ਇੱਕ ਈਸਾਈ ਦੇ ਰੁਪ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਸੀ ।”
ਪਰ ਪਾਦਰੀ ਵੀ ਮੇਰੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਿਆ ।
ਫਿਰ ਸੱਤ ਸਾਲ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਜੋਤਸ਼ੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ, “ਤੁਹਾਡਾ ਪੁੱਤ ਇੱਕ ਰਾਜਨੇਤਾ ਬਣੇਗਾ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਅਗਵਾਈ ਕਰੇਗਾ ।”
ਪਰ ਮੈਂ ਚੀਖ ਉੱਠਿਆ, “ਇਹ ਭਵਿੱਖਵਾਣੀ ਗਲਤ ਹੈ; ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇੱਕ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਬਣਾਂਗਾ । ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਨਹੀਂ, ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ।”
ਪਰ ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਲਿਆ । ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ ।
ਤੇਤੀ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਮਾਂ, ਮੇਰੀ ਆਯਾ ਅਤੇ ਉਹ ਪਾਦਰੀ ਸਭ ਦਾ ਮਰਨਾ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ, ( ਰੱਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇਵੇ ), ਪਰ ਉਹ ਜੋਤੀਸ਼ੀ ਅਜੇ ਜਿੰਦਾ ਹੈ । ਕੱਲ ਮੈਂ ਉਸ ਜੋਤਸ਼ੀ ਨੂੰ ਮੰਦਿਰ ਦੇ ਦਵਾਰ ਉੱਤੇ ਮਿਲਿਆ । ਜਦੋਂ ਅਸੀ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰ ਰਹੇ ਸਾਂ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮਹਾਨ ਸੰਗੀਤਕਾਰ ਬਣੋਗੇ । ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਇਹ ਭਵਿੱਖਵਾਣੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ।”
ਅਤੇ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਹੁਣ ਤੱਕ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪ ਵੀ ਉਸ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਭੁੱਲ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ।
ਖ਼ਲੀਲ ਜਿਬਰਾਨ
(ਅਨੁਵਾਦ: ਚਰਨ ਗਿੱਲ)