ਧਨ ਬੇਗਾਨਾ ਕਹੋ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਗਲ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦਾ।
ਨਵੀਆਂ ਰਾਹਾਂ ਲੱਭਾਂਗੀ ਮੈਂ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਅਸਮਾਨਾਂ ਦਾ।
ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਣਾ ਹਰ ਵਾਰੀ,ਡਰਨਾ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ ,
ਪੱਤਿਆਂ ਦਾ ਝੜ ਜਾਣਾ,ਰੁੱਖ ਦਾ ਮਰਨਾ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ।
ਮੈਂ ਫੁੱਲ ਬਣ ਵਿਛਾਂਗੀ ਸਭ ਰਸਤਿਆਂ ‘ਚ ਤੇਰੇ
ਹੈ ਵਾਸਤਾ ਸਫ਼ਰ ‘ਤੇ ਲੈਂਦਾ ਜਾ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ
ਮੈਥੋਂ ਵਫ਼ਾ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ ਵਾਅਦਾ ਉਹ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦਾ
ਮੈਂ ਤਿੜਕਿਆ ਹਾਂ ਦੀਵਾ ਮੁੜ ਮੁੜ ਨਾ ਬਾਲ਼ ਮੈਨੂੰ
ਦੱਸ ਮੈਂ ਕਿੱਥੋਂ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂ ਉਹ ਕਿਸਮਤ
ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਕਰ ਦੇਵੇ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਰੌਂਦਿਆ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਿੱਟੀ ’ਤੇ ਜ਼ੁਲਮ ਕੀਤੇ,
ਮੈਂ ਖ਼ਾਕ ਹੁੰਦੇ ਉਹ ਤਾਜ ਵੇਖੇ, ਮੈਂ ਖ਼ਾਕ ਹੁੰਦੇ ਉਹ ਤਖ਼ਤ ਵੇਖੇ।
ਪਿਆਰਾ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਆਖਣਾ ਓਸੇ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਚਿਰਾਗ਼
ਖ਼ੁਦ ਬਲਣ ਦੀ ਜਿਸ ਦੀ ਆਦਤ ਹੋ ਗਈ
ਬਣ ਗਿਆ ਚਾਨਣ ਮੁਨਾਰਾ ਸਭ ਲਈ
ਨ੍ਹੇਰ ਤੋਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਵੀ ਨਫ਼ਰਤ ਹੋ ਗਈ
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗੀ ਤੇਰੇ ਸਿਵਾ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ
ਇੱਕ ਮੌਤ ਹੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਮੈਂ ਵਾਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ
ਗ਼ਜ਼ਲ ਦਾ ਦਰਬਾਰ ਹੈ ਹੁਣ ਸੱਜ ਗਈ ਮਹਫ਼ਿਲ ਤੇਰੀ।
ਤਾਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਢਲ ਗਈ ਜੋ ਦਿਲ ਦੀ ਸੀ ਹਲਚਲ ਤੇਰੀ।
ਮੇਰੀ ਕੋਮਲ ਜਿਹੀ ਵੀਣੀ ਨੂੰ ਵੰਗਾਂ ਲਾਲ ਦੇਂਦਾ ਹੈ
ਕਰੇ ਨੱਚਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਮੇਰਾ ਜਦੋਂ ਉਹ ਤਾਲ ਦੇਂਦਾ ਹੈ
ਚੰਨ ਸਿਤਾਰਾ ਦੀਵਾ ਜੁਗਨੂੰ ਕਿਰਨ ਜਿਹਾ ਉਪਨਾਮ ਨ ਦੇ
ਪੈੜ ਮੇਰੀ ਨੂੰ ਪੈੜ ਰਹਿਣ ਦੇ ਇਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾਮ ਨ ਦੇ
ਤਸਵੀਰਾਂ ਬੋਲਦੀਆਂ ਨਹੀਂ
ਪਰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇਂ
ਮਾਂ ਬੋਲੀ, ਮਾਂ ਜਣਨੀ ਤੇ ਮਾਂ ਧਰਤੀ ਕੋਲੋਂ,
ਟੁੱਟ ਕੇ ਬੰਦਾ ਮਰਦਾ ਮਰਦਾ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।