ਐਨਾ ਸਚ ਨਾ ਬੋਲ ਕਿ ‘ਕੱਲਾ ਰਹਿ ਜਾਵੇਂ
ਚਾਰ ਕੁ ਬੰਦੇ ਛੱਡ ਲੈ ਮੋਢਾ ਦੇਣ ਲਈ
ਗਈ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਧੂੰਏਂ ਓਹਲੇ,
ਸੁਪਨਾ ਕੋਈ ਬਲਦਾ ਏ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਦਾ,
ਅੰਗਿਆਰਾਂ ’ਤੇ ਚੱਲਦਾ ਏ।
ਪਹਿਲਾਂ ਧਰਤ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਵੰਡੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਵੰਡੇ ਜਾਂਦੇ ਪਾਣੀ ਫਿਰ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ
ਕੋਈ ਹਾਲੇ ਵੀ ਦਿਲ ਦੀ ਰਾਖ ਫੋਲੀ ਜਾ ਰਿਹੈ ‘ਮਾਨਵ’ ,
ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਸਿਵੇ ‘ਚੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕੀ ਲੱਭਿਆ ਹੋਣੈ।
ਇੱਛਾਵਾਂ ਕਾਰਨ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਵਿਕਾਸ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਜੇ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨਾ ਹੁੰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਮਨੁੱਖ ਹੁਣ ਵੀ ਗੁਫ਼ਾਵਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਹੋਣਾ ਸੀ।
ਜਦੋਂ ਵੀ ਡੁੱਬਦੀ ਬੇੜੀ, ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਦਾ ਹੈ ਨਾਂ ਲਗਦਾ
ਮਲਾਹਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਬਦ-ਨੀਤੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਢੱਕੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ
ਬੀਤੀ ਰਾਤ ਵਿਯੋਗ ਦੀ ਮੈਂ ਤਾਰੇ ਗਿਣ ਗਿਣ ਕੇ
ਅੱਖੀਆਂ ਤਰਸਣ ਦੀਦ ਨੂੰ ਤੂੰ ਸੁਪਨਾ ਬਣ ਕੇ ਆ
ਪਹਿਲ ਪਲੇਠੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਇਹ ਅਣਗਾਇਆ ਗੀਤ
ਛੇਕਾਂ ਵਿੰਨ੍ਹੀ ਬੰਸਰੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੋਂਠ ਛੁਹਾ
ਗਲਤੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਤਜਰਬੇ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਤਜਰਬਾ ਅਸੀਂ ਗਲਤੀਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਸਿਰ ਤੋਂ ਨੰਗੀ ਪੈਰੋਂ ਵਹਿਣੀ ਕਰ ਕੰਨਾਂ ਤੋਂ ਉੱਚੀ
ਸੁਣਿਆ ਏ ਕਿ ਰਾਤ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਏਦਾਂ ਤਾਰਿਆਂ ਲੁੱਟੀ
ਮਨ-ਮਦਿਰਾ ਦੇ ਜਾਮ ਪਿਆਲੇ,
ਰਹਿੰਦੇ ਊਣੇ-ਊਣੇ ਪਰ,
ਆਬਸ਼ਾਰ ਬਣ ਨੈਣੋਂ ਡਿੱਗਦੇ,
ਜਦ ਤੂੰ ਭਰਦਾ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਚ।
ਘਰ ਦੇ ਵਿਚ ਵੀ ਹਾਜ਼ਰ ਰਹਿਣਾ ਪੌਣਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਘੁਲ ਉਡਣਾ
ਜਿੱਦਾਂ ਫੁੱਲ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ਬੂ ਵਸੇ ਘਰ ਵਿਚ ਏਦਾਂ ਵਾਸ ਕਰੀਂ
ਦਿਲ ’ਚ ਮੈਂ ਨਾਮ ਸਦਾ ਧੜਕਦਾ ਤੇਰਾ ਰੱਖਿਆ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਹਰਿਕ ਹਾਲ ਜਿਊਂਦਾ ਰੱਖਿਆ।