ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਸਬੂਤ ਨਾ ਮੰਗਿਆ ਕਰ
ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਸਿਵਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ ਈ ਕੀ?
ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਉੱਤੇ ਧੂੜਾਂ ਜੰਮੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਝਾੜੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜ਼ਿਲਦਾਂ ਸਾਂਭ ਰਹੇ ਨੇ ਝੱਲੇ ਵਰਕੇ ਪਾੜੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜਿਹੜਾ ਕਦੇ ਪਲ ਪਲ ਦੀ ਜੁਦਾਈ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਸੀ
ਉਹ ਐਸਾ ਗਿਆ ਜਿਹੜਾ ਮੁੜਕੇ ਆਇਆ ਸੀ।
ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਨਾਲੋਂ ਫਿਰ ਵੀ ਚੰਗਾ ਭਾਵੇਂ ਹਰ ਕੇ ਮੁੜਿਆ ਵਾਂ
ਖੁਸ਼ ਆਂ ਅਪਣੀ ਹਿੰਮਤ ਉੱਤੇ ਕੁਝ ਤਾਂ ਕਰ ਕੇ ਮੁੜਿਆ ਵਾਂ
ਸੁਲਗਦਾ ਪੰਛੀ ਦੇ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਇਕਲਾਪਾ ਸੀ ਜੋ,
ਚੀਖ਼ ਬਣ ਕੇ ਰਾਤ ਦੇ ਸੀਨੇ ‘ਚ ਖੰਜਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਕੇ ਵੀ ਪੁਰਸ਼ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਖਰ ਇਸਤਰੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕੀ ਹੈ ?
ਚਾਹੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮਜਬੂਤ ਕਿਉ ਨਾ ਹੋਣ ਦਿਲ,
ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਤੇ ਵਾਅਦਾ ਆਖਿਰ ਟੁੱਟ ਹੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਜਦ ਵੀ ਵੇਖਾਂ ਊਣੇਪਨ ਦਾ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਾ ਦੇਵੇ
ਡਰਦੀ ਮੈਂ ਨਾ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੇ ਸੰਗ ਕਰਦੀ ਅੱਖੀਆਂ ਚਾਰ ਕਦੇ
ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਤੋਂ ਤਾਂ ਰਹੇ ਚੌਕਸ ਅਸੀਂ,
ਯਾਰਾਂ ਹੱਥੋਂ ਹਾਰ ਗਈ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ।
ਉਹ ਝੂਠੇ ਵਾਅਦੇ ਕਰ ਗਈ ਏ
ਉਹ ਗੈਰਾ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਈ ਏ
ਜੋ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ
ਉਹੀ ਛੱਡਕੇ ਤੈਨੂੰ ਤੁਰ ਗਈ ਏ
ਬੜਾ ਬੇਅਰਥ ਹੋਵੇਗਾ ਬੜਾ ਬੇ-ਰਾਸ ਜਾਪੇਗਾ
ਮੇਰੀ ਪਾਗਲ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ, ਨਾ ਕੋਈ ਨਾਮ ਦੇ ਦੇਣਾ
ਜੇ ਤੂੰ ਬੱਦਲ ਹੈਂ ਤਾਂ ਕਿਉਂ ਟਲਦਾ ਰਿਹਾ।
ਸ਼ਹਿਰ ਤਾਂ ਸਾਵਣ ’ਚ ਵੀ ਬਲਦਾ ਰਿਹਾ।