ਜਿਹਨੂੰ ਕਦੇ ਡਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ।
ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਖੋਣ ਦਾ , ਓਹਨੂੰ
ਕੀ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੋਣਾ ਮੇਰੇ ਨਾ
ਹੋਣ ਦਾ…..
ਜਦੋਂ ਘੜਿਆਲ ਖੜਕੇ ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦਾ।
ਇਉਂ ਜਾਪੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੀ ਫ਼ਿਕਰ ਹੈ ਆਪਣੇ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਦਾ।
ਆਪਣੇ ਗਮ ਦੀ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਨਾ ਕਰ
ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਅਜਮਾਇਸ਼ ਨਾ ਕਰ ,
ਜੋ ਤੇਰਾ ਹੈ ਬੰਦਿਆਂ ਉਹ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਖੁਦ ਚਲ ਕੇ ਆਏਗਾ
ਉਹਨੂੰ ਰੋਜ਼ ਰੋਜ਼ ਪਾਉਣ ਦੀ ਖੁਆਇਸ਼ ਨਾ ਕਰ !
ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਮਤਲਬ ਸੀ, ਸਵਾਦ ਚੇ ਚੱਖਿਆ ਤੂੰ,
ਹੁਣ ਜਿੱਥੇ ਸਾਡੀ ਔਕਾਤ, ਸਾਨੂੰ ਉਥੇ ਰੱਖਿਆ ਤੂੰ ……
ਸਮਝ ਵੀ, ਰੋਵੀਂ ਫੇਰ ਨਾ ਕੁੜੀਏ, ਹਰਨੀਆਂ ਦੇ ਮਿਤ ‘ਸ਼ੇਰ’ ਨਾ ਕੁੜੀਏ
ਹਰ ਕਿਸ਼ਤੀ ਤਾਂ ਲਹਿਰਾਂ ਚਹੁੰਦੀ, ਛੱਡਣ ਘੁੰਮਣਘੇਰ ਨਾ ਕੁੜੀਏ
ਜਿਸਮਾਂ ਤਕ ਮਹਿਦੂਦ ਵਾਪਰੀ, ਪਉਂਦਾ ਕਿਹੜਾ ਰੂਹ ਦੀ ਕੀਮਤ
ਜੋ ਕਿਰਨਾਂ ਦੇ ਕਾਤਿਲ, ਉਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਵਿਚ ਸਵੇਰ ਨਾ ਕੁੜੀਏ
ਗਲੀਆਂ ਤੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਵਾਂ ਉੱਤੇ ਲਗਦੇ,
ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਦੇ ਪਿੱਛੋਂ ਸ਼ਹਿਰ ਬਦਲ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਮੇਰਾ।
ਅਧੂਰਾ ਪਿਆਰ, ਅਧੂਰੇ ਚਾਅ,
ਟੁੱਟਿਆ ਦਿਲ, ਉਲਝ ਗਏ ਰਾਹ….
ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੇ ਦਾ ਹਾਲ ਨਾ ਐਵੇਂ ਹਰ ਖ਼ਤ ਵਿਚ ਹੀ ਪੁਛਿਆ ਕਰ ਤੂੰ
ਸ਼ਹਿਰ ਤੇਰੇ ਵੀ ਮਜ੍ਹਬ ਦੇ ਨਾਂ ‘ਤੇ ਝਗੜ ਹੁੰਦਾ ਨਿੱਤ ਹੋਵੇਗਾ
ਪਿਆਰ ਝਨਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁਬਦੇ ਜਿਹੜੇ ਸਦਾ ਲਈ ਤਰ ਜਾਂਦੇ।
ਮਹਿਰਮ ਸੰਗ ਇਕ ਮਿਕ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਫੇਰ ਨਾ ਵਿੱਛੜ ਜਾਂਦੇ।
ਤਰਸਣਾ ਪੱਲੇ ਰਹਿ ਗਿਆ, ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ,
ਮਰਿਆ ਵਰਗੇ ਹੋ ਗਏ ਆ, ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਚੋ ਕੱਢ ਕੇ…..
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਘੋਖੀਏ ਜੇ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੇ ਮੌਤ ਵਿਚ ਹੈ ਫ਼ਾਸਲਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ
ਯਾਦਾ ਵੀ ਕੀ ਕੀ ਕਰਾ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ,
ਇੱਕ ਸ਼ਾਇਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਇੱਕ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ