ਗਵਾ ਕੇ ਭਾਲਦਾ
ਫਿਰ ਲੱਭ ਕੇ ਗਵਾਉਂਦਾ ਏ
ਓਹ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਅਗਾਹ
ਖੌਰੇ ਕੀ ਚਾਉਂਦਾ ਏ
ਬਾਗ਼ ਵਿਚ ਹੱਸ ਪੈਂਦੀ ਏ ਤ੍ਰੇਲ
ਨਾਲ ਹੀ ਰੋ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਏ ਕੋਈ ਗੁਲਾਬ
ਸ਼ੋਰ ਹੈ ਵਿਰਲਾਪ ਹੈ ਕੁਰਲਾਟ ਮਾਰੋ-ਮਾਰ ਹੈ
ਜਬਰ ਦੇ ਗੋਡੇ ਤਲੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਗੁਜਰਾਤ ਦੀ
ਅਪਣੇ ਘਰਾਣੇ ਦੀ ਉਹ ਪਹਿਚਾਣ ਬਣਨ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ
ਸੰਧੂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ‘ਚੋਂ ਦਿਸਦੇ ਨੇ ਮੁਰਸ਼ਦਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ
ਵੇਖੇ ਜਦੋਂ ਬਦਲ ਕੇ ਮੈਂ ਔਕੜਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ
ਬੈਠੇ ਸੀ ਤਾੜ ਵਿਚ ਹੀ ਕੁਝ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਫਾਂਸੀ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਦੇਸ਼ ‘ਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਸੀ ਜੋ,
ਹੁਣ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਗੁਲਾਮੀ ਕਰਨ ਉਸ ਦੇ ਫਿਰ ਗਈ।
ਨੰਗੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਕੀਤੇ ਕੁਝ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ
ਦਰਅਸਲ ਨਿਕਲੇ ਮੇਰੇ ਸਭ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ
ਜਦ ਆਪਣੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਣਦੇ ਆਪਣੇ, ਦੋਸ਼ ਦਵੇਂ ਕਿਉਂ ਗੈਰਾਂ ਨੂੰ,
ਬਸ ਦਿਲ ਤਾਈਂ ਸਮਝਾਉਣਾ ਪੈਂਦੈ ਗ਼ਮ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵਧਾ ਕੇ ਹੀ।
ਏਸ ਨਗਰ ਨੂੰ ਕਿਸ ਬਿਧ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰਨਾ ਹੈ
ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਤਰਕ ‘ਤੇ ਰਹਿਬਰ ਸਹਿਮਤ ਨਾ
ਆਪਣੇ ਹੁਸਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਭੁਲੇਖਾ ਰਹਿਣਾ ਸੀ
ਸੱਚੀ ਗਲ ਜੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਦਸਦਾ ਦਰਪਣ ਦਾ
ਸ਼ਹਿਰ ਅੰਦਰ ਢਲਦੀਆਂ ਨੇ ਆਰੀਆਂ ਕੁਲਹਾੜੀਆਂ
ਜੰਗਲਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਸੁਣ ਸੁਣ ਹੋਵੇ ਫਾੜੋ ਫਾੜੀਆਂ
ਦਾਲ ਫੁਲਕੇ ਦੇ ਢੌਂਗ ਨੇ ਸਾਰੇ, ਕਿਹੜਾ ਕਾਮਿਲ ਫਕੀਰ ਹੈ ਏਥੇ
ਟੁਕ ਦੇ ਭੋਰੇ ਨੂੰ ਤਰਸਦੇ ਕਾਮੇ, ਵਿਹਲੇ ਸੰਤਾਂ ਨੂੰ ਖੀਰ ਹੈ ਏਥੇ
ਇਹ ਦਰਦ ਪੀੜਾਂ ਹੰਝੂ ਹੌਕੇ ਨੇ ਜਿਸਦੀ ਪੂੰਜੀ
ਯਾਰੋ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਫਿਰ ਉਹ ਕੰਗਾਲ ਕਿੱਦਾਂ