ਇਸ਼ਕ ਵਿਚ ਇਨਕਾਰ ਵੀ ਇਕਰਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਹਰ ਗੁਨਾਹ ਹੀ ਇਕ ਫ਼ਨਕਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਸਦੀਆਂ ਗੁਜ਼ਾਰੀਆਂ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਅੱਗ ਉੱਤੇ ਚੱਲ ਕੇ
ਤਾਹੀਏਂ ਤਾਂ ਆਸ਼ਕ ਹਰ ਸਮੇਂ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਰੂਹ ਦੇ ਬਨੇਰਿਆਂ ਤੋਂ ਇਸ਼ਕ ‘ਵਾਜਾਂ ਮਾਰਦੈ
ਜਾਹ, ਉਹ ਤਾਂ ਪਿਆਰ ਦੇ ਇਜ਼ਹਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਇਸ਼ਕ ਕੇਵਲ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਉਹ ਜਾਨ ਵੀ ਹੈ ਮੰਗਦਾ
ਯਾਰ ਦਾ ਖੰਜਰ ਵੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਜੇ ਜਵਾਕਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ,ਤੇ ਮਤਲਬੀਆਂ ਨੂੰ ਦਿਲ ਦਿਓਗੇ
ਤਾਂ ਉਹ ਗੇਮ ਹੀ ਖੇਡਣਗੇ
ਜੇ ਰੱਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਖੋਹ ਵੀ ਸਕਦਾ
ਜੋ ਹੱਸਦਾ ਹੈ ਉਹ ਰੋਅ ਵੀ ਸਕਦਾ
ਏਹ ਹੀ ਤਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ
ਜੋ ਸੋਚਿਆ ਨਹੀਂ ਹੋ ਵੀ ਸਕਦਾ
ਦਿਲ ਦੇ ਬਨੇਰਿਆਂ ‘ਤੇ ਦੀਵੇ ਜਗਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਕਿੱਦਾਂ ਦੇ ਸੀ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ਹੀ ਪਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਸਾਡੀ ਉਹ ਝੋਲੀ ਪਾ ਗਏ ਕੁਝ ਸਿੱਪੀਆਂ ਤੇ ਘੋਗੇ
ਸਾਰੇ ਹੀ ਸੁੱਚੇ ਮੋਤੀ ਸਾਥੋਂ ਛੁਪਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਸੇਜ ਉਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰਾਤੀਂ ਰੱਖਿਆ
ਉਹ ਸੁਪਨੇ ਸਾਡੇ ਰਾਹੀਂ ਕੰਡੇ ਵਿਛਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਹੱਸਾਂ ਤਾਂ ਰੋਣ ਨਿਕਲੇ, ਰੋਵਾਂ ਤਾਂ ਹਾਸਾ ਆਵੇ
ਇਹ ਰੋਗ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸੱਜਣ ਲਗਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਉਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੀ ਛੱਡ ਦੇਵੋ
ਜਿੱਥੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਵਕਤ ਦੇ ਲਈ ਭੀਖ ਮੰਗਣੀ ਪਵੇ
ਪਰੰਪਰਾ, ਪਰਿਵਰਤਨ ਦੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਚਾਹਤ , ਸਾਦਗੀ , ਫਿਕਰ , ਵਫਾ ਤੇ ਕਦਰ,
ਸਾਡੀਆਂ ਏਹੀ ਆਦਤਾਂ ਸਾਡਾ ਹੀ ਤਮਾਸ਼ਾ ਬਣਾ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਮੱਥੇ ‘ਤੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਪਲਕਾਂ ‘ਤੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਗੱਲਾਂ ’ਤੇ ਵੀ ਗੁਟਕਣ ਬੁੱਲ੍ਹ
ਹਿਕੋਂ ਧੜਕਣ ਰੂਹੋਂ ਫੜਕਣ ਗਾਵਣ ਟੁਣਕਣ ਗੂੰਜਣ ਬੁੱਲ੍ਹ
ਨੈਣਾਂ ਅੰਦਰ ਨੀਝਾਂ ਅੰਦਰ ਵਾਂਗ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਮਹਿਕਣ ਬੁੱਲ੍ਹ
ਹਰ ਦਰਪਣ ‘ਚੋਂ ਵੇਖਣ ਮੈਨੂੰ ਪਰ ਨਾ ਤੇਰੇ ਬੋਲਣ ਬੁੱਲ੍ਹ
ਤੇਰੇ ਹਰ ਜਨਮ ਦਿਨ ਤੇ ਅੱਜ ਵੀ ਕੇਕ ਮੰਗਾਉਂਦਾ ਮੈਂ
ਆਪੇ ਮੋਮਬੱਤੀਆਂ ਬਾਲਕੇ ਆਪ ਬੁਝਾਉਂਦਾ ਮੈਂ
ਤੇਰੇ ਗਮਾਂ ‘ਚ ਘਿਰ ਕੇ ਦੱਸ ਕਿਉਂ ਮਰਾਂਗਾ ਮੈਂ।
ਤੇਰੇ ਬਗੈਰ ਜੀਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ ਮੈਂ।
ਉਹ ਝੂਠੇ ਵਾਅਦੇ ਕਰ ਗਈ ਏ ‘ ਉਹ ਗੈਰਾ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਈ ਏ
ਜੋ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ ਉਹੀ ਛੱਡਕੇ ਤੈਨੂੰ ਤੁਰ ਗਈ
ਹੈ ਪਿਆਸ ਤਾਂ ਸਾਦੇ ਪਾਣੀ ਦੀ, ਇਸ ਸਾਦ ਮੁਰਾਦੀ ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਲਈ
ਤੂੰ ਨਾ ਦੇ ‘ਠੰਡੇ’ ਤੱਤੜੀ ਨੂੰ, ਘੁਟ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਹੀ ਭਰ ਲਾਂਗੇ