ਪੰਜਾਬੀ sad shayari love

ਥੋੜਾ ਸਬਰ ਕਰ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ

ਉਹਦੇ ਫ਼ੈਸਲੇ ਵਿਗਾੜਦੇ ਨਹੀਂ ਸਵਾਂਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇਂ

ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਦੀ ਚੁੱਪ ਅੱਗੇ

ਹਜਾਰਾਂ ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਹੋਣਾ ਪਿਆ

ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਮਿਲੇ ਜਦੋਂ ਮੰਗਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋਣ ਲੱਗਣ

ਤਾਂ ਸਮਝ ਲਵੀ ਮਿੱਤਰਾ ਤੈਨੂੰ ਸਬਰ ਕਰਨਾ ਆ ਗਿਆ

ਔਰਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸਤਿਕਾਰ

ਔਰਤ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਹੈ ਤਰੀਫ਼ ਕਰਨਾ ਨਹੀ

ਸੁਭਾਅ ਹੀ ਇਹੋ ਜਾ

ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਦੁੱਖ ਆਪਣਾ ਹੀ ਲੱਗਦਾ

ਜਿੱਥੇ ਖੁੱਲ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਹੋਵੇ

ਓਥੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਟੁੱਟਦੇ

ਸੁਆਦ ਨਾਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇ

ਤਾਂ ਲੋਕ ਟੁੱਕ ਕੇ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਨੇਂ

ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਕੋਈ ਨਾਲ ਹੈਗਾ ਜਾਂ ਨਹੀਂ

ਹਰ ਦੁੱਖ ਹੱਸ ਕੇ ਸਹਿੰਦੇ ਆਂ

ਮਿਲਾਵਟ ਨਹੀਂ ਪਸੰਦ ਰਿਸਤਿਆਂ ‘ਚ

ਤਾਂਹੀ ਇੱਕਲੇ ਰਹਿੰਦੇ ਆਂ

ਜਦੋਂ ਰੂਹਾਂ ਉਦਾਸ ਹੋਣ

ਫ਼ਿਰ ਚੁੱਪ ਤੋੜਨ ਦਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ

ਰੂਹ ਨਾਲ ਰੂਹ ਤਾਂ ਇੱਕ ਬਾਰੀ ਵੀ ਮਿਲ ਨਾ ਸਕੀ ਕਦੇ

ਉਂਝ ਭਾਂਵੇਂ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਲੱਗੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਲੱਖ ਵਾਰੀ

ਕਾਸ਼ ਤੇਰੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਕੋਈ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਨਾ ਹੁੰਦੀ

ਇਕੱਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਦੋਵੇਂ ਕੋਈ ਦੂਰੀ ਨਾ ਹੁੰਦਾ