Best Punjabi sad shayari on Life

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਆ ਯਾਰੋ

ਜਦੋ ਤੱਕ ਰਾਹ ਸਮਝ ਆਉਂਦਾ ਓਦੋ ਤੱਕ ਸਫਰ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ

ਹੱਸ ਕੇ ਕੱਟੇ ਸੀ ਜੋ ਦਿਨ ਅੱਜ ਉਹੀ ਮੈਨੂੰ ਰਵਾਉਂਦੇ ਨੇ

ਤੇਰੇ ਝੂਠੇ ਜਿਹੇ ਲਾਰੇ ਅੱਲੜੇ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਚੇਤੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ

ਹੁਣ ਛੱਡ ਤੂੰ ਵੀ ਰੌਣਾ ਸੱਜਣਾ ਵੇ

ਹੰਝੂ ਸਿੱਟ ਕੇ ਕਦੇ ਤੱਕਦੀਰਾਂ ਨੀਂ ਬਦਲਦੀਆ

ਤੇਰੀ ਅੱਖ ਰੋਵੇਗੀ ਬੇਕਦਰਾ ਤੇ ਹਾਸੇ ਦੇਖੀਂ ਖੋਹ ਜਾਣੇ ਨੇ

ਤੈਨੂੰ ਕਦਰਾਂ ਉਦੋਂ ਹੀ ਪੈਣੀਆਂ ਨੇ ਜਦੋਂ ਦੂਰ ਸੱਜਣ ਹੋ ਜਾਣੇ ਨੇ

ਗਲਤੀਆਂ ਤੇ ਗੁਨਾਹ ਤੇਰੇ ਵੀ ਕੁੱਝ ਘੱਟ ਨਹੀਂ

ਉਹ ਵੱਖਰੀ ਗੱਲ ਏ, ਬਹੁਤੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਅਸੀਂ

ਅੱਜ ਵੀ ਕਰਦਾ ਯਾਦ ਬੜਾ ਤੈਨੂੰ ਇਕੱਲਾ ਬਹਿ ਕੇ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ

ਖੇਡ ਕੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਤੁਰ ਗਈ ਤੂੰ ਨਾ ਸਮਝ ਸਕੀ ਜਜਬਾਤਾਂ ਨੂੰ

ਜ਼ਖ਼ਮ ਦਿਲ ਦੇ ਹੁਣ ਭਰਨੋਂ ਰਹੇ

ਕੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ‘ਚ ਰਿਹਾ ਨੀ ਸਾਡੀ ਮਰਹਮ ਵਰਗਾ

ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਕਰ ਦਵਾਂ ਖੁਦ ਨੂੰ ਮੈਂ

ਜਦ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ

ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜ ਕੇ ਲੋਕ

ਖ਼ੁਦਾ ਕੋਲ ਇਬਾਦਤ ਕਰਦੇ ਨੇਂ

ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਮੇਰਾ ਮਾਸੂਮ ਜਿਹਾ ਦਿਲ ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਚਾਹਿਆ

ਹਾਏ ਵੇ ਰੱਬਾ!ਓਹਨੂੰ ਕਿਉਂ ਮੇਰੇ ਤੇ ਰਤਾ ਤਰਸ ਨਾਂ ਆਇਆ

ਜਦ ਕੋਈ ਸੱਚਾ ਆਸ਼ਿਕ ਟੁੱਟਦਾ ਤਾਂ ਬੂਹਾ ਦੋ ਰਾਹਾਂ ਦਾ ਖੁੱਲਦਾ

ਕੋਈ ਮੈਖਾਨਿਆਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਤੁਰਿਆ ਕੋਈ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ‘ਚ ਬੁਣਦਾ

ਕਦੇ ਭੁੱਲੀ ਨਾ ਮੁਟਿਆਰ ਉਹ ਜੋ ਕੱਲੇ ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਗਈ ਏ

ਦਰਦ ਹਿਜ਼ਰਾਂ ਦਾ ਸਾਡੇ ਸੀਨੇ ਗੱਡ ਗਈ ਏ

ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹਸਾਉਣ ਵਾਲਾ ਜਦੋਂ ਆਪ ਕੱਲਾ ਰੋਂਦਾ ਹੋਊ

ਸੋਚ ਕੇ ਤਾਂ ਦੇਖੀ ਕਿੰਨਾ ਦੁੱਖ ਸਹਿੰਦਾ ਹੋਊ

ਕੀ ਕਹਿਣੇ ਮੇਰੇ ਲੇਖਾਂ ਦੇ ਤੇਰੇ ਕੇਸਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਕਾਲੇ ਨੇ

ਦੁੱਖ ਆਪਣੇ ਤੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਦੇਵਾਂ ਮੈ ਪੁੱਤਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਪਾਲੇ ਨੇ

ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਰੋਵਾਇਆ ਏ ਮੌਤੇ ਮੇਰੀਏ

ਜੇ ਤੂੰ ਸਾਥ ਦਵੇਂ ਤਾਂ ਸੱਭ ਨੂੰ ਰੋਵਾ ਸਕਦੇ ਆ ਆਪਾਂ

ਰੋਵਾ ਕੇ ਜਾਣ ਵਾਲਿਆ ਇਹਨਾਂ ਤਾਂ ਦੱਸ ਜਾ

ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਾਂ ਜਾ ਬਦਲ ਜਾਵਾਂ ਤੇਰੇ ਵਾਂਗੂ

ਕੀ ਵਫ਼ਾ ਮਿਲਣੀ ਓਹਨਾਂ ਤੋਂ

ਜੌ ਖੁਦ ਬੇਵਫ਼ਾ ਨੇ