ਗੀਤ ਗਾ ਨਾ ਬੁਲਬੁਲੇ ਤੂੰ ਸਾਜਗਰ ਨਾ ਹੈ ਸਮਾਂ,
ਘੂਕ ਸੁੱਤੇ ਬਾਗ ਮੇਰੇ, ਜਾਗਦਾ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਹੈ।
ਪੇਟ ਖਾਤਰ ਜੋਗ ਲੈ ਕੇ, ਜਾ ਰਹੇ ਪੂਰਨ ਘਰੋਂ
ਦੇਸ਼ ਵੱਲ ਨੂੰ ਲੈਣ ਲੂਣਾ, ਜਾ ਰਿਹਾ ਸਲਵਾਨ ਹੈ।
ਚਹਿਚਹਾਵਣਗੇ ਪਰਿੰਦੇ ਫੇਰ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਵੀ
ਬਣ ਸਕੇਂ ਜੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਖ਼ਾਤਰ , ਸੁਹਾਣੀ ਡਾਲ਼ ਤੂੰ
ਤੇਰੇ ਬਾਝ ਹੁੰਗਾਰਾ ਕਿਹੜਾ ਸ਼ਖ਼ਸ ਭਰੇ।
ਚਾਨਣ ਦੇ ਉੱਤੇ ਹਸਤਾਖ਼ਰ ਕੌਣ ਕਰੇ।
ਵਿਸਰੀ ਰੂਹ ਸੋਚ ਵੀ ਨਾ ਦਿਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ
ਮਹਿਫ਼ਲਾਂ ਵਿਚ ਗੂੰਜਦਾ ਹਰ ਵਕਤ ਦੇਹੀ ਨਾਦ ਹੈ।
ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲੀ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਨਾਂ।
ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਆਖਿਆ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਮਾਂ।
ਤੇਰੀਆਂ ਸੱਭੇ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਹੁਣ ਮੈਂ ਖੂਬ ਪਛਾਣ ਗਈ
ਗਿਰਗਿਟ ਨੇ ਕੀ ਰੰਗ ਬਦਲਣੇ ਤੇਰੇ ਰੰਗ ਵਧੇਰੇ ਨੇ
ਇੰਜ ਤੇ ਹੈ ਅਸਮਾਨ ਇਹ ਸਾਰਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਤਾਰਿਆਂ ਦਾ
ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਉਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਛਾਏ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰੇ ਨੇ
ਉਹ ਨ੍ਹੇਰੀ ਦਾ ਸਵਾਗਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਸ਼ਰੂਫ਼ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ,
ਮੈਂ ਬੁਝਦੇ ਦੀਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਲ ਪਾਉਣਾ ਲੋਚਦਾ ਹਾਂ।
ਅੱਖੀਆਂ ਨਾਲ ਨਜ਼ਾਰੇ ਹੁੰਦੇ ਖਿੜਦੇ ਫੁੱਲ ਬਹਾਰਾਂ ਨਾਲ
ਗੀਤ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੇ ਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਨਾਲ
ਮੰਨ ਲੈਂਦੇ ਤਾਂ ਦੱਸੋ ਕੀਕਣ ਮੰਨ ਲੈਂਦੇ,
ਮੁਨਸਿਫ਼ ਤਾਂ ਮਕਤੂਲ ਨੂੰ ਕਾਤਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਖੌਰੇ ਕੇਸ ਗਲੀ ‘ਚੋਂ ਮੈਂ ਹਾਂ ਲੰਘਦੀ ਪਈ
ਡਰਦੀ ਡਰਦੀ ਸਹਿਮੀ ਸਹਿਮੀ ਕੰਬਦੀ ਪਈ
ਹਰ ਬੂਹੇ ’ਤੇ ਰੁਕਦੀ ਰੁਕ ਕੇ ਟੁਰ ਪੈਂਦੀ
ਖ਼ੌਰੇ ਕੀਹਨੂੰ ਲੱਭਦੀ ਮੈਂ ਕੀ ਮੰਗਦੀ ਪਈ
ਰੂਪ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਗੁਆਚ ਗਈ
ਕੁੜੀਏ ਤੂੰ ਬੇ-ਰੰਗਾਂ ਤੋਂ ਰੰਗ ਮੰਗਦੀ ਪਈ
ਫੁੱਲ, ਪੱਤਿਆਂ ਤੇ ਤਾਰਾਂ ਉੱਤੇ, ਲਟਕ ਰਹੇ ਹੰਝੂ ਹੀ ਹੰਝੂ,
ਚੰਦਰਮਾ ਦੀ ਗੋਦੀ ਬਹਿ ਕੇ, ਹਉਕੇ ਭਰਦੀ ਰਾਤ ਰਹੀ ਹੈ।
ਜਿਸਮ ਤਕ ਹੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀਮਤ ਅਸਰ ਪੌਸ਼ਾਕ ਦਾ
ਬਦਲਦੀ ਹੈ ਸੋਚ ਵੀ ਪਹਿਰਾਵਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ