ਸਵੇਰ ਉਠਦੇ ਹੀ ਪਹਿਲਾਂ ਪੜ੍ਹੇ ਚਿਹਰਾ ਉਹ ਮੇਰਾ ਹੀ,
ਇਹ ਦਿਲ ਚਾਹੇ ਕਿ ਮੈਂ ਵੀ ਸੁਬਹਾ ਦਾ ਅਖ਼ਬਾਰ ਬਣ ਜਾਵਾਂ।
ਇਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਾਂ ਰੱਬਾ ਤੈਨੂੰ ਦੇ ਸਕੇਂਗਾ ਉਤਰ ਮੈਨੂੰ
ਕੁੱਲੀਆਂ ਵਿਚ ਹਨੇਰਾ ਐਪਰ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚ ਸਵੇਰਾ ਕਿਉਂ ਹੈ
ਸਾਗਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਿੱਪੀ ਵਾਂਗੂੰ ਛੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਂ ਰੁਲਦੇ,
ਬੂੰਦ ਸਵਾਂਤੀ ਬਣ ਕੇ ਮੋਤੀ ਪਿਆਰ ਬਣਾ ਗਿਆ ਤੇਰਾ।
ਬੇਅਦਬੀ ਮਾਫ਼ ਅਜ ਮੂੰਹ ਗੋਰਿਆਂ ਦੇ ਪੀਲੇ ਪੀਲੇ ਨੇ
ਤੇ ਮਾਲਕ ਹੋਣੀਆਂ ਦੇ ਕਾਲੇ ਕਾਲੇ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਹਨ
ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਕਰੜਾ ਪਹਿਰਾ ਕਾਲੀ ਬੋਲੀ ਰਾਤ ਦਾ।
ਫਿਰ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਰੌਸ਼ਨ ਸੁਪਨਾ ਵੇਖਦੀਆਂ ਪਰਭਾਤ ਦਾ।
ਇਹ ਊਣੇ ਜਾਮ ਸਾਕੀ ਤੇਰੇ ਊਣੇ-ਪਨ ਦੇ ਸੂਚਕ ਨੇ
ਇਧਰ ਮੇਰੀ ਤ੍ਰੇਹ ਮੰਗਦੀ ਮੈਖ਼ਾਨੇ ਤੇ ਮੈਖ਼ਾਨਾ
ਸੁੱਕਾ ਪੱਤਾ ਨਾਲ ਹਵਾਵਾਂ ਲੜਿਆ ਹੈ।
ਪੇਸ਼ ਗਈ ਨਾ ਜਦ ਆਖ਼ਿਰ ਨੂੰ ਝੜਿਆ ਹੈ।
ਭਰੀ ਭਰੀ ਜਿਹੀ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਸ਼ੋਖ਼ ਸ਼ੋਖ਼ ਟਾਣ੍ਹ ਵੱਲ
ਗੋਰੀ ਗੋਰੀ ਬਾਂਹ ਖ਼ਿਆਲ ਦੀ ਉਲਾਰ ਕੇ ਵਿਖਾ
ਨਾ ਪਿਆ ਡਾਕਾ, ਨਾ ਫਟਿਆ ਬੰਬ, ਨਾ ਹੀ ਧੜ ਗਿਰੇ,
ਸੁਰਖ਼ੀਆਂ ਬਿਨ ਕੀ ਬਣੇਗਾ ‘ਅਰਸ਼’ ਦੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦਾ।
ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਕੁਝ ਅਜ਼ਬ ਦਸਤੂਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਐਪਰ ਦਿਲੋਂ ਮਜਬੂਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਇਹ ਕੌਣ ਹੈ ਜੋ ਮੌਤ ਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਕਰ ਰਿਹੈ,
ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਜਨਮ ਨੇ ਮਾਰਿਆ।
ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਚਿਰਾਗ਼ ਇਹ ਸਿਆਹੀਆਂ ਬਦਲ ਦੇ
ਗੀਤ ਮੇਰੇ ਖੂਨ ਦੇ ਇਹ ਜ਼ਾਰ-ਸ਼ਾਹੀਆਂ ਬਦਲ ਦੇ