ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਤੁਰੋਗੇ ਕਿਨਾਰੇ ਕਿਨਾਰੇ।
ਨਾ ਸਮਝੋਗੇ ਲਹਿਰਾਂ ਦੇ ਕਦ ਤੱਕ ਇਸ਼ਾਰੇ।
ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਨੇ ਕਲੀਆਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਚ ਛਾਲੇ,
ਕਲਾਕਾਰ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਖੇੜਾ ਪੁਕਾਰੇ।
ਮੇਰੇ ਖ਼ਾਬਾਂ ਦੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ
ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਉਡਦੀ ਰੇਤ ਵਿਚ ਤਰਨਾ ਪਿਆ
ਸੁੰਨੇਪਣ ਨੂੰ ਭਰ ਦਿਉ ਪ੍ਰੀਤਮ।
ਤਨ ਮਨ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰ ਦਿਉ ਪ੍ਰੀਤਮ ॥
ਉਲਫ਼ਤ ਦੇ ਕੁੱਝ ਫੁੱਲ ਖਿੜਾਓ,
ਇਕ ਸੁੰਦਰ ਮੰਜ਼ਰ ਦਿਉ ਪ੍ਰੀਤਮ
ਫੁੱਲ ਦੀ ਪੱਤੀ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਕੋਈ ਹਾਦਸਾ
ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ ਪੱਥਰ ਹੀ ਠੋਕ੍ਹਰ ਵਾਸਤੇ
ਆਲ੍ਹਣੇ ਥੋਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕ ਪੰਛੀਉ,
ਆਦਮੀ ਕੋਲੇ ਅਜੇ ਵੀ ਘਰ ਨਹੀਂ।
ਕਦੇ ਹੈ ਗੀਤ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਕਦੇ ਤਲਵਾਰ ਦਾ ਮੌਸਮ
ਕਦੇ ਤਾਂ ਤਲਬ ਬਰਫ਼ਾਂ ਦੀ ਕਦੇ ਅੰਗਿਆਰ ਦਾ ਮੌਸਮ
ਜ਼ੁਲਮ ਦੀ ਹੱਦ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਸਿਤਮ ਦੀ ਸਿਖ਼ਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਕਿ ਹੁਣ ਹੈ ਖ਼ਤਮ ਹੋਵਣ ਤੇ ਤੇਰੇ ਹੰਕਾਰ ਦਾ ਮੌਸਮ
ਤਲਖ਼ ਫ਼ਿਜ਼ਾ, ਬੇਦਰਦ ਹਵਾ, ਤਨਹਾਈ ਦਾ ਸਹਿਰਾ ਵੀ ਹੈ।
ਬੇਮੌਸਮ ਵਿਚ ਖਿੜ ਕੇ ਜਿਊਂਦੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਇਕ ਸਜ਼ਾ ਵੀ ਹੈ।
ਨਾ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਰੁੱਖ ਸੀ ਕਿਧਰੇ ਨਾ ਛਤਰੀ ਹਥ ਮੇਰੇ
ਮੈਂ ਸਧਰਾਂ ਦੀ ਧੁੱਪੇ ਸੜਦਿਆਂ ਸਿਖ਼ਰ ਦੁਪਹਿਰ ਗੁਜ਼ਾਰੀ
ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਜਾ ਰਿਹੈ ਜੋ ਤੱਕਦਾ ਕਿਧਰੇ ਹੈ ਹੋਰ,
ਹਾਂ ’ਚ ਹਾਂ ਭਰਦਾ ਹੈ ਮੇਰੀ ਸੋਚਦਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਹੈ।
ਹਰ ਵੇਰ ਉਠ ਕੇ ਝੁਕ ਗਈ ਉਸ ਸ਼ੋਖ਼ ਦੀ ਨਜ਼ਰ
ਮੇਰੇ ਨਸੀਬ ਮੈ-ਕਸ਼ੋ ਕਿੰਨੇ ਖਰੇ ਰਹੇ
ਕਤਰੇ ਦੀ ਇਕੋ ਰੀਝ ਹੈ ਸਾਗਰ ਕਦੇ ਬਣਾਂ
ਅਸਲੇ ਤੋਂ ਐਪਰ ਆਦਮੀ ਕਿੱਦਾਂ ਪਰ੍ਹੇ ਰਹੇ
ਦਾਗ਼ ਮੱਚ ਉੱਠੇ ਜਿਗਰ ਦੇ ਮਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਐਤਕੀਂ।
ਸੜ ਗਿਆ ਘਰ ਦੇ ਚਿਰਾਗ਼ ਨਾਲ ਹੀ ਘਰ ਐਤਕੀਂ।
ਵਲਵਲੇ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਰੀਝਾਂ ਹਨ ਉਦਾਸ ਤਾਲਾ ਕੌਣ ਮੁਖ ‘ਤੇ ਲਾ ਗਿਆ
ਫਿੱਕਾ ਫਿੱਕਾ ਜਾਪਦਾ ਤੇਰਾ ਸ਼ਬਾਬ ਬੁਝ ਗਿਆ ਦੀਵਾ ਹਨੇਰਾ ਛਾ ਗਿਆ