Jasmeet Kaur

“ਹੁਣ ਫੇਰ ਤੇਰਾ ਕੀ ਇਰਾਦਾ ਹੈ?”
“ਕਿਉਂ? ਕਿਸ ਗੱਲ ਦਾ ਇਰਾਦਾ?”
“ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਰਾਵਣ ਦੇ ਪੰਜੇ ’ਚੋਂ ਛੁਡਾ ਕੇ ਨਹੀਂ ਲਿਆਇਆ?”
ਮੈਂ ਕਦ ਮੁੱਕਰਦੀ ਆਂ। ਇਸ ਗੱਲ ਲਈ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਦਿਲੋਂ ਧੰਨਵਾਦੀ ਆਂ ਤੇ ਉਮਰ ਭਰ ਤੇਰਾ ਅਹਿਸਾਨ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਾਂਗੀ।”
“ਸੁੱਕੇ ਧੰਨਵਾਦ ਨਾਲ ਕੀ ਹੁੰਦੇ ਮਾਈ ਡੀਅਰ।”
ਤੇ ਜਦ ਉਸਨੇ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਵਹਿਸ਼ਤ ਦੇ ਉਹੀ ਡੋਰੇ ਉਭਰਦੇ ਦੇਖੇ! ਆਪਣੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿਚ ਰੱਖ (ਉਹੀ) ਲਪਲਪਾਉਂਦੀ ਜੀਭ ਵੇਖੀ, ਉਸੇ ਪਲ ਪੁਰਾਣੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਰਾਵਣ ਹਾਲੀ ਮੋਇਆ ਨਹੀਂ, ਸਿਰ ਭੇਸ ਬਦਲ ਕੇ ਆਇਆ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਭੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਦਾ ਪੈਂਤਰਾ ਬਦਲ ਲਿਆ।
“ਨਹੀਂ ਮੇਰੀ ਜਾਨ….ਸੁੱਕਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਿਉਂ? ਆ ਤੇਰੀ ਚਿਰਾਂ ਦੀ ਪਿਆਸੀ ਜਿੰਦ ਦੀ ਪਿਆਸ ਬੁਝਾ…
ਉਸਨੇ ਬਾਹਾਂ ਖੋਹਲ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਜਦ ਉਹ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਆ ਲੱਗਾ, ਲੰਮੀ ਕੈਦ ਵਿਚ ਵਧੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਨਹੁੰ ਉਸ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਮਰਦ ਦੀ ਗਰਦਨ ਵਿਚ ਗਡ ਦਿੱਤੇ।
“ਇਹ ਤੂੰ ਕੀ ਕੀਤਾ ਵੈਰਨੇ….?” ਕਟੇ ਹੋਏ ਰੁਖ ਵਾਂਗ ਡਿਗਦਿਆਂ ਉਹ ਬੋਲਿਆ।
“ਲੋਕ ਅਕ੍ਰਿਤਘਣ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਕਹਿਣਗੇ ਪਰ ਇੱਕ ਰਾਵਣ ਦੇ ਪੰਜੇ ’ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਚੁੰਗਲ ਚ ਜਾ ਫਸਣਾ ਮੈਨੂੰ ਗਵਾਰਾ ਨਹੀਂ ਨਾਲੇ ਸੁੱਕੇ ਧੰਨਵਾਦ ਨਾਲ ਕੀ ਹੁੰਦੇ?? )
ਉਸੇ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾਇਆ ਉਸ ਨੇ ਘੰਡੀ ਉੱਤੇ ਅੰਗੂਠਿਆਂ ਦਾ ਦਬਾ ਉਸ ਸਮੇਂ ‘ਤੀਕ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਜਦ ਤੀਕ ਕਿ ਨਵੇਂ ਖਲਨਾਇਕ ਦੀ ਜੂਨੀ-ਬਦਲ ਨਹੀਂ ਗਈ।