ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਸੀ ਕਿ ਆਖ਼ਰ ਇਉਂ ਅਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹੋਵੇਗਾ
ਕਿ ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਲ੍ਹਣਾ ਸਮਝੇ ਸੀ ਓਹੋ ਜਾਲ਼ ਹੋਵੇਗਾ
ਮੇਲਣ ਤਾਂ ਮੁੰਡਿਆ ਉਡਣ ਖਟੋਲਾ,
ਵਿੱਚ ਗਿੱਧੇ ਦੇ ਨੱਚਦੀ।
ਜੋੜ ਜੋੜ ਕੇ ਪਾਉਂਦੀ ਬੋਲੀਆਂ,
ਤੋੜਾ ਟੁੱਟੇ ਤੋਂ ਨੱਚਦੀ।
ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਪਾਈਆਂ ਝਾਂਜਰਾਂ,
ਮੁੱਖ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਢਕਦੀ।
ਸੂਟ ਤਾਂ ਇਹਦਾ ਡੀ ਚੈਨਾ ਦਾ,
ਹਿੱਕ ਤੇ ਅੰਗੀਆ ਰੱਖਦੀ।
ਤਿੰਨ ਵਾਰੀ ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਪੁੱਛ ਲਿਆ,
ਤੂੰ ਨਾ ਜ਼ੁਬਾਨੋਂ ਦੱਸਦੀ।
ਤੇਰੇ ਮਾਰੇ ਚਾਹ ਮੈਂ ਧਰ ਲਈ,
ਅੰਗ ਚੰਦਰੀ ਨਾ ਮੱਚਦੀ।
ਆਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਬੁਰੀ,
ਤੂੰ ਨੀ ਖਸਮ ਦੇ ਵੱਸਦੀ
ਐਲੀ.ਐਲੀ…ਐਲੀ ॥ ਹੜੀਪਾ ਹਾਇ ! ਹੜੀਪਾ ਹਾਇ !!
ਆਦਿ ਕੱਢ ਕੇ ਰਸਕਤਾ ਭਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
ਕਦੋਂ ਤੱਕ ਤੁਰੋਗੇ ਕਿਨਾਰੇ ਕਿਨਾਰੇ।
ਨਾ ਸਮਝੋਗੇ ਲਹਿਰਾਂ ਦੇ ਕਦ ਤੱਕ ਇਸ਼ਾਰੇ।
ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਨੇ ਕਲੀਆਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਚ ਛਾਲੇ,
ਕਲਾਕਾਰ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਖੇੜਾ ਪੁਕਾਰੇ।
ਹਾਰ ਕੇ ਵੀ ਛੱਡਿਆ ਨਾ ਲੜਨ ਦਾ ਜਜ਼ਬਾ ਅਸੀਂ।
ਹਾਰ ਕੇ ਵੀ ਜਿੱਤ ਦੇ ਨਕਸ਼ ਬਣਾਉਦੇ ਰਹੀਦਾ।
ਮੇਰੇ ਖ਼ਾਬਾਂ ਦੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ
ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਉਡਦੀ ਰੇਤ ਵਿਚ ਤਰਨਾ ਪਿਆ
ਵੇ ਪੀ ਕੇ ਪਊਆ ਆ ਗਿਆ ਗਿੱਧੇ ਵਿਚ,
ਦਿੰਦਾ ਫਿਰਦੈਂ ਗੇੜੇ।
ਪਾਸੇ ਹੋ ਕੇ ਸੁਣ ਲੈ ਬੋਲੀਆਂ,
ਹੁਣ ਨਾ ਹੋਈਂ ਨੇੜੇ।
ਵਿਚ ਗਿੱਧੇ ਦੇ ਹੱਥ ਜੇ ਲੱਗ ਗਿਆ,
ਵੀਰ ਦੇਖਦੇ ਮੇਰੇ।
ਚੱਕ ਕੇ ਸੋਟੀਆਂ ਫੜ ਕੇ ਬਾਹਾਂ,
ਟੁਕੜੇ ਕਰਨਗੇ ਤੇਰੇ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਮੁੰਡਿਓ ਸੁਣ ਕੇ ਸੱਚੀਆਂ,
ਜਾ ਬੈਠਾ ਸੀ ਡੇਰੇ।
ਘਰ ਦੀ ਨਾਰ ਬਿਨਾਂ,
ਕੋਈ ਨਾ ਲਾਉਂਦੀ ਨੇੜੇ।
ਸੰਮੀ ਮੇਰੀ ਵਣ……ਕੂ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਵੀਰ ਦੀ, ਵਣ ਸੰਮੀਆਂ
ਸੰਮੀ ਮੇਰੀ ਵਣ…..ਕੋਠੇ ਤੇ ਪਰ ਕੋਠੜਾ, ਵਣ ਸੰਮੀਆਂ
ਸੰਮੀ ਮੇਰੀ ਵਣ……ਕੋਠੇ ਤੇ ਤੰਦੂਰ, ਵਣ ਸੰਮੀਆਂ
ਸੰਮੀ ਮੇਰੀ ਵਣ……ਗਿਣ ਗਿਣ ਲਾਵਾਂ ਰੋਟੀਆਂ, ਵਣ ਸੰਮੀਆਂ
ਖਾਵਣ ਵਾਲੇ ਦੂਰ …..ਵਣ ਸੰਮੀਆਂ ਸੰਮੀ
ਮੇਰੀ ਵਣ……ਖਾਵਣ ਵਾਲੇ ਆ ਗਏ, ਵਣ ਸੰਮੀਆਂ।
ਸੁੰਨੇਪਣ ਨੂੰ ਭਰ ਦਿਉ ਪ੍ਰੀਤਮ।
ਤਨ ਮਨ ਰੌਸ਼ਨ ਕਰ ਦਿਉ ਪ੍ਰੀਤਮ ॥
ਉਲਫ਼ਤ ਦੇ ਕੁੱਝ ਫੁੱਲ ਖਿੜਾਓ,
ਇਕ ਸੁੰਦਰ ਮੰਜ਼ਰ ਦਿਉ ਪ੍ਰੀਤਮ
ਗਮ ਨੂੰ ਪਾਲਣਾਂ ਨਹੀ ਭੁਲਾਉਣਾ ਸਿੱਖੋ,
ਕੀ ਪਤਾ ਅੱਗੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਹੋਣ…. .
ਫੁੱਲ ਦੀ ਪੱਤੀ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ ਕੋਈ ਹਾਦਸਾ
ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ ਪੱਥਰ ਹੀ ਠੋਕ੍ਹਰ ਵਾਸਤੇ
ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਡੋਬ ਨੇ ਪੈਂਦੇ,
ਵੱਢ-ਵੱਢ ਖਾਣ ਜੁਦਾਈਆਂ।
ਮਾਹੀ ਨਾ ਆਇਆ,
ਲਿਖ-ਲਿਖ ਚਿੱਠੀਆਂ ਪਾਈਆਂ।