ਸਾਡੀਆਂ ਅਫਵਾਵਾਂ ਦੇ ਧੂੰਏ ਉੱਥੇ ਹੀ ਉੱਠਦੇ ਨੇਂ
ਜਿੱਥੇ ਸਾਡੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲੱਗਦੀ ਹੋਵੇ
Author
Sandeep Kaur
ਥੋੜਾ ਸਬਰ ਕਰ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ
ਉਹਦੇ ਫ਼ੈਸਲੇ ਵਿਗਾੜਦੇ ਨਹੀਂ ਸਵਾਂਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇਂ
ਨਜਾਰੇ ਲਈਦੇ ਆ ਪੁੱਤ ਐਵੇ ਚੋੜ ਨੀਂ ਕਰੀਦੀ
ਪਿੱਠ ਪਿੱਛੇ ਭੌਂਕਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਆਪਾਂ
ਵਾਹਲੀ ਗੌਰ ਨਹੀ ਕਰੀਦੀ
ਦੁੱਖ ਹਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਦਾ
ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਲੋਕ ਹੱਸਦੇ ਵੇਖੇ ਨੇ [/blockquote
ਸਾਡੀ ਉਠਣੀ ਬਹਿਣੀ ਇੱਕਠਿਆ ਦੀ
ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਰੜਕਦੀ ਕਈਆ ਨੂੰ
ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਦੀ ਚੁੱਪ ਅੱਗੇ
ਹਜਾਰਾਂ ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਹੋਣਾ ਪਿਆ
ਖੇਡਣ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਤਾਂ ਅਸੀ ਵੀ ਰੱਖਦੇ ਆ ਪਰ ਹਲੇ ਤੂੰ ਖੇਡ
ਜਦੋਂ ਅਸੀ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਗਏ ਤੇਰੀ ਵਾਰੀ ਨੀ ਆਉਣੀ
ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਮਿਲੇ ਜਦੋਂ ਮੰਗਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋਣ ਲੱਗਣ
ਤਾਂ ਸਮਝ ਲਵੀ ਮਿੱਤਰਾ ਤੈਨੂੰ ਸਬਰ ਕਰਨਾ ਆ ਗਿਆ
ਜਿਹੜੇ ਅਪਣੀ ਮਰਜੀ ਦੇ ਰਾਜੇ ਹੋਣ
ਉਹ ਸਦਾ ਰਾਜੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਆ
ਔਰਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸਤਿਕਾਰ
ਔਰਤ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਹੈ ਤਰੀਫ਼ ਕਰਨਾ ਨਹੀ
ਕਭੀ ਫੁਰਸਤ ਮਿਲੀ ਤੋ ਮਿਲੇਂਗੇ ਅਪਨੇ ਆਪ ਸੇ
ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਸੁਨਾ ਹੈਂ ਕੇ ਬਹੁਤ ਬੁਰੇ ਹੈਂ ਹਮ
ਸੁਭਾਅ ਹੀ ਇਹੋ ਜਾ
ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਦੁੱਖ ਆਪਣਾ ਹੀ ਲੱਗਦਾ