ਛੱਡਣੀ ਸੀ ਚੋਰੀ, ਬੇਇਮਾਈ, ਬੇਇਮਾਨੀ , ਧੋਖਾ, ਠੱਗੀ, ਅਤੇ ਨਫ਼ਰਤ, ਪਰ ਲੋਕ ਆਂਡਾ, ਮੀਟ ਛੱਡ ਕੇ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂ ਧਰਮੀ ਸਮਝੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਮਜਬੂਰੀ ਕਾਰਨ ਸ਼ਹਿਰ ਯਾ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੱਸੀਏ ਫਿਰ ਵੀ ਸਾਡਾ ਮਨ ਚੰਦਰਾ ਸਾਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਤੱਕ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਲਾ-ਪ੍ਰਵਾਹੀਆਂ ਵਾਲੀ ਜਿਉਂਈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਮੋੜ ਤੇ ਲਿਆ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।ਭਾਵੇਂ ਅੰਦਰੋਂ ਆਵਾਜ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਤਾਂ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋ ਗਏ ਹੋ ਹੁਣ ਕੋਈ ਮਜਬੂਰੀ ਨਹੀਂ ਤੁਸੀਂ ਪਤੀ-ਪਤਨੀ ਦੋਵੇਂ ਕਿਉਂ ਨੀ ਉਸੇ ਮੋਹ ਭਰੇ ਪੇਂਡੂ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ ਜਾਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਤੇ ਉਸੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਮਹਿਕ ਦਾ ਅਨੰਦ ਮਾਣਦੇ, ਨਾਲੇ ਜਿਹੜਾ ਮਕਾਨ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਬਚਪਨ ਦੀ ਯਾਦ ਬਣਿਆ ਅਜੇ ਵੀ ਉਡੀਕ ਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਦੋਂ ਕੋਈ ਆਵੇ ਰੰਗ ਕਰਾਵੇ ਤੇ ਓਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਮੱਝਾਂ ਗਾਂਵਾਂ ਨੂੰ ਪੱਠੇ ਪੈਣ ਤੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੋਵੇ ਕਿ ਜਦੋਂ ਖੇਤੋਂ ਆਓ ਟਰੈਕਟਰ ਬਾਹਰ ਹੀ ਖੜਾ ਕਰ ਦੇਣਾਂ ਬਡਾਲੀ ਆਟਾ ਪਿਹਾਕੇ ਲਿਆਉਣਾਂ, ਬੈਂਕ ਚੋਂ ਪੈਨਸ਼ਨ ਕਢਵਾ ਲਿਆਇਓ ਨਾਲੇ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਲਈ ਖਲ ਦੀਆਂ ਦੋ ਬੋਰੀਆਂ ਲੈ ਆਉਣੀਆਂ।
ਇਹ ਤਾਂ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਚਲਿਆ ਕਿ ਕਦੋਂ ਬੱਚੇ ਵੱਡੇ ਹੋ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਜਿੱਥੇ ਰਿਝਕ ਖਿੰਡਾਇਆ ਖਾਣ ਲਈ ਉਥੇ ਉਥੇ ਚਲੇ ਗਏ। ਜੋ ਸਾਡਾ ਰਲਿਆ ਸੀ ਅਸੀਂ ਵੀ ਘੁੰਮ ਫਿਰ ਆਏ। ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਸੁਪਨਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਉਤੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਜਹਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਸਫਰ ਵੀ ਕਰਾਂਗੇ ਇਹ ਸਭ ਉਹਦੀ ਖੇਡ ਹੈ ਪਰ ਗਲ ਤਾਂ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਮੋਹਦੀ ਚਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਹ ਮੋਹ ਬੰਦੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਮਰਨ ਤੱਕ ਬਣਿਆਂ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜੋ ਸਹੂਲਤਾਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਕਰਕੇ ਯਾ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਫਰ ਵਿੱਚ ਚਲਦਿਆਂ ਕੁਝ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਬਣਿਆ ਪਿਆਰ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਮੁੜਨ ਦੇਂਦਾ, ਪਰ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਜਿਸ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਿਆ ਸੀ ਹੁਣ ਭੁੱਲਿਆ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ ਦਿਲ ਵਿੱਚੋਂ ਉਵੇਂ ਹੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਮੋਹ ਦੀ ਮਹਿਕ ਆਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਕਦੇ ਕਦੇ ਜਰੂਰ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਆਈ ਦਾ ਹੈ।ਖੇਤਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਟਾਂ ਤੇ ਘੁੰਮਦਿਆਂ ਇਕ ਵਾਰ ਜਰੂਰ ਬਾਪੂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਪੈੜਾਂ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਚਾਓ ਨਾਲ ਖੇਤਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਟਾਂ ਤੇ ਮੀਂਹ ਵਿੱਚ ਭਿੱਜਦਿਆਂ ਘੁੰਮਿਆਂ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਇਹ ਸਭ ਜਦੋਂ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮਨ ਭਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਆ ਇਹ ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦਰ ਪੀੜ੍ਹੀ ਚਲਦਾ ਰਹੇਗਾ। ਕਿਆ ਇਹ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਮੋਹ ਹੀ ਐਸਾ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰੀ ਵਿੱਚ ਪਾਈਂ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਬਸ ਜਦੋਂ ਵੀ ਅਜੇਹਾ ਖਿਆਲ ਮਨ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਪਿੰਡ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਹੀ ਆਈਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਆਈਦਾ ਹੈ।
ਧੰਨਵਾਦ।
“ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ ਢੀਂਡਸਾ”
ਸਮਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਅਣਮੁੱਲੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ, ਇਸ ਨੂੰ ਵਿਅਰਥ ਨਾ ਕਰੋ।
ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਗੌਰ ਨਾ ਕਰੋ, ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰੋ, ਸ਼ੋਰ ਨਾ ਕਰੋ
ਵੱਖਤ ਹੀ ਬਤਾਏਗਾ ਕੌਣ ਕੈਸਾ ਥਾ,ਹੱਮ ਬੋਲੇਂਗੇ ਤੋ
ਵੱਖਤ ਕੀ ਕਿਆ ਅਹਿਮੀਅਤ ਰਹਿ ਜਾਏਗੀ
ਜੇਕਰ ਕਿਸਮਤ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੀ, ਤਾਂ ਸਮਝ ਲਵੋ ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਕਮੀ ਐ
ਧੀ ਜਨਮ ਲੈਂਦੀ ਹੈ …ਮਾਪਿਆਂ ਸਿਰ ਬੋਝ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ..ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਮਾਪੇ ਫਿ਼ਕਰਾਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਘਿਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ….ਅੰਦਰੂਨੀ ਸੋਚਾਂ ਤਲਖੀ ਵਧਾ ਛੱਡਦੀਆਂ ਹਨ ….
ਹਰ ਮਾਪੇ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ….ਹਰ ਧੀ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਵਿਦਿਆ ਹਾਸਿਲ ਕਰਵਾਈ ਜਾਵੇ ….
ਪਰ ਹਾਲਾਤ ਸਾਰਥਿਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ …ਮਹਿੰਗੀ ਵਿੱਦਿਆ …ਜ਼ਮਾਨੇ ਦਾ ਖੌਫ਼ ਤੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਖਰਚ ਦੀ ਪੰਡ ….ਮਨ ਨੂੰ ਅਸ਼ਾਤ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਇੱਕ ਧੀ ਦੀ ਸੋਚ ਅਲੱਗ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ….ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੀ ,ਜੋ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ।
ਧੀ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਖੁੱਲ ਕੇ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਸਨੂੰ ਲਾਡ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਭਰਾ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਹੱਕ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ….ਪਰ ਧੀ ਅਤੇ ਪੁੱਤ ਵਿੱਚ ਅਸਮਾਨਤਾ ਜਰੂਰ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ । ਇੱਕ ਧੀ ਚਾਹੰਦੀ ਹੈ ਉਹ ਵੀ ਮੁੰਡੇ ਵਾਂਗ ਖੇਡੇ …..ਹੱਸੇ …ਬਾਹਰ ਵੀਰ ਵਾਂਗ ਘੁੰਮੇ-ਫਿਰੇ ..
ਉਸਨੂੰ ਘਰ ਦੀ ਚਾਰਦੀਵਾਰੀ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜਾਏ ।
ਉਹ ਪੁੱਤਰ ਵਾਂਗ ਹਰ ਕੰਮ ਨੂੰ ਕਰਨਾ ਲੋਚਦੀ ਹੈ ….
ਬਾਪ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਦਾ ਬੋਝ ਵੰਡਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਕੰਮ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਦਾ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਬਿਜ਼ਨਿਸ ਆਦਿ ।
ਧੀ ਇਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ,ਕੇ ਉਸਦੇ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਪਰਾਏ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਹਵਸੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ।
ਉਹ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ।
ਉਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕੇ ਉਸਦੀ ਸਰੀਰਿਕ ਸਮਰੱਥਾ ਨੂੰ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਘੱਟ ਸਮਝਿਆ ਜਾਵੇ ।
ਉਹ ਤਾਕਤਵਾਰ ਹੈ ।
ਉਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕੇ ਜਵਾਨ ਹੋਣ ਤੇ ਕੋਈ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਾਟਕ ਰਚਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਪੱਤ ਕਰੇ ।
ਔਰਤ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਸਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਇੱਕ ਮਰਦ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਕੇ ਉਸੇ ਤੇ ਹੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਅੰਤ ਲੋਚਦੀ ਹੈ ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।
ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਖੇਡ ਮੁਕਾਂਉਦਾ …ਉਹ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਟੁੱਟਦੀ ਹੈ …ਉਹ ਆਪਣਾ ਨਿਰਾਦਰ ਬਰਦਾਸ਼ਿਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ।
ਪੜ੍ਹ ਲਿਖ ਕੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਦਾ ਨਾਮ ਰੋਸ਼ਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਜਦੋਂ ਗਲਤ ਸੋਚ ਨੂੰ ਨਾ ਸਵਿਕਾਰਦੀ ਤੇਜ਼ਾਬ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਹੀ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਉਸ ਨਾਲ ਕੀ ਬੀਤਦੀ ਹੈ ਉਹ ਨਿਆਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕੋਈ ਕਾਨੂੰਨ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ।
ਲ਼ੜਕੀ ਪੜੀ ਲਿਖੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਵਿਆਹ ਨਾਮ ਦਾ ਸੌਦਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਬਾਪ ਨੂੰ ਸਹੁਰਿਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਖੜਾ ਵੇਖ ਅੰਦਰੋਂ-ਅੰਦਰੀ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਣ ਬੇਵੱਸ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਦਾਜ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕਰਜ਼ਾਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕੇ ਉਸਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਬੋਝ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਰੋਗੀ ਬਣਾ ਦੇਵੇ।
ਔਰਤ ਬਰਾਬਰ ਦਾ ਵਰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਪਤੀ ਦੀ ਵਧੀਆ ਦੋਸਤ ਵਧੀਆ ਜਿੰਦਗੀ ਭਰ ਦਾ ਸਾਥੀ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ।
ਪਤੀ ਦੀਆਂ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਿੱਦਤ ਨਾਲ ਨਿਭਾਉਦਿਆਂ ਸਨਮਾਨ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ।
ਬੇਸ਼ੱਕ ਔਰਤ ਪਤੀ ਦੀ ਸੰਤਾਨ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣਾ ਹੁਸਨ ਸਦਾ ਲਈ ਗੁਆ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਬਹੁਤੇ ਮਰਦ ਉਸਨੂੰ ਅਣਗੌਲਿਆ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ । ਉਹ ਪਤੀ ਤੋਂ ਵੀ ਉੰਨੀ ਹੀ ਉਮੀਦ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਜਿੰਨਾ ਸਤਿਕਾਰ ਅਤੇ ਵਫਾਵਾਂ ਪਤੀ ਨਾਲ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ।
ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਉਸ ਨਾਲ ।
ਉਹ ਕੁੱਖ ਵਿੱਚ ਧੀ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ….ਆਪਣੇ ਹੰਢਾਏ ਹਲਾਤਾਂ ਦੇ ਮੱਦੇ ਨਜ਼ਰ ਧੀ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇਣ ਤੋਂ ਕਤਰਾਉਂਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਧੀ ਉਸਦੀ ਸਹੀ ਸਹੇਲੀ ਤੇ ਦੁੱਖ ਦਰਦ ਵੰਡਾਉਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ।
ਬਹੁਤੀ ਵਾਰ ਤਾਂ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਉਸਨੂੰ ਬਿੱਲਕੁੱਲ ਵੀ ਇੱਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਆਪਾ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰ ਤਲਾਕ ਤੋਂ ਪ੍ਰਹੇਜ਼ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ।
ਔਰਤ ਇੱਕ ਸਮਝਣ ਵਾਲੀ …ਰੱਬ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੀ ਕੁਦਰਤੀ ਦੁਆ ਹੈ ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਦੂਜਿਆਂ ਦਾ ਭਲਾ ਤੇ ਸਨਮਾਨ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ।ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ ਉਹ ਆਪਣਾ ਰਵੱਈਆ ਬਦਲਣ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹੈ ਪਰ ਸਮਾਜ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਰਦਾਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ।
ਜਿੰਨਾ ਹੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਸਮਝਿਆ ਜਾਵੇ ਉਹ ਥੋੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਕਿ ਔਰਤ ਮਰਦ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਧੇਰੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਸ਼ਹਿਣਸ਼ੀਲ ਅਤੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਮੁਤਾਬਿਕ ਢਲਣ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ।
ਔਰਤ ਨਾਲ ਜਿੰਨਾ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਹਮਦਰਦੀ ਜਤਾਈ ਜਾਵੇ ਉਹ ਕਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੀ ….ਇੱਕ ਘਰ ਨੂੰ ਸਵਰਗ ਬਣਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ । ਮਾਪਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਮਿਲੇ ਚੰਗੇ ਸੰਸਕਾਰ ਉਸਦਾ ਗਹਿਣਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉੱਤਮ ਕਿਰਦਾਰ ਉਸਦੀ ਇਬਾਦਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ।
ਸਮਝਣ ਵਾਲੀ ਅੱਖ ਦਾ ਹਮਦਰਦ ,ਮਮਤਾ ਦਾ ਚਿਰਾਗ ਹੈ ਸਿਰੜ ਦੀ ਮੂਰਤ ,ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਖਜ਼ਾਨਾ ,ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਰੱਬ ਹੈ ਔਰਤ ।
ਜਿਸ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੋਗੇ .. ਉਸ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਹੋ ਕੇ ਮਿਲੇਗੀ ..!!
ਸਤਿਕਾਰ ਕਰੋ ਔਰਤ ਦਾ, ਤਾਂ ਹੀ …!!🙏🏻
(ਰਾਜਵਿੰਦਰ ਕੌਰ ਵਿੜਿੰਗ)
ਜੋ ਚੀਜ਼ ਕਮਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਉਸਨੂੰ ਮੰਗਣਾ ਬੰਦ ਕਰੋ
ਭਰੋਸਾ ਉਸ ’ਤੇ ਕਰੋ ਜੋ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਤਿੰਨ ਗੱਲਾਂ ਜਾਣ ਸਕੇ, ਤੁਹਡੇ ਹਾਸੇ ਪਿੱਛੇ ਦਾ ਦਰਦ, ਗੁੱਸੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ
ਇਹ ਹੈ ਕਰਨਾਟਕਾ ਦੇ ਪਿੰਡ ਕਡੱਈਕੁੜੀ (ਮੈਸੂਰ) ਦਾ 22 ਸਾਲਾ ਪ੍ਰਤਾਪ, ਜੋ ਜਪਾਨ, ਜਰਮਨੀ, ਫਰਾਂਸ ਚ ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਈਏ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਨੂੰ ਲੱਤ ਮਾਰ ਚੁੱਕਿਆ ।
ਪ੍ਰਤਾਪ ਦਰਅਸਲ ਇੱਕ ਬੇਹੱਦ ਗਰੀਬ ਕਿਸਾਨ ਪਰਿਵਾਰ ਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ, ਨਾਂ ਪੜਣ ਲਈ ਪੈਸੇ, ਨਾਂ ਹੋਸਟਲਾਂ ਦੇ ਖਰਚੇ, ਬੱਸ ਜੇ ਕੋਲੇ ਕੁਸ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਸੀ ਜਜ਼ਬਾ ਕੁਝ ਕਰਨ ਦਾ ਤੇ ਸ਼ੌਂਕ ਸੀ ਆਸਮਾਨ ਚ ਉੱਡਣ ਤੇ ਜਹਾਜਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਦਾ ।
ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਦੇ ਵਿਗਿਆਨਕਾਂ ਨੂੰ ਟੁੱਟੀ ਫੁੱਟੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਚ ਮੇਲਾਂ ਭੇਜਿ ਜਾਣਾ ਪਰ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਜੁਆਬ ਨੀਂ ਆਇਆ, ਇੰਜੀਨਅਰਿੰਗ ਚ ਦਾਖਲਾ ਲੈਣਾ ਸੀ ਪਰ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਖੀਰ ਬੀ.ਐਸ.ਸੀ ਚ ਦਾਖਿਲਾ ਲਿਆ, ਹੋਸਟਲ ਦਾ ਖਰਚਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੇ ਰਹਿੰਦਾ, ਉਥੇ ਈ ਲੀੜੇ ਕੱਪੜੇ ਧੋਣੇ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕੰਪਿਊਟਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ java, c, c++ ਸਭ ਸਿੱਖੀ, ਤੇ ਅਖੀਰ ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਨਿਕ ਰਹਿੰਦ ਖੂੰਹਦ ਤੋਂ ਡਰੋਨ ਬਣਾਉਣ ਚ ਜੁੱਟ ਗਿਆ, 80 ਵਾਰ ਅਸਫਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਖੀਰ ਡਰੋਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਤੇ ਆਈ.ਆਈ.ਟੀ ਦਿੱਲੀ ਇੱਕ ਮੁਕਾਬਲੇ ਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਪ੍ਰਤਾਪ ਨੇ ਪਹਿਲਾ ਇਨਾਮ ਜਿੱਤਿਆ ।
ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਜੇ ਜਪਾਨ ਚ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੀ ਦੱਸ ਪਾਤੀ ਤਾਂ ਆਵਦਾ ਡਰੋਨ ਲੈਕੇ ਓਧਰ ਨੂੰ ਚੱਲ ਪਿਆ, ਪੈਸੇ ਹੈਨੀ ਸੀ ਕਿਸੇ ਤਰਾਂ ਉਧਾਰੇ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਬਿਨਾਂ ਬੁਲੇਟ ਟਰੇਨ ਚ ਸਫਰ ਕੀਤੇ ਸਾਦੀ ਟਰੇਨ ਜ਼ਰੀਏ ਪਹੁੰਚਿਆ, ਮੁਕਾਬਲੇ ਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ ਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਪਛਾੜਦੇ ਹੋਏ 10 ਹਜ਼ਾਰ ਡਾਲਰ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਇਨਾਮ ਜਿੱਤਿਆ, ਫੇਰ ਫਰਾਂਸ, ਜਰਮਨੀ ਚ ਝੰਡੇ ਗੱਡੇ,ਸਭ ਥਾਂਈ ਨੌਕਰੀ ਆਫਰ ਹੋਈ ਪਰ ਪ੍ਰਤਾਪ ਨੇ ਨਹੀਂ ਲਈ । ਆਵਦੇ ਦੇਸ਼ ਪਰਤਿਆ ਤਾਂ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਸੱਦ ਕੇ ਨਾਂ ਸਿਰਫ ਇਨਾਮ ਦਿੱਤਾ ਬਲਕਿ DRDO ( Defence Research and Development Organisation) ਚ ਨੌਕਰੀ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਤੇ ਹੁਣ ਤੱਕ ਪ੍ਰਤਾਪ 600 ਡਰੋਨ ਬਣਾ ਚੁੱਕਿਆ ਜੋ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਸਰਹੱਦਾਂ ਤੇ ਪਹਿਰਾ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ।
ਸੋ ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਪ੍ਰੇਰਣਾਸ੍ਰੋਤ ਤੇ ਹੀਰੋ ਪ੍ਰਤਾਪ ਵਰਗੇ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ, ਜੋ ਮਾੜੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਚ ਜ਼ੀਰੋ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਕੇ ਕਾਮਯਾਬ ਹੁੰਦੇ ਨੇ, ਨਾਂ ਕਿ ਟਿਕਟੌਕ ਅਰਗੀ ਕਾਲਪਨਿਕ ਤੇ ਝੂਠੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੇ ਵਾਲਾਂ ਆਲੇ ਜੌਕਰਾਂ ਨੂੰ, ਜੀਹਦਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਭੋਰ੍ਹਾ ਫਾਇਦਾ ਨੀਂ!!!!
ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਮਾੜੀਆਂ ਚੰਗੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰਨ ਵਿਚ ਹੈ ਆਪਣੇ ਵਰਗਾ ਇਨਸਾਨ ਲੱਭੋਗੇ ਤਾਂ ਇਕੱਲੇ ਰਹਿ ਜਾਓਗੇ
ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੂੰ ਹਰ ਧੀ ਸਾਂਭ ਲੈਦੀ ਹੈ ਪਰ ਸੱਸ ਸਹੁਰੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵਿਰਲੀ ਸਾਂਭਦੀ