ਕਰੋ ਉਹੀ ਜ਼ੋ ਦਿਲ ਕਹੇ
ਉਹ ਨਹੀਂ ਜ਼ੋ ਲੋਕ ਕਹਿਣ
ਜਦੋਂ ਵੀ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਚੁੱਕਦਾ ਵਾਂ
ਮੈਂ ਤੋਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਦੋਂ ਆਪਾਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਵਾਂ
ਚਾਬੀ ਗਵਾਚੇ ਜਿੰਦਰੇ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ
ਅੱਜ ਕੱਲ ਲੋਕ ਚਾਬੀ ਨੀ ਲੱਭਦੇ ਜਿੰਦਰਾ ਤੋੜ ਦਿੰਦੇ ਨੇ
ਲੱਗੇ ਚੋਟ ਤਾਂ ਮੂੰਹ ਚੋਂ ਆਪੇ ਮਾਂ ਨਿਕਲੇ
ਮਾਂ ਹੈ ਰੱਬ ਦਾ ਰੂਪ ਖੌਰੇ ਤਾਂ ਨਿਕਲੇ
ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ‘ਚ ਵਧੀਆਂ ਆਂ
ਦੂਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਦਾ ਠੇਕਾ ਨੀਂ ਲਿਆ
ਕਦੇ ਧੋਖਾ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੇ ਉਹ ਲੋਕ
ਜਿਹਨਾਂ ਨੇਂ ਇਸ਼ਕ ਚਾਹ ਤੋਂ ਸਿੱਖਿਆ ਹੋਵੇ
ਦਿਲ ਦਰਿਆਂ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਡੂੰਘੇ ਕੋਣ ਦਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਣੇ
ਗੁਲਾਮ ਫਰੀਦਾ ਦਿਲ ਉਥੇ ਦਈਏ ਜਿੱਥੇ ਅਗਲਾ ਕਦਰ ਵੀ ਜਾਣੇ
ਤੁਸੀ ਚਾਹੇ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਵੱਡੇ ਹੋ ਜਾਉ
ਜਦੋਂ ਤੁਸੀ ਇਕੱਲਾਪਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰੋਗੇ
ਤਾਂ ਮਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਜਰੂਰ ਆਵੇਗੀ
ਝੂਠੀ ਸ਼ਾਨ ਦੇ ਪੰਛੀ ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫੜਫੜਾਉਂਦਾ ਨੇਂ
ਬਾਜ਼ ਦੀ ਉਡਾਨ ਵਿੱਚ ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ
ਇਸ਼ਕ਼ ਚਾਹ ਦਾ ਕੁੱਝ ਇਸ ਕਦਰ ਹਾਵੀ ਆ
ਦਿਮਾਗ ਤਾਲਾ ਵਾ ਤੇ ਚਾਹ ਚਾਬੀ ਆ
ਨਜ਼ਰਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਤੇ ਸੋਚ ਬੇਮਿਸਾਲ ਰੱਖੀ
ਸਮਝਣਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਨਹੀਂ ਬਸ ਵੱਖਰਾ ਅੰਦਾਜ਼ ਰੱਖੀ
ਸ਼ਬਦ ਘੱਟ ਚਾਹੇ ਪਰ ਅਰਥ ਕਮਾਲ ਰੱਖੀ
ਅੱਗੇ ਵਧ ਜਾਈਂ ਪਰ ਪਿਛਲਾ ਵੀ ਨਾਲ ਰੱਖੀ
ਕਿੰਨਾ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਏ ਜਦੋਂ ਮਾਂ ਆਖਦੀ ਏ
ਤੂੰ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਆਂ