ਮੈਂ ਮੋਈਆਂ ਤਿਤਲੀਆਂ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਕੋਲੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰਦਾ ਹਾਂ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਤਲ ਹੋਇਆ ਦੋਸਤੋ ਮੇਰੇ ਖ਼ੁਆਬਾਂ ਵਿਚ
ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਤੂੰ ਆਈ ਮੁਕਲਾਵੇ,
ਆਈ ਗੁਲਾਬੀ ਫੁੱਲ ਬਣ ਕੇ।
ਗਲ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਗਾਨੀ ਕੁੜੀਏ,
ਵਿਚ ਮੋਤੀਆਂ ਦੇ ਮਣਕੇ।
ਪੈਰੀਂ ਤੇਰੇ ਝਾਂਜਰਾਂ ਕੁੜੀਏ,
ਛਣ-ਛਣ, ਛਣ-ਛਣ, ਛਣਕੇ।
ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਨੱਚ ਲੈ ਨੀ…..
ਨੱਚ ਲੈ ਮੋਰਨੀ ਬਣ ਕੇ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਦਾ ਮਹਿਣਾ।
ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਤੇ ਕਾਲਾ ਸੋਂਹਦਾ
ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਤੇ ਗਹਿਣਾ।
ਤਿੰਨ ਵਲ ਪਾ ਕੇ ਤੁਰਦੀ ਪਤਲੋ,
ਰੂਪ ਸਦਾ ਨੀ ਰਹਿਣਾ।
ਜਿੱਥੇ ਤੇਰਾ ਫੁੱਲ ਖਿੜਿਆ,
ਉਥੇ ਭੌਰੇ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿਣਾ।
ਤਾਰਾਂ-ਤਾਰਾਂ-ਤਾਰਾਂ
ਬੋਲੀਆਂ ਦਾ ਪਿੜ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿਆਂ
ਜਿੱਥੇ ਗਿੱਧਾ ਪਾਉਣ ਮੁਟਿਆਰਾਂ
ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਛਾਉਣੀ ਪਾ ਦਿਆਂ
ਜਿੱਥੇ ਫੌਜੀ ਰਹਿਣ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਗਿੱਧੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਬੋਲੀਆਂ
ਅੱਲ੍ਹੜ ਜਿਹੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ
ਨੱਚਦੀ ਨੰਦ ਕੁਰ ਤੋਂ
ਸਣੇ ਤੋਪ ਟੈਂਕ ਮੈਂ ਵਾਰਾਂ ।
ਸੁਕਰਾਤ ਕਿਸ ਕਿਸ ਨੂੰ ਕਹੋਗੇ ਇਸ ਜਗ੍ਹਾ,
ਸਾਰੇ ਨਗਰ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ ਪਿਲਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹੈ।
ਬਹੁਤ ਗਜ਼ਬ ਨਜ਼ਾਰਾ ਹੈ ਇਸ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਦੁਨੀਆ ਦਾ
ਲੋਕ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ’ਚਲੱਗੇ ਹਨ, ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਜਾਣ ਲਈ
ਨਸੀਬ ਨਾਲ ਮਿਲਦੇ ਹਾਂ ਚਾਹੁੰਣ ਵਾਲੇ
ਅਤੇ ਉਹ ਨਸੀਬ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਏ
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਦੇਣਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਸਮਾਂ ਦਿਓ।
ਕਿਉਂ ਕਿ ਚੰਗਾ ਸਮਾਂ ਮਾੜੇ ਸਮੇਂ
ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ।
ਜੇ ਘਰ ਵਿਚ ਕੇਵਲ ਪੁੱਤਰ ਹੀ ਪੁੱਤਰ ਹੋਣ ਤਾਂ ਘਰ ਹੋਸਟਲ ਵਰਗਾ ਲਗਣ ਲਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਨੰਗਾ ਰੱਖ ਕੇ ਲੌਂਗ ਵਾਲਾ ਪਾਸਾ,
ਵੇਖੋ ਨੀ ਗੋਰੀ ਘੁੰਡ ਕੱਢਦੀ।
ਪਾਣੀਆਂ ਬਾਝੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਤਰਦੀਆਂ ਨਾ ਬੇੜੀਆਂ
ਹੰਝੂਆਂ ਬਾਝੋਂ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਵਿੱਤਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਇਹ ਹਾਲ ਹੈ ਕਿ ਔੜ੍ਹਦਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਇਕ ਪਾਸੇ ਬੇ-ਖੁਦੀ ਹੈ, ਇਕ ਪਾਸੇ ਬੇ-ਬੇਸੀ
ਸੱਸੀਏ ਨੀ ਪੁੱਤ ਬਹੁਤੇ ਜੰਮ ਲੈ
ਘਰ ਦੀ ਬਣਾ ਲਈਂ ਛਾਉਣੀ
ਚਾਇਨਾਂ ਸਿਲਕ ਬਿਨਾ
ਮੈਂ ਕੁੜਤੀ ਨਾ ਪਾਉਣੀ।