ਕਾਲੇ ‘ਜੇ ਤੰਬੇ ਵਾਲਿਆ
ਤੇਰੇ ਤੰਬੇ ਤੋਂ ਡਰ ਲਗਦਾ
ਤੰਬਾ ਤਾਂ ਦਿਆਂ ਉਤਾਰ
ਬਾਪ ਦੇ ਡੰਡੇ ਤੋਂ ਡਰ ਲਗਦਾ
ਸੱਸੇ ਨੀ ਸਮਝਾ ਲੈ ਪੁੱਤ ਨੂੰ,
ਘਰ ਨੀ ਬਿਗਾਨੇ ਜਾਂਦਾ,
ਨੀ ਘਰ ਦੀ ਸ਼ੱਕਰ ਬੂਰੇ ਵਰਗੀ,
ਗੁੜ ਚੋਰੀ ਦਾ ਖਾਂਦਾ,
ਨੀ ਚੰਦਰੇ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਬੂਰਾ,
ਬਿਨ ਪੌੜੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ,
ਨੀ ਚੰਦਰੇ
ਮੇਰੇ ਮੌਲਣ ਦੀ ਚਰਚਾ ਸੁਣ, ਉਹ ਥਾਏਂ ਹੋ ਗਿਆ ਪੱਥਰ,
ਜੋ ਸੁਣਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇਹ ਕਿ ਮੈਂ ਪਥਰਾਉਣ ਲੱਗਾ ਹਾਂ।
ਆ ਵਣਜਾਰਿਆ ਬਹਿ ਵਣਜਾਰਿਆ
ਆਈਂ ਹਮਾਰੇ ਘਰ ਵੇ
ਚਾਰ ਕੁ ਕੁੜੀਆਂ ਕਰ ਲੂ ਕੱਠੀਆਂ
ਕਿਉਂ ਫਿਰਦਾ ਏਂ ਦਰ ਦਰ ਵੇ
ਝਿੜਕਾਂ ਰੋਜ਼ ਦੀਆਂ
ਮੈਂ ਜਾਊਂ-ਗੀ ਮਰ ਵੇ।
ਕਿਸੇ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਡਿਗ ਕੇ ਕਾਮਯਾਬੀ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ
ਚੰਗਾ ਹੈ, ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਚੱਲ ਕੇ ਕੁਝ ਬਣਨ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਰੱਖੋ।
ਸਾਰੀ ਕਾਇਨਾਤ ਨੂੰ ਤੇਰੇ ਬਰਾਬਰ ਰੱਖਾਂ..
ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਵੀ ਤੇਰੀ ਸੀਰਤ ਤੋਂ ਘੱਟ ਸੋਹਣੀ ਹੋਵੇ..!
ਯੋਗਤਾ ਰਾਹੀਂ ਅਸੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨੇਮ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ,
ਤਜਰਬੇ ਰਾਹੀਂ ਅਸੀਂ ਉਹ ਵਰਤਾਰੇ ਚੁਣਦੇ ਹਾਂ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਇਹ ਨੇਮ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਗੋਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਟੋਏ ਲਿਖ ਜਾਂ ਕਜਲਾ ਧਾਰ ਲਿਖ
ਪਰ ਸਰਾਪੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਹੈ ਜੋ ਅਧਿਕਾਰ ਲਿਖ
ਕਿੰਨੀਆਂ ਕੁ ਹੋਰ ਬਣੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ , ਸੋਨੇ ਦੀਆਂ
ਅਦਲੀ ਰਾਜੇ ਦਾ ਹੈ ਕਿੰਨਾ ਉੱਚਾ ਹੁਣ ਦਰਬਾਰ ਲਿਖ
ਸੱਸੇ ਨੀ ਸਮਝਾ ਲੈ ਪੁੱਤ ਨੂੰ,
ਘਰ ਨੀ ਬਿਗਾਨੇ ਜਾਂਦਾ,
ਨੀ ਘਰ ਦੀ ਸ਼ੱਕਰ ਬੂਰੇ ਵਰਗੀ,
ਗੁੜ ਚੋਰੀ ਦਾ ਖਾਂਦਾ,
ਨੀ ਸਮਝਾ ਸੱਸੀਏ,
ਸਾਥੋ ਜਰਿਆ ਨੀ ਜਾਂਦਾ,
ਨੀ ਸਮਝਾ
ਕਿਹੜਾ ਆਉਂਦੈ, ਕਿਹੜਾ ਜਾਂਦੈ, ਇਸ ਦਾ ਕੀ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਹੈ।
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਹਰ ਵੇਲੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਹੈ।
ਵਿੱਚ ਬਾਗਾਂ ਦੇ ਸੋਹੇ ਕੇਲਾ
ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹੂੜਾ
ਤੈਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਤਿੰਨ ਵਲ ਖਾਵਾਂ
ਖਾ ਕੇ ਮਰਾਂ ਧਤੂਰਾ
ਕਾਹਨੂੰ ਪਾਇਆ ਸੀ
ਪਿਆਰ ਵੈਰਨੇ ਗੂੜਾ।
ਝੁਕ ਕੇ ਨਿਭਾਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਵੀ ਸ਼ਰਮ ਨਾ ਕਰੋ,
ਉਹਨਾਂ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ, ਜਿਹੜੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰੀਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਨੇ।