ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਨਾਲਾਇਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਜਗਾ ਦਿਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਲਾਇਕ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਬਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾਲਾਇਕ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਐਨਾ ਸਚ ਨਾ ਬੋਲ ਕਿ ‘ਕੱਲਾ ਰਹਿ ਜਾਵੇਂ
ਚਾਰ ਕੁ ਬੰਦੇ ਛੱਡ ਲੈ ਮੋਢਾ ਦੇਣ ਲਈ
ਧਾਵੇ ਧਾਵੇ ਧਾਵੇ
ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਵਿਚ ਦੀ,
ਵਾਂਗ ਸੱਪਣੀ ਮੇਲ੍ਹਦੀ ਆਵੇ।
ਕੰਨਾ ’ਚ ਸੁਨਹਿਰੀ ਵਾਲੀਆਂ,
ਵਿੱਚ ਨੱਕ ਦੇ ਲੌਂਗ ਸਜਾਵੇ।
ਪੱਬਾਂ ਭਾਰ ਫਿਰੇ ਨੱਚਦੀ,
ਕੁੜੀ ਪੈਰ ਨਾ ਧਰਤ ਤੇ ਲਾਵੇ।
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਨੱਚ ਪਤਲੋ,
ਕਿਤੇ ਲੱਕ ਨਾ ਮਰੋੜਾ ਖਾਵੇ।
ਸੁਣ ਵੇ ਦਿਉਰਾਂ ਨਖਰੇ ਵਾਲਿਆ,
ਲੱਗੇ ਜਾਨ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗਾ,
ਵੇ ਲੈ ਜਾ ਮੇਰਾ ਲੱਕ ਮਿਣ ਕੇ,
ਮਿਲ ਜਾਏ ਤਾਂ ਲਿਆ ਦੇਈ ਲਹਿੰਗਾ,
ਵੇ ਲੈ
ਧਾਵੇ-ਧਾਵੇ-ਧਾਵੇ
ਗੱਡੀ ਮੈਂ ਉਹ ਚੜ੍ਹਨਾ
ਜਿਹੜੀ ਬੀਕਾਨੇਰ ਨੂੰ ਜਾਵੇ
ਉੱਥੇ ਕੀ ਵਿਕਦਾ
ਉੱਥੇ ਵਿਕਦੇ ਅੰਬਰ ਦੇ ਤਾਰੇ
ਇੱਕ ਮੇਰੀ ਸੱਸ ਵਿਕਦੀ
ਫੇਰ ਨਣਦ ਵਿਕਣ ਨਾ ਜਾਵੇ
ਨਣਦੇ ਵਿਕ ਲੈ ਨੀ
ਤੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਕਰਾ ਦੂੰ ਬਾਲੇ
ਭਾਬੋ ਦੀ ਕੁੜਤੀ ਤੇ
ਤੋਤਾ ਚਾਂਗਰਾਂ ਮਾਰੇ
ਗਈ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਧੂੰਏਂ ਓਹਲੇ,
ਸੁਪਨਾ ਕੋਈ ਬਲਦਾ ਏ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਦਾ,
ਅੰਗਿਆਰਾਂ ’ਤੇ ਚੱਲਦਾ ਏ।
ਕਮੀਆਂ ਲੱਭੋਗੇ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਮਿਲ ਜਾਣਗੀਆਂ ‘
ਉਂਝ ਕਦੇ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਦੇਖਣਾ ਖੂਬੀਆਂ ਵੀ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਬੇਮਿਸਾਲ ਨੇ..
ਪਹਿਲਾਂ ਧਰਤ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਵੰਡੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਵੰਡੇ ਜਾਂਦੇ ਪਾਣੀ ਫਿਰ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਆਸੀ।
ਬੀਕਾਨੇਰ ਤੋਂ ਲਿਆਂਦੀ ਬੋਤੀ,
ਦੇ ਕੇ ਰੋਕ ਪਚਾਸੀ।
ਬਰਨਾਲੇ ਤੋਂ ਲਿਆਂਦੀ ਝਾਂਜਰ,
ਜਗਰਾਵਾਂ ਤੋਂ ਕਾਠੀ।
ਵਿਚ ਤ੍ਰਿੰਝਣਾਂ ਫਿਰੇ ਮਟਕਦੀ,
ਕੁੜੀਆਂ ਵਿਚ ਸਰਦਾਰੀ।
ਪਿੰਡ ਦੇ ਗੱਭਰੂ ਆਹਾਂ ਭਰਦੇ,
ਦਿਲ ਤੇ ਚੱਲਦੀ ਆਰੀ।
ਆਪੇ ਲੈ ਜਾਣਗੇ
ਲੱਗੂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰੀ।
ਚੰਦ ਸਿੰਘ ਕੋਲੋਂ ਜੀਹਨੇ ਸਿਖਿਆ ਸੀ ਸਮੇਧੀ ਜੱਗ
ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਦਿਖਾਵੇ ਐਸੀ ਜੰਨ ਵੇ
ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਇੱਕ ਛੜਾ ਸੁਣੀਦਾ,
ਨਾਂ ਉਹਦਾ ਕਰਤਾਰੀ,
ਰਾਤੀ ਮੈਥੋ ਦਲ ਲੈ ਗਿਆ,
ਲੱਗੀ ਬੜੀ ਕਰਾਰੀ,
ਨੀ ਚੰਦਰੇ ਨੇ ਹੋਰ ਮੰਗਲੀ,
ਮੈ ਵੀ ਕੜਛੀ ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਮਾਰੀ,
ਨੀ ਚੰਦਰੇ
ਕਾਨੀ-ਕਾਨੀ-ਕਾਨੀ
ਲੰਮਾ ਸਾਰਾ ਘੁੰਢ ਕੱਢਿਆ
ਤੇਰੀ ਨਖਰੋ ਦੀ ਰਮਜ਼ ਪਛਾਣੀ
ਭਾਬੀ ਤੇਰੀ ਤੋਰ ਵੇਖ ਕੇ
ਮੈਨੂੰ ਛੇੜਦੇ ਸੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਣੀ
ਮੈਂ ਨੀ ਤੇਰਾ ਮੁੱਖ ਵੇਖਿਆ
ਕੋਈ ਲੱਗਦੀ ਪੁੱਠੀ ਕਹਾਣੀ
ਲੋਕੋ ਵੀਰ ਠੱਗਿਆ ਗਿਆ
ਭਾਬੀ ਨਿਕਲ ਗਈ ਕਾਣੀ।