ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਖ਼ੁਦਗਰਜ਼ੀਆਂ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਾਣਿਆ ਹੈ ਜੋ,
ਬੰਸਰੀ ਦੇ ਛੇਕਾਂ ’ਚੋਂ ਜਾਗਿਆ ਅਵੱਲਾ ਰਾਗ ਹਾਂ ਮੈਂ।
ਪਾਣੀ ਵਰਗੀ ਜਿੰਦਗੀ ਰੱਖਣਾ, ਪਾਣੀ ਜਿਹਾ ਸੁਭਾਅ।
ਡਿੱਗ ਪਏ ਤਾਂ ਝਰਨਾ ਬਣਦਾ, ਤੁਰ ਪਏ ਦਰਿਆ…..
ਧਾਵੇ! ਧਾਵੇ! ਧਾਵੇ!
ਕੰਨੀਦਾਰ ਮੁੰਡੇ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਚਾਦਰੇ,
ਪਿੰਜਣੀਆਂ ਨਾਲ ਸੁਹਾਵੇ।
ਦੁੱਧ ਕਾਸ਼ਨੀ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਸਾਫੇ,
ਜਿਵੇਂ ਉੱਡਿਆ ਕਬੂਤਰ ਜਾਵੇ।
ਮਲਮਲ ਦੇ ਤਾਂ ਸੋਂਹਦੇ ਕੁੜਤੇ,
ਜਿਵੇਂ ਬਗਲਾ ਤਲਾਅ ਵਿਚ ਨਾਹਵੇ।
ਨੱਚਦੀ ਪਤਲੋ ਦੀ .
ਸਿਫ਼ਤ ਕਰੀ ਨਾ ਜਾਵੇ।
ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਜੀਜੇ ਲੰਮ ਸਲੰਮੇ,
ਮੇਰਾ ਜੀਜਾ ਗਿੱਠ ਮੁਠੀਆ,
ਜਿਵੇ ਸੜਕ ਤੇ ਚਲਦਾ ਭਿੱਟਭੂਟਿਯਾ,
ਜਿਵੇ ਸੜਕ
ਰੜਕੇ-ਰੜਕੇ-ਰੜਕੇ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੇ ਅੰਬ ਤੜਕੇ
ਸੰਤੀ ਆ ਗਈ ਕੌਲੀ ਫੜਕੇ
ਆਉਂਦੀ ਨੂੰ ਖਾ ਵੀ ਗਏ
ਉਹ ਮੁੜਗੀ ਢਿੱਲੇ ਜੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਕਰਕੇ
ਸੰਤੀਏ ਨਾ ਮੁੜ ਨੀ
ਤੈਨੂੰ ਦੇਊਂਗਾ ਬਾਜਰਾ ਮਲਕੇ
ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਕੀ ਖਾਣਾ
ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦੇ ਪੰਜੀਰੀ ਕਰਕੇ
ਹੌਕਾ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦਾ
ਬਹਿ ਗਈ ਕਾਲਜਾ ਫੜਕੇ ।
ਕੀ ਸੁਰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਣ ਹੈਂ ਕਰਦਾ
ਹੈ ਰੰਗ ਤੇਰਾ ਕਾਲਾ
ਫਿਰਦਾ ਮੁੱਲ ਵਿਕਦਾ
ਵੱਡੇ ਦਮਾਕਾਂ ਵਾਲਾ
ਕਾਂਟੇ ਕਰਾਏ ਕੋਠੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਨੇ ਪਾਏ
ਉੱਤੇ ਲੈ ਕੇ ਡੋਰੀਆ ਕਾਲਾ
ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਜਿੰਦ ਵਾਰਦਾ
ਮੁੰਡਾ ਬਿਜਲੀ ਮਹਿਕਮੇ ਵਾਲਾ।
ਰੁੱਤ ਲਹੂ ਪੀਣੀ ਤੇ ਅੰਬਰ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ,
ਇਸ ਮੌਸਮ ਵੀ ਬੁਲਬੁਲ ਤੀਲੇ ਜੋੜ ਰਹੀ।
ਅਸਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਤਿੰਨ ਵਰਕੇ ਨੇ ॥ ਪਹਿਲਾਂ “ਜਨਮ” ਦੂਜਾ “ਮੌਤ”
ਪਰ ਵਿਚਕਾਰਲਾ ਕਾਗਜ਼ ਅਸੀਂ ਭਰਨਾ “ਪਿਆਰ”,ਵਿਸ਼ਵਾਸ “ਅਤੇ “ਮੁਸਕਰਾਹਟ” ਦੇ ਨਾਲ ।
ਸੋ ਖੁਸ਼ ਰਹੋ ਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵੰਡੋ । ਤਾਂ ਜੋ ਸਾਰੀ ਕਾਇਨਾਤ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਸੋਹਿਲੇ ਗਾਵੇ ॥
ਇਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਾਂ ਲਾੜਿਆਂ ਇਕ ਗੱਲ ਦੱਸਾਂ ਵੇ
ਮਾਂ ਤੇਰੀ ਤਾਂ ਚੰਬੋਚਾਲੀ ਕੀ ਰੋਵਾਂ ਕੀ ਹੱਸਾਂ ਵੇ
ਕਰਦੀ ਧੀਆਂ ਦੀ ਉਹ ਦਲਾਲੀ ਕੀ ਬੈਠਾਂ ਕੀ ਨੱਸਾਂ ਵੇ
ਧਾੜਵੀਆਂ ਦਾ ਉਹਦਾ ਪਿਛੋਕਾ ਹੋਰ ਮੈਂ ਕੀ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਵੇ
ਜੇ ਹੈ ਸਬਰ ਧਰਤੀ, ਤਾਂ ਧਰਤੀ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿਚ
ਹੈ ਇਕ ਜਲਜਲਾ ਵੀ ਜੋ ਵਿਸ ਘੋਲਦਾ ਹੈ
ਜੇ ਉਡਣੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਤੋੜਨਾ ਹੀ ਪਵੇਗਾ
ਭਲਾ ਕੌਣ ਪਿੰਜਰੇ ਦਾ ਦਰ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੀ ਬੇਸੁਰੀ ਜੋ ਲੋਕ ਜਿਊਂਦੇ ਨੇ ਹਮੇਸ਼,
ਫਿਰ ਸਮਝ ਆਵੇ ਕਿਵੇਂ ਇਹ ਸ਼ਾਇਰੀ ਦਾ ਕਾਫ਼ੀਆ।
ਮੋਤ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲੈ ਜਾਉ ਅਸੀ ਛੜੇ ਨੀ ਮਰਦੇ
ਧੋਖੇ ਤੋ ਦਿਲ ਡਰਦਾ ਏ ਤਾ ਹੀ ਪਿਆਰ ਨੀ ਕਰਦੇ