ਧਾਈਆਂ! ਧਾਈਆਂ! ਧਾਈਆਂ!
ਸੰਗਦੀ ਸੰਗਾਉਂਦੇ ਨੇ,
ਅੱਖਾਂ ਹਾਣ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਲਾਈਆਂ।
ਕੋਲ ਹਵੇਲੀ ਦੇ,
ਦੋ ਜੱਟ ਨੇ ਬੈਠਕਾਂ ਪਾਈਆਂ।
ਕੱਲ੍ਹ ਮੇਰੇ ਭਾਈਆਂ ਨੇ,
ਪੰਜ ਰਫ਼ਲਾਂ ਲਸੰਸ ਕਰਾਈਆਂ।
ਡਾਂਗਾਂ ਖੜਕਦੀਆਂ
ਸੱਥ ਵਿਚ ਹੋਣ ਲੜਾਈਆਂ।
ਝਾਵਾਂ! ਝਾਵਾਂ! ਝਾਵਾਂ!
ਮਿੱਤਰਾ ਹਾਣਦਿਆਂ,
ਤੈਨੂੰ ਦੱਸ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਬੁਲਾਵਾਂ।
ਵੇ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਵੇਖ ਫੋਲ ਕੇ,
ਕਿਵੇਂ ਲੱਗੀਆਂ ਦੇ ਦਰਦ ਸੁਣਾਵਾਂ।
ਮੁੰਡਿਆਂ ਬੇ ਦਰਦਾ,
ਮੈਂ ਬਣਜਾਂ ਤੇਰਾ ਪਰਛਾਵਾਂ।
ਪੱਲੇ ਪਾ ਕੇ ਹੌਕਿਆਂ ਨੂੰ,
ਅੱਥਰੂ ਹਾਸਿਆਂ ਦੇ ਹੇਠ ਲੁਕਾਵਾਂ।
ਵੇ ਖਤ ਇਕ ਵਾਰੀ ਲਿਖ ਦੇ
ਆਹ ਫੜ ਲੈ ਸਰਨਾਵਾਂ।
“ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ
ਹੈਣ ਇਕ ਅੱਖ ਤੋਂ ਕਾਣੇ
ਝੁਕ ਝੁਕ ਕਰਨ ਸਲਾਮਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ
ਦੋ ਦੋ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲੇ”
ਚਹਿਚਹਾਵਣਗੇ ਪਰਿੰਦੇ ਫੇਰ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਵੀ
ਬਣ ਸਕੇਂ ਜੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਖ਼ਾਤਰ , ਸੁਹਾਣੀ ਡਾਲ਼ ਤੂੰ
ਵਾਕਫ਼ ਮੈਂ ਵੀ ਹਾਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਣ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਤੋਂ ,
ਪਰ ਜ਼ਿਦ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਤੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਊਣ ਦੀ ਏ
ਗਿੱਧਾ ਪਾਇਆ, ਮੇਲ ਸਦਾਇਆ,
ਹੋਗੀ ਜਾਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ,
ਹਾਕਾਂ ਘਰ ਵੱਜੀਆ,
ਛੱਡ ਮੁੰਡਿਆਂ ਫੁਲਕਾਰੀ,
ਜਕਾਂ ਘਰ ……..,
ਤੇਰੇ ਬਾਝ ਹੁੰਗਾਰਾ ਕਿਹੜਾ ਸ਼ਖ਼ਸ ਭਰੇ।
ਚਾਨਣ ਦੇ ਉੱਤੇ ਹਸਤਾਖ਼ਰ ਕੌਣ ਕਰੇ।
ਚਾਂਦੀ-ਚਾਂਦੀ-ਚਾਂਦੀ
ਅੱਖ ਪੁੱਟ ਕੇ ਝਾਕ ਮੁੰਡਿਆ
ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਦੀ ਕੁਆਰੀ ਕੁੜੀ ਜਾਂਦੀ
ਜਾਂਦੀ ਜਾਣ ਦੇ ਬੀਬੀ
ਆਪਦੀ ਮੜਕ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੀ
ਆਉਂਦੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਲਊਂਗਾ
ਖੰਡ ਦੇ ਖੇਡਣੇ ਖਾਂਦੀ
ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਕੁੜੀਏ
ਸਾਥੋਂ ਜਰੀ ਨਾ ਜਾਂਦੀ।
ਗੌਰ ਨਾਲ ਦੇਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਦੇਖੋਗੇ ਕਿ
ਹਰੇਕ ਚੀਜ਼ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਸਿਖਾ ਰਹੀ ਹੈ।
ਬਹੁਤ ਅਮੀਰ, ਤਾਕਤਵਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਬੰਦੇ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਕਮਜ਼ੋਰ, ਗਰੀਬ ਅਤੇ ਬਦਨਾਮ ਵਿਅਕਤੀ, ਤਰਕਸੰਗਤ ਸੋਚ ਦੇ ਧਾਰਣੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।
ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੈ
ਇਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ..
ਪਰ ਯਾਦ ਬਹੁਤ ਆਉਦੇ ਨੇ..
ਜਿਹਨਾ ਨੂੰ ਹਾਸਲ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ
ਵਿਸਰੀ ਰੂਹ ਸੋਚ ਵੀ ਨਾ ਦਿਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ
ਮਹਿਫ਼ਲਾਂ ਵਿਚ ਗੂੰਜਦਾ ਹਰ ਵਕਤ ਦੇਹੀ ਨਾਦ ਹੈ।