ਆਖਣਾ ਓਸੇ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਚਿਰਾਗ਼
ਖ਼ੁਦ ਬਲਣ ਦੀ ਜਿਸ ਦੀ ਆਦਤ ਹੋ ਗਈ
ਬਣ ਗਿਆ ਚਾਨਣ ਮੁਨਾਰਾ ਸਭ ਲਈ
ਨ੍ਹੇਰ ਤੋਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਵੀ ਨਫ਼ਰਤ ਹੋ ਗਈ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਝਾਵਾਂ।
ਨ੍ਹੇਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਵੇ,
ਤੱਕਦੀ ਤੇਰੀਆਂ ਰਾਹਵਾਂ।
ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਜਾਗਟ ਤੇ,
ਘੁੰਡ ਕੱਢ ਕੇ, ਬੂਟੀਆਂ ਪਾਵਾਂ।
ਸੋਹਣੇ ਯਾਰਾਂ ਦੇ………,
ਨਿੱਤ ਮੁਕਲਾਵੇ ਜਾਵਾਂ।
ਗੱਭਰੂ ਜੱਟਾਂ ਦਾ ਪੁੱਤ ਸ਼ੈਲ ਸ਼ਬੀਲਾ,
ਕੋਲੋ ਦੀ ਲੰਘ ਗਿਆ ਚੁੱਪ ਕਰ ਕੇ,
ਨੀ ਉਹ ਲੈ ਗਿਆ ਕਾਲਜਾ ਰੁੱਗ ਭਰਕੇ,
ਨੀ ਓਹ …….
ਗ਼ਜ਼ਲ ਦਾ ਦਰਬਾਰ ਹੈ ਹੁਣ ਸੱਜ ਗਈ ਮਹਫ਼ਿਲ ਤੇਰੀ।
ਤਾਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਢਲ ਗਈ ਜੋ ਦਿਲ ਦੀ ਸੀ ਹਲਚਲ ਤੇਰੀ।
ਦਾਣਾ-ਦਾਣਾ-ਦਾਣਾ
ਮੁੰਦਰੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਲੈ ਗਿਆ
ਛੱਲਾ ਦੇ ਗਿਆ ਖਸਮ ਨੂੰ ਖਾਣਾ
ਕੋਠੇ ਕੋਠੇ ਆ ਜਾਵੀਂ
ਮੰਜਾ ਸਾਹਮਣੇ ਚੁਬਾਰੇ ਡਾਹਣਾ ।
ਕਿਹੜਾ ਸਾਲਾ ਧੌਣ ਚੁੱਕਦਾ
ਅੱਗ ਲਾ ਕੇ ਫੂਕ ਦੂ ਲਾਣਾ ,
ਬੀਹੀ ਵਿੱਚ ਯਾਰ ਘੇਰਿਆ
ਮੈਂ ਵੀ ਨਾਲ ਮਰ ਜਾਣਾ।
ਮਿਹਨਤ ਪੌੜੀਆਂ ਵਰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੇ
ਕਿਸਮਤ ਲਿਫਟ | ਲਿਫਟ ਬੰਦ ਵੀ ਹੋ
ਸਕਦੀ ਹੈ ਪਰ ਮਿਹਨਤ ਹਮੇਸ਼ਾ
ਉਚਾਈ ਵੱਲ ਹੀ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਗਲਤੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਤਜਰਬੇ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਪਰ ਤਜਰਬਾਗਲਤੀਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ
ਮਿੰਦਿਆ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਵਰਜ ਰਹੀ ਨਾ ਬੀਜੀਂ ਤਿੱਲੜੀ ਜਮਾਰ ਬੇ
ਭੈਣਾਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਮੰਗਦੀ ਐ ਬਿਨਾ ਪੌਂਹਚਿਆਂ ਵਾਲੀ ਸਲਵਾਰ ਬੇ
ਉਹਨੇ ਕਰ ਲਿਆ ਬੇ ਸਦਰ ਠਾਣੇ ਦਾ ਠਾਣੇਦਾਰ ਬੇ
ਉਹ ਤਾਂ ਬਣ ਗਈ ਬੇ ਉਹਦੀ ਬਿਨ ਲਾਵਾਂ ਤੋਂ ਨਾਰ ਬੇ
ਮੇਰੀ ਕੋਮਲ ਜਿਹੀ ਵੀਣੀ ਨੂੰ ਵੰਗਾਂ ਲਾਲ ਦੇਂਦਾ ਹੈ
ਕਰੇ ਨੱਚਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਮੇਰਾ ਜਦੋਂ ਉਹ ਤਾਲ ਦੇਂਦਾ ਹੈ
ਚੰਨ ਸਿਤਾਰਾ ਦੀਵਾ ਜੁਗਨੂੰ ਕਿਰਨ ਜਿਹਾ ਉਪਨਾਮ ਨ ਦੇ
ਪੈੜ ਮੇਰੀ ਨੂੰ ਪੈੜ ਰਹਿਣ ਦੇ ਇਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾਮ ਨ ਦੇ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਘਾਰੇ।
ਬਚਪਨ ਦੇ ਵਿਚ ਖੇਡਾਂ ਈ ਖੇਡਾਂ,
ਜੁਆਨੀ ਵਿੱਚ ਪਿਆਰੇ।
ਕਰਮਾਂ ਬਾਝ ਨਾ ਮਿਲਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ,
ਰੱਬ ਤੋਂ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ।
ਜੇਠ ਮੇਰਾ ਬੜਾ ਦਰਦੀ.
ਸੁੱਤੀ ਪਈ ਨੂੰ,
ਪੱਖੇ ਦੀ ਝੱਲ ਮਾਰੇ।
ਗੀਜੇ ਅੰਦਰ ਗੀਜਾ,
ਉਹਨੂੰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਫੋਲਦਾ,
ਦਿੱਤੀਆਂ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਨੂੰ,
ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰੋਲਦਾ,
ਗੁੱਝੀ ਲਾ ਲੀ ਯਾਰੀ,
ਨੀ ਬੁਲਾਇਆਂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦਾ,
ਗੁੱਝੀ ਲਾ……..,
ਮਾਂ ਬੋਲੀ, ਮਾਂ ਜਣਨੀ ਤੇ ਮਾਂ ਧਰਤੀ ਕੋਲੋਂ,
ਟੁੱਟ ਕੇ ਬੰਦਾ ਮਰਦਾ ਮਰਦਾ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।