ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ, ਅਸੀਂ ਜਿਊਣ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਏ, ਮਰਨ ਵੀ ਆਏ ਹਾਂ।
ਇਸ਼ਕ ਵਿਚ ਇਨਕਾਰ ਵੀ ਇਕਰਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਹਰ ਗੁਨਾਹ ਹੀ ਇਕ ਫ਼ਨਕਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਸਦੀਆਂ ਗੁਜ਼ਾਰੀਆਂ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਅੱਗ ਉੱਤੇ ਚੱਲ ਕੇ
ਤਾਹੀਏਂ ਤਾਂ ਆਸ਼ਕ ਹਰ ਸਮੇਂ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਰੂਹ ਦੇ ਬਨੇਰਿਆਂ ਤੋਂ ਇਸ਼ਕ ‘ਵਾਜਾਂ ਮਾਰਦੈ
ਜਾਹ, ਉਹ ਤਾਂ ਪਿਆਰ ਦੇ ਇਜ਼ਹਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਇਸ਼ਕ ਕੇਵਲ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਉਹ ਜਾਨ ਵੀ ਹੈ ਮੰਗਦਾ
ਯਾਰ ਦਾ ਖੰਜਰ ਵੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਹਾਰ ਵਰਗਾ ਜਾਪਦੈ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਖਾਰੀ।
ਸਹੁੰ ਲੱਗੇ ਕਾਦਰ ਦੀ,
ਲੱਗਦੀ ਜਗਤ ਤੋਂ ਪਿਆਰੀ।
ਤੇਰਾ ਸੇਵਾਦਾਰ ਭਾਬੀਏ,
ਭਾਵੇਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਰਦਾਰੀ।
ਲਾ ਕੇ ਪੁਗਾ ਭਾਬੀਏ.
ਸ਼ੌਕੀ ਦਿਓਰ ਨਾਲ ਯਾਰੀ।
ਘਰੇ ਜਾ ਕੇ ਨਾ ਚੁੱਲੇ ਚ ਲੱਤ ਮਾਰੀ,
ਨੱਚਨਾ ਤਾਂ ਹੁਣ ਨੱਚ ਲੈ,
ਘਰੇ ਜਾ ਕੇ …….,
ਇਕ ਮਹਾਂਭਾਰਤ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਤੇ ਬਾਹਰ ਫੈਲਿਐ,
ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਦੁਰਯੋਧਨ, ਕਦੇ ਭੀਸ਼ਮ, ਕਦੇ ਅਰਜਨ ਬਣਾਂ।
ਮਾਹੀ ਮੇਰੇ ਦਾ ਪੱਕਿਆ ਬਾਜਰਾ
ਤੁਰ ਪਈ ਗੋਪੀਆ ਫੜ ਕੇ
ਸਾਰੇ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਮਾਰਿਆ ਗੁਲੇਲਾ
ਸਿਖਰ ਮਣ੍ਹੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹਕੇ
ਉਤਰਦੀ ਨੂੰ ਆਈਆਂ ਝਰੀਟਾਂ
ਡਿੱਗ ਪਈ ਖੁੰਗੀ ਨਾਲ ਅੜ ਕੇ
ਚੁੱਕ ਲੈ ਮਾਹੀਆ ਵੇ
ਫੌਜੀ ਸਟੇਚਰ ਧਰ ਕੇ।
ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਤਾਕਤ “ਮੈਂ” ਵਿੱਚ
ਨਹੀਂ, “ਅਸੀਂ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਜੇ ਰੱਬ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਖੋਹ ਵੀ ਸਕਦਾ
ਜੋ ਹੱਸਦਾ ਹੈ ਉਹ ਰੋਅ ਵੀ ਸਕਦਾ
ਏਹ ਹੀ ਤਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੈ
ਜੋ ਸੋਚਿਆ ਨਹੀਂ ਹੋ ਵੀ ਸਕਦਾ
ਜਸਮੇਰੋ ਰਲ ਜਾਂ ਕੁੱਕੜਾਂ ਨਾਲ, ਮੌਜਾਂ ਮਾਣੇਂਗੀ
ਦਿਨੇ ਤੇਰੇ ਚਫੇਰੇ ਪੈਲਾ ਪਾਮਣ
ਰਾਤੀਂ ਤੈਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾਮਣ
ਤੜਕੇ ਤਾਂ ਕਰਨ ਕਮਾਲ, ਮੌਜਾਂ ਮਾਣੇਂਗੀ
ਤੜਕੇ ਤੈਨੂੰ ਬਾਂਗ ਸੁਣਾਮਣ
ਰਾਤੀਂ ਤੈਨੂੰ ਹਿੱਕ ਨਾਲ ਲਾਮਣ
ਦਿਨ ਰਾਤੀਂ ਕਰਨ ਨਿਹਾਲ, ਮੌਜਾਂ ਮਾਣੇਂਗੀ
ਦਿਲ ਦੇ ਬਨੇਰਿਆਂ ‘ਤੇ ਦੀਵੇ ਜਗਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਕਿੱਦਾਂ ਦੇ ਸੀ ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਨ੍ਹੇਰੇ ਹੀ ਪਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਸਾਡੀ ਉਹ ਝੋਲੀ ਪਾ ਗਏ ਕੁਝ ਸਿੱਪੀਆਂ ਤੇ ਘੋਗੇ
ਸਾਰੇ ਹੀ ਸੁੱਚੇ ਮੋਤੀ ਸਾਥੋਂ ਛੁਪਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਸੇਜ ਉਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰਾਤੀਂ ਰੱਖਿਆ
ਉਹ ਸੁਪਨੇ ਸਾਡੇ ਰਾਹੀਂ ਕੰਡੇ ਵਿਛਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਹੱਸਾਂ ਤਾਂ ਰੋਣ ਨਿਕਲੇ, ਰੋਵਾਂ ਤਾਂ ਹਾਸਾ ਆਵੇ
ਇਹ ਰੋਗ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸੱਜਣ ਲਗਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਘੇਰੇ।
ਗੱਡੀ ਆਈ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ,
ਆ ਕੇ ਰੁਕ ਗੀ ਦੁਆਰੇ ਤੇਰੇ।
ਸਾਧੂ ਦੁਆਰ ਖੜ੍ਹੇ।
ਉੱਚੇ ਮਹਿਲ ਚੁਬਾਰੇ ਤੇਰੇ।
ਰਾਜ ਕਰੇਂਦੀ ਦੇ……..,
ਕੀ ਸੱਪ ਲੜ ਗਿਆ ਤੇਰੇ ? ?
ਘਰ ਨਾ ਬੇਹਦੀਆਂ,ਬਰ ਨਾ ਬੇਹਦੀਆਂ,
ਬਦਲੇ ਖੋਰੀਆਂ ਮਾਵਾਂ,
ਨੀ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ,
ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੰਦੀਆਂ,
ਦੇ ਕੇ ਚਾਰ ਕੁ ਲਾਵਾਂ,
ਏਸ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ, ਕਿਹੜੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਪਾਵਾਂ,
ਏਸ ਜਵਾਨੀ ……,