ਕੁੱਝ ਪਰਖ ਗਏ ਕੋਈ ਵਰਤ ਗਏ ਕੁੱਝ ਦੂਰੋ ਦੇਖ ਹੀ ਪਰਤ ਗਏ
ਕੁੱਝ ਪਾ ਕੇ ਐਸਾ ਫਰਕ ਗਏ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਕਰਕੇ ਨਰਕ ਗਏ
ਬੀਬੀ ਤਾਂ ਲਾੜਿਆ ਨਿਰੀ ਗੌਰਜਾਂ
ਬੇ ਤੂੰ ਜੰਗਲ ਦਾ ਰਿੱਛ ਬੇ
ਬੀਬੀ ਤਾਂ ਨਾਜਕ ਫੁੱਲਾਂ ਜਹੀ
ਬੇ ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੁੱਢਾ ਇੱਖ ਬੇ
ਜ਼ਖ਼ਮ ਨਹੀਂ ਨਾਸੂਰ ਹਾਂ ਮੈਂ, ਕਿੰਜ ਭਰੋਗੇ ਮੈਨੂੰ
ਜਨੂੰ ਦੀ ਨਦੀ ਹਾਂ ਕਿੰਜ ਤਰੋਗੇ ਮੈਨੂੰ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਕਟਾਰੀਏ।
ਸੱਚ ਦੇ ਸਫਰ ਤੇ ਸਦਾ ਤੁਰੀਏ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇਸ਼ ਤੇ ਕੌਮ ਤੋਂ ਵਾਰੀਏ।
ਸੰਜਮ ਰੱਖੀਏ ਖਾਣ, ਪੀਣ ਤੇ ਬੋਲਣੇ ਦਾ,
ਸਦਾ ਜਿੱਤੀਏ, ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਹਾਰੀਏ।
ਡੁੱਬੀਏ ਨਾ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੀਂ………,
ਡੁੱਬਦੇ ਸਦਾ ਹੀ ਤਾਰੀਏ।
ਘੋੜਾ ਆਰ ਨੂੰ ਵੇ,
ਘੋੜਾ ਪਾਰ ਨੂੰ ਵੇ,
ਪੇਕੇ ਛੱਡੀਏ ਨਾ ਨਾਰ ਮੁਟਿਆਰ ਨੂੰ ਵੇ,
ਪੇਕੇ ਛੱਡੀਏ ……,
ਚਿਤਵਿਆ ਹੈ ਮੈਂ ਸਦਾ ਕਿ ਜੋ ਲਿਖਾਂ ਸੁੰਦਰ ਲਿਖਾਂ।
ਇੱਲਾਂ ਨੂੰ ਪਰ ਬਾਜ਼ ਕਿੱਦਾਂ ਕਾਵਾਂ ਨੂੰ ਤਿੱਤਰ ਲਿਖਾਂ।
ਕੀ ਨੀ ਤੇਰੇ ਬੇਰ ਤੋੜ ਲੇ
ਕੀ ਨੀ ਤੋੜ ਲਈ ਬੇਰੀ
ਰੁੱਗ ਭਰ ਕੇ ਮੇਰਾ
ਕੱਢ ਲਿਆ ਕਾਲਜਾ
ਬਹਿ ਜੇ ਤੇਰੀ ਬੇੜੀ
ਜੱਦੀਏ ਦੇਣ ਦੀਏ
ਨੀਂਦ ਗਵਾ ਤੀ ਮੇਰੀ।
ਔਖਿਆਂ ਰਾਹਾਂ ਦੀਆਂ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ
ਅਕਸਰ ਸੁਹਾਵਣੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ
ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਣੀਆਂ ਵੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਜਨਾਬ ਸ਼ੀਸ਼ੇ
ਕਦੇ ਲੰਘਿਆ ਹੋਇਆ ਵਕਤ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਉਦੇਂ
ਗ਼ੈਰ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ’ਚ ਅਪਣਾ ਹੱਥ ਫੜਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ
ਬੇ-ਵਫ਼ਾ ਸੀਨੇ ਮਿਰੇ ਖੰਜ਼ਰ ਖੁਭਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ।
ਨਾਮ ਕੀ ਲੈਣਾ ਉਦਾ ਤੇ ਯਾਦ ਕੀ ਕਰਨਾ ਉਹਨੂੰ
ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਯਾਰ ਜੋ ਪੱਲਾ ਛੁਡਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ
ਫੇਰ ਨਾ ਮੁੜਿਆ ਕਦੇ ਉਹ ਡਾਲਰਾਂ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ
ਦਿਲ, ਜਿਗਰ, ਅਹਿਸਾਸ ’ਤੇ ਪੱਥਰ ਟਿਕਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ
ਕਦੇ ਹੱਸਾਂ ਕਦੇ ਰੋਵਾਂ, ਇਹ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸ਼ੁਦਾ ਮੈਨੂੰ
ਜਿਊਂਦੀ ਹਾਂ ਜਾਂ ਮੋਈ ਹਾਂ, ਨਾ ਏਨਾ ਵੀ ਪਤਾ ਮੈਨੂੰ
ਕਦੇ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਨਾ ਸੀ ਕਿ ਦਿਨ ਇੰਜ ਦੇ ਵੀ ਆਵਣਗੇ
ਉਹ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਜਾਵਣਗੇ ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਖ਼ੁਦਾ ਮੈਨੂੰ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਮੋਲ।
ਦੁੱਧ, ਦੁੱਧ ਦਾ, ਪਾਣੀ ਦਾ ਪਾਣੀ,
ਐਵੇਂ ਨਾ, ਕਾਂਜੀ ਘੋਲ।
ਜੱਗ ਮੰਚ, ਬੰਦਾ ਅਭਿਨੈ ਕਰਦਾ,
ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਆਪਣਾ ਸਹੀ ਰੋਲ।
ਉੱਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ……,
ਨਾ ਕਸਤੂਰੀ ਡੋਲ੍ਹ।
ਘੋੜਾ ਆਰ ਦਾ ਵੇ,
ਘੋੜਾ ਪਾਰ ਦਾ ਵੇ,
ਸਾਨੂੰ ਤੂੰਬਾ ਸੁਣਾ ਦੇ ਇੱਕ ਤਾਰ ਦਾ ਵੇ,
ਸਾਨੂੰ ਤੂੰਬਾ …….,