ਘੋੜਾ ਆਰ ਨੂੰ ਵੇ,
ਘੋੜਾ ਪਾਰ ਨੂੰ ਵੇ,
ਪੇਕੇ ਛੱਡੀਏ ਨਾ ਨਾਰ ਮੁਟਿਆਰ ਨੂੰ ਵੇ,
ਪੇਕੇ ਛੱਡੀਏ ……,
ਚਿਤਵਿਆ ਹੈ ਮੈਂ ਸਦਾ ਕਿ ਜੋ ਲਿਖਾਂ ਸੁੰਦਰ ਲਿਖਾਂ।
ਇੱਲਾਂ ਨੂੰ ਪਰ ਬਾਜ਼ ਕਿੱਦਾਂ ਕਾਵਾਂ ਨੂੰ ਤਿੱਤਰ ਲਿਖਾਂ।
ਕੀ ਨੀ ਤੇਰੇ ਬੇਰ ਤੋੜ ਲੇ
ਕੀ ਨੀ ਤੋੜ ਲਈ ਬੇਰੀ
ਰੁੱਗ ਭਰ ਕੇ ਮੇਰਾ
ਕੱਢ ਲਿਆ ਕਾਲਜਾ
ਬਹਿ ਜੇ ਤੇਰੀ ਬੇੜੀ
ਜੱਦੀਏ ਦੇਣ ਦੀਏ
ਨੀਂਦ ਗਵਾ ਤੀ ਮੇਰੀ।
ਔਖਿਆਂ ਰਾਹਾਂ ਦੀਆਂ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ
ਅਕਸਰ ਸੁਹਾਵਣੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ
ਤਸਵੀਰਾਂ ਖਿੱਚਣੀਆਂ ਵੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਜਨਾਬ ਸ਼ੀਸ਼ੇ
ਕਦੇ ਲੰਘਿਆ ਹੋਇਆ ਵਕਤ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਉਦੇਂ
ਗ਼ੈਰ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ’ਚ ਅਪਣਾ ਹੱਥ ਫੜਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ
ਬੇ-ਵਫ਼ਾ ਸੀਨੇ ਮਿਰੇ ਖੰਜ਼ਰ ਖੁਭਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ।
ਨਾਮ ਕੀ ਲੈਣਾ ਉਦਾ ਤੇ ਯਾਦ ਕੀ ਕਰਨਾ ਉਹਨੂੰ
ਔਖੇ ਵੇਲੇ ਯਾਰ ਜੋ ਪੱਲਾ ਛੁਡਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ
ਫੇਰ ਨਾ ਮੁੜਿਆ ਕਦੇ ਉਹ ਡਾਲਰਾਂ ਦੇ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ
ਦਿਲ, ਜਿਗਰ, ਅਹਿਸਾਸ ’ਤੇ ਪੱਥਰ ਟਿਕਾ ਕੇ ਤੁਰ ਗਿਆ
ਕਦੇ ਹੱਸਾਂ ਕਦੇ ਰੋਵਾਂ, ਇਹ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸ਼ੁਦਾ ਮੈਨੂੰ
ਜਿਊਂਦੀ ਹਾਂ ਜਾਂ ਮੋਈ ਹਾਂ, ਨਾ ਏਨਾ ਵੀ ਪਤਾ ਮੈਨੂੰ
ਕਦੇ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਨਾ ਸੀ ਕਿ ਦਿਨ ਇੰਜ ਦੇ ਵੀ ਆਵਣਗੇ
ਉਹ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਜਾਵਣਗੇ ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ ਖ਼ੁਦਾ ਮੈਨੂੰ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਮੋਲ।
ਦੁੱਧ, ਦੁੱਧ ਦਾ, ਪਾਣੀ ਦਾ ਪਾਣੀ,
ਐਵੇਂ ਨਾ, ਕਾਂਜੀ ਘੋਲ।
ਜੱਗ ਮੰਚ, ਬੰਦਾ ਅਭਿਨੈ ਕਰਦਾ,
ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਆਪਣਾ ਸਹੀ ਰੋਲ।
ਉੱਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ……,
ਨਾ ਕਸਤੂਰੀ ਡੋਲ੍ਹ।
ਘੋੜਾ ਆਰ ਦਾ ਵੇ,
ਘੋੜਾ ਪਾਰ ਦਾ ਵੇ,
ਸਾਨੂੰ ਤੂੰਬਾ ਸੁਣਾ ਦੇ ਇੱਕ ਤਾਰ ਦਾ ਵੇ,
ਸਾਨੂੰ ਤੂੰਬਾ …….,
ਡੁੱਲ੍ਹੇ ਖੂਨ ਦਾ ਲੇਖਾ-ਜੋਖਾ ਕੌਣ ਕਰੇਗਾ ਯਾਰੋ,
ਕਲਮਾਂ ਦੇ ਵੱਲ ਘੂਰ ਰਿਹਾ ਏ ਚੁੱਪ ਕੀਤਾ ਅਸਮਾਨ।
ਸੁਣ ਵੇ ਸਿਪਾਹੀਆ ਵਰਦੀ ਵਾਲਿਆ
ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਮਤਵਾਲੀ
ਜੁਗ-ਜੁਗ ਆਵੀਂ ਗਲੀਂ ਅਸਾਡੀ
ਝਾਕੀ ਕਦੇ ਨਾ ਮਾਰੀਂ
ਸੋਲ੍ਹਾਂ ਸਾਲ ਉਮਰ ਹੈ ਮੇਰੀ
ਬੁਰੀ ਨੀਤ ਨਾ ਧਾਰੀਂ
ਭੌਰਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਲੈ ਲੈ ਵਾਸ਼ਨਾ
ਫੁੱਲ ਤੋੜੀਂ ਨਾ ਡਾਲੀ
ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰਦੀ ਆਖਾਂ
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬੁਰੀ ਬਿਮਾਰੀ
ਕੈਦ ਕਰਾ ਦੇਉਂਗੀ
ਮੈਂ ਕਰਨਲ ਦੀ ਸਾਲੀ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀ ਇੱਕ ਅਨਜਾਣ ਕਿਤਾਬ ਵਰਗੀ ਆ
ਅਗਲੇ ਪੰਨੇ ਤੇ ਕੀ ਲਿਖਿਆ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀ ਪਤਾ
ਜ
ਦੋ ਤੇਰੇ ਸੀ ਤਾ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਚੰਗਾ
ਕੋਈ ਨੀ ਸੀ ਅੱਜ ਬੇਗਾਨੇ ਆ,
ਤਾ ਕਮੀਆ ਈ ਬਹੁਤ ਨੇ ਸਾਡੇ ਚ