ਛੜਿਆਂ ਦੇ ਛੜਿਆਂ ਦੇ ਦੋ ਦੋ ਚੱਕੀਆਂ,
ਨੀ ਕੋਈ ਡਰਦੀ ਪੀਹਣ ਨਾ ਜਾਵੇ,
ਛੜੇ ਦੀ ਤਾਂ ਅੱਖ ਤੇ ਭਰਿੰਡ ਲੜ ਜੇ,
ਨੀ ਸਾਡੀ ਕੰਧ ਤੋਂ ਝਾਤੀਆਂ ਮਾਰੇ,
ਛੜਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਅੱਗ ਨਾ,
ਨਾ ਘੜੇ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ,
ਨਾ ਕੋਈ ਦਿਸਦੀ ਏ ਬਹੁ ਰਾਣੀ,
ਜਿਹੜੀ ਧਰੇ ਮਸਰਾਂ ਦੀ ਦਾਲ ਕੁੜੇ,
ਬੂਹ ਛੜਿਆਂ ਦਾ, ਛੜਿਆਂ ਦਾ ਮਦੜਾ ਹਾਲ ਕੁੜੇ,
ਬੂਹ ਛੜਿਆਂ ……..,
ਕਿਉਂ ਨਾ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸ਼ਿਅਰ ਫਿਰ ਫੁਰਦਾ ਰਹੇ।
ਕੋਈ ਚਿਹਰਾ ਖੂਬਸੂਰਤ ਨਾਲ ਜੇ ਤੁਰਦਾ ਰਹੇ।
ਕੱਟਵੀਂ ਸੁੱਥਣ ਸਾਨੂੰ ਲੱਗਦੀ ਸੋਹਣੀ
ਨਾਲ ਸੋਂਹਦਾ ਪਿਆਜੀ ਬਾਣਾ
ਚੰਦ ਡੰਡੀਆਂ ਨੇ ਛਹਿਬਰ ਲਾਈ
ਹੋ ਗਿਆ ਲੌਂਗ ਪੁਰਾਣਾ
ਫੌਜੀ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਮੁੱਕਗੀ
ਉਹਨੇ ਰਾਤੀਂ ਗੱਡੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਣਾ
ਜਾਂਦੇ ਮਾਹੀਏ ਨੂੰ
ਘੁੰਡ ਚੱਕ ਕੇ ਸਲੂਟ ਬੁਲਾਣਾ!
ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਵਾਰਥ ਦੇ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਰਾਹ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ
ਬੰਦਾ ਫੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਕੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕ ਸਮਾਨ ਸੋਖ ਕੇ ਤੁਰਦਾ ਹੈ।
ਲੱਗੀਆ ਦੇ ਰੋਗ ਮਾੜੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਜਿੰਨਾ ਨੂੰ ਮਹੋਬਤ ਬਦਲੇ ਮਹੋਬਤ ਮਿਲੇ
ਉਹ ਲੋਗ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਬਾਹਰ ਬੜਾ ਸਿਆਣਾ ਸਮਝਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਲਗਭਗ ਹਰ ਪੁਰਸ਼, ਘਰ ਵੜਦਿਆਂ ਹੀ ਮੂਰਖਾਂ ਵਾਂਗ ਵਿਹਾਰ ਕਰਨ ਲਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਵੀ ਦਿਨ ਸਨ ਖੂਬਸੂਰਤ ਕਹਿਕਸ਼ਾਂ ਵਰਗੇ
ਤਿਰੇ ਪਿੱਛੋਂ ਮਗਰ ਲਗਦੇ ਨੇ ਹੁਣ ਸੁੰਨੀ ਸਰਾਂ ਵਰਗੇ
ਸ਼ਿਕਸਤਾ ਮਕਬਰੇ ਸੁੰਨੇ ਪਏ ਨੇ ਹੁਕਮਰਾਨਾਂ ਦੇ
ਕਿਸੇ ਫਾਈਲ ਨਾ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋਈਆਂ ਅਰਜ਼ੀਆਂ ਵਰਗੇ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਮਾਨ।
ਸੋਚ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੋਵੇ ਹਾਂ-ਪੱਖੀ,
ਹਾਰ ਹੁੰਦੀ ਨਾ ਕਦੇ ਪਰਵਾਨ |
ਆਪਣੀ ਤਲੀ ਤੇ ਆਪਣਾ ਸੀਸ ਧਰਨਾ,
ਹੈ ਜੱਗ ਤੋਂ ਵੱਖਰੀ ਸ਼ਾਨ।
ਭੱਜਦੇ ਝੂਠ ਫਰੇਬ ਆਪੇ……..,
ਭੱਜਦੇ ਮਾਣ ਅਭਿਮਾਨ।
ਛਡਾ ਛੜੇ ਨੂੰ ਦੇਵੇ ਦਿਲਾਸਾ,
ਮੌਜ ਭਰਾਵੋ ਰਹਿੰਦੀ,
ਦੋ ਡੱਕਿਆ ਨਾਲ ਅੱਗ ਬਲ ਪੈਦੀ,
ਰੋਟੀ ਸੇਕ ਨਾਲ ਲੈਦੀ,
ਇਕ ਦੁੱਖ ਲੈ ਬੈਠਦਾ,
ਝਾਕ ਰੰਨਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ,
ਇਕ ਦੁੱਖ ………,
ਛੱਡੋ ਸੁਫ਼ਨੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੋਈਆਂ ਗੱਲਾਂ ਪਿਛਲੇ ਪਹਿਰ ਦੀਆਂ।
ਸਾਗਰ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ‘ਤੇ ਰਹੀਆਂ ਪੈੜਾਂ ਕਿਹੜੀ ਲਹਿਰ ਦੀਆਂ।
ਮਾਰ ਤਿਤਲੀ ਉਡਾਰੀ
ਨੀ ਤੂੰ ਉਡਿਆਈ ਸਾਰੀ
ਤੇਰੀ ਰਹਿਣੀ ਨੀ ਮੜਕ
ਬਿੱਲੋ ਅੱਜ ਵਰਗੀ
ਕਰ ਦੇਣਗੇ ਜੱਟਾਂ ਦੇ
ਪੁੱਤ ਗਜ ਵਰਗੀ ।
ਜੇਕਰ ਖੁਸ਼ਬੂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਚੰਦਨ ਨੂੰ
ਚੰਦਨ ਕਹਿਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ, ਲੱਕੜ ਹੈ।
ਜੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ‘
ਇਨਸਾਨ ਕਹਿਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ, ਹੈਵਾਨ ਹੈ।