ਜੇ ਮਾਮੀ ਤੂੰ ਨੱਚਣ ਨੀ ਜਾਣਦੀ,
ਏਥੇ ਕਾਸ ਨੂੰ ਆਈ,
ਨੀ ਭਰਿਆਂ ਪਤੀਲਾ ਪੀ ਗੀ ਦਾਲ ਦਾ,
ਰੋਟੀਆਂ ਦੀ ਥਈ ਮੁਕਾਈ,
ਨੀ ਜਾ ਕੇ ਆਖੇਗੀ, ਛੱਕਾ ਪੂਰ ਕੇ ਆਈ,
ਨੀ ਜਾ ਕੇ …….,
ਫਟਕਣ ਦਿੱਤੇ ਸੰਗਤਾਂ ਨੇ ਰੂਹ ਨੇੜੇ ਨਾ,
ਸ਼ਬਦ ਗੁਰਾਂ ਦੇ ਬੇਸ਼ਕ ਮੂੰਹ ’ਤੇ ਚੜ੍ਹੇ ਰਹੇ।
ਆਰੀ-ਆਰੀ-ਆਰੀ
ਬੋਲੀਆਂ ਦੇ ਪੁਲ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿਆਂ
ਜਿੱਥੇ ਖਲਕਤ ਲੰਘ ਜੇ ਸਾਰੀ
ਬੋਲੀਆਂ ਦੇ ਹਲ ਜੋੜਾਂ
ਫੇਰ ਆਪ ਕਰਾਂ ਸਰਦਾਰੀ
ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਨਹਿਰ ਭਰਾਂ
ਕਣਕ ਰਮਾ ਲਾਂ ਸਾਰੀ
ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਰੇਲ ਭਰਾਂ
ਜਿੱਥੇ ਚੜ੍ਹ ਜਾਵਾਂ ਬਿਨ ਤਾੜੀ
ਲੁਧਿਆਣੇ ਜਾ ਖੜ੍ਹਦੀ
ਫੇਰ ਉਤਰੇ ਬਹੁਤ ਵਪਾਰੀ
ਐਡੋ ਜਾਣੇ ਨੇ
ਡਾਂਗ ਪੱਟਾਂ ਤੇ ਮਾਰੀ।
ਕਿਸੇ ਦਾ ਸਾਥ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਕਦੀ ਨਾ ਛੱਡੋ,
ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ,
ਸਗੋਂ ਉਹਦਾ ਸਾਥ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਕਿ
ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ
ਜ਼ਮਾਨਾ ਬਿਲਕੁਲ ਬਦਲ ਗਿਆ ਹੈ।
ਲੋਕ ਮਾਸੂਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅੱਜਕੱਲ ਬੇਵਕੂਫ਼ ਸਮਝਦੇ ਨੇ
ਰਹਿਬਰਾ ਇਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰਹਿਬਰੀ ਹੈ ਦੱਸ ਖਾਂ
ਉਮਰ ਭਰ ਲੁਟਦਾ ਰਿਹਾ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਤੂੰ ਰਹਿਬਰ ਰਿਹਾ
ਸੂਤ ਦੇ ਲੱਡੂ ਬੱਟਾਂਗੇ
ਬਚੋਲੇ ਦਾ ਜੁੰਡਾ ਪੱਟਾਂਗੇ
ਪੀਰ ਪਖੀਰ ਧਿਆਮਾਂਗੇ
ਬਚੋਲੇ ਨੂੰ ਪੁੱਠਾ ਲਟਕਾਮਾਂਗੇ
ਬੜੇ ਬਡੇਰੋ ਮੰਨਾਂਗੇ (ਬੜੇ ਜਠੇਰੇ ਮੰਨਾਂਗੇ)
ਬਚੋਲਣ ਦੇ ਪਾਸੇ ਭੰਨਾਂਗੇ
ਚੰਨ ਦੀ ਟਿੱਕੀ ਦੇਖਾਂਗੇ
ਬਚੋਲਣ ਦੇ ਪਾਸੇ ਸਕਾਂਗੇ (ਬਚੋਲੇ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਛੇਕਾਂਗੇ)
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਦਾ, ਝਾਵਾਂ।
ਗਿੱਧੇ ਵਿੱਚ ਨੱਚ ਭਾਬੀਏ,
ਲੜੀਦਾਰ ਬੋਲੀਆਂ ਪਾਵਾਂ।
ਨੱਚਦੀ ਭਾਬੀ ਤੋਂ,
ਨੋਟਾਂ ਦਾ ਮੀਂਹ ਵਰਾਵਾਂ।
ਮੁੰਡਾ ਜੰਮ ਭਾਬੀਏ….
ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਪਲਾਵਾਂ।
ਜੇ ਮੈਂ ਹੋਵਾਂ ਮੱਲਣੀ,ਮੱਲਾਂ ਵਾਲੇ ਘੋਲ ਕਰਾਂ,
ਜੇ ਮੈ ……,
ਮਿਰਚਾਂ ਉਹ ਵੇਚਦਾ ਹੈ ਮਿਸ਼ਰੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਉਸ ਦੀ।
ਏਸੇ ਲਈ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ ਯਾਰੋ ਦੁਕਾਨ ਉਸ ਦੀ।
ਤਾਵੇ-ਤਾਵੇ-ਤਾਵੇ
ਨਾਲ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ
ਕਾਹਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹਦੀ ਛੱਪੜੀਏ ਦਾਅਵੇ
ਭਲਕੇ ਸੁੱਕਜੇਂਗੀ
ਤੇਰੀ ਕੱਲੀ ਦੀ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਜਾਵੇ
ਤੂੜੀ ਵਾਲੇ ਅੱਗ ਲੱਗ ਗਈ
ਬੁੜ੍ਹਾ ਬੁੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਘੜੀਸੀ ਜਾਵੇ
ਮਿੱਡੀਆਂ ਨਾਸਾਂ ਤੇ
ਲੌਂਗ ਚਾਂਭੜਾਂ ਪਾਵੇ।
ਕਦਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਇਨਸਾਨ ਦੀ, ਲੋੜ ਪੈਣ ‘ਤੇ ਹੀ,
ਬਿਨਾਂ ਲੋੜ ਤਾਂ ਹੀਰੇ ਵੀ, ਤਿਜੋਰੀ ‘ਚ ਪਏ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ