ਪਾਰਸੂ ਝੀਲੇ, ਪਾਰਸੂ ਨਦੀਏ,
ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ ਐਨਾ ਤਾਣ।
ਪਿਆਸੇ ਖੇਤ ਸੀ, ਪਿਆਸੀਆ ਫਸਲਾਂ,
ਨਿਕਲਦੀ ਸੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਜਾਨ।
ਸੂਰਜ ਤਪਿਆ, ਸਾਗਰ ਤਪਿਆ,
ਮੇਘਲੇ ਉੱਡ ਜਾਣ।
ਪਾਣੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ….
ਮਰਦਿਆਂ ਅੰਦਰ ਜਾਨ।
ਤਾਸ਼ ਖੇਡਣਾ ਸਿੱਖ ਵੇ ਜੀਜਾ,
ਤਾਸ਼ …….,
ਇਕ ਘੁਲ ਗਿਆ ਹੈ ਸੂਰਜ ਮੇਰੇ ਗਿਲਾਸ ਅੰਦਰ।
ਇਕ ਕੂਹਮਤਾਂ ਦੀ ਤੇਹ ਹੈ ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਅੰਦਰ।
ਤੇਰੇ ਬਦਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਤਾਂ ਘੁਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਸੂਰਜ,
ਕਦੀ ਕਦੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਮੇਰੇ ਕਿਆਸ ਅੰਦਰ।
ਬੋਲੀ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪਾ ਤੀ ਮੇਲਣੇ
ਬੋਲੀ ਨਾ ਤੇਰੀ ਚੱਜ ਦੀ
ਬੱਦਲ ਗਰਜੇ ਬਿਜਲੀ ਕੜਕੇ
ਹਵਾ ਪੁਰੇ ਦੀ ਵਗਦੀ
ਲਾ ਕੇ ਲਾਰਾ ਸੌਂ ਗਈ ਯਾਰ ਨੂੰ
ਸੀਟੀ ਬਾਰ ‘ਗੇ ਵੱਜਦੀ
ਖੁਹ ਹਰੀਜਨਾਂ ਦਾ
ਬੈਟਰੀ ਮੋੜ ਤੇ ਵੱਜਦੀ
ਮੇਲਣ ਸੱਪ ਵਰਗੀ
ਵਾਂਗ ਮੋਰਨੀ ਤਰਦੀ।
ਅਤੀਤ ਚਲਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਵਰਤਮਾਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਅਤੇ ਕੱਲ੍ਹ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਅਤੀਤ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।
ਤਾਂ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਕਿਉਂ? ਰੱਬ ਇਸ ਸਭ ਵਿੱਚ ਹੈ
ਜੇਕਰ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਚ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣਾ ਹੈ।
ਤਾਂ ਇੱਕ ਗੱਲ ਜਾਣ ਲਓ ਕਿ
ਤੁਹਾਡੇ ਰੋਣ ਨਾਲ ਇੱਥੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ
ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੈ ਕੋਲ ਜਿਸਦੇ ਕਹਿਣ ਲਈ,
ਭੀੜ ਅੰਦਰ ਬਸ ਉਹੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਹੈ
ਬੋਲਦੇ ਨੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਲਿਬਾਸ
ਰੂਹ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚ ਘਿਰੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਹੈ
ਬਚੋਲਣੇ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਲੱਭਿਆ ਨਿਰਾ ਉਲੂ ਬਾਟਾ
ਪੱਟੋ ਨੀ ਪੱਟੋ ਹੁਣ ਬਚੋਲੇ ਦਾ ਝਾਟਾ
ਧਨੁਸ਼ ਇੰਦਰ ਦੇਵ ਦਾ,
ਬਦਲਾਂ ਦੇ ਸੱਤ ਰੰਗ।
ਧਰਤੀ, ਰੁੱਖ, ਪਸ਼ੂ, ਪੰਛੀ,
ਹੋ ਗਏ ਸੀ ਬੇ-ਰੰਗ।
ਸਭ ਨੂੰ ਆਸਾਂ ਤੇਰੀਆਂ,
ਲੋਚਣ ਤੇਰਾ ਸੰਗ।
ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਇੰਦਰ ਦੇਵ ਦੀ,
ਧਰਤੀ ਰੰਗੋ ਰੰਗ ।
ਜੀਜਾ ਸਾਲੀ ਤਾਸ਼ ਖੇਡਦੇ,
ਸਾਲੀ ਗਈ ਜਿੱਤ ਵੇ ਜੀਜਾ,
ਨਹਿਲੇ ਤੇ ਦਹਿਲਾ ਸਿੱਟ ਵੇ ਜੀਜਾ,
ਨਹਿਲੇ ……..,
ਜਦ ਵੀ ਘੁਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਨਸ ਨਸ ‘ਚ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਵਾਂਗੂੰ।
ਦਰਦ ਭੁੱਲ ਜਾਣੇ ਨੇ ਬੇਅਰਥ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਾਂਗੂੰ।
ਸੁਰਖ਼ ਤੋਂ ਕਾਲਾ ਜਦੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸੂਰਜ ਦਾ ਲਹੂ,
ਫੈਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਖ਼ਸਾਰੇ ਦੇ ਹਿਸਾਬਾਂ ਵਾਂਗੂੰ।
ਮੇਲਣ ਮੁੰਡਿਓ ਬੜੀ ਚੁਸਤ ਹੈ
ਟਿੱਚਰ ਕਰਕੇ ਜਾਣੇ
ਅੰਦਰ ਵੜ-ਵੜ ਲਾਵੇ ਟਿੱਕਾ
ਨਵੇਂ ਬਦਲਦੀ ਬਾਣੇ
ਬੁੱਢੇ ਠੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਘਰੇ ਭੇਜ ਦਿਓ
ਇਹ ਕਰਦੂਗੀ ਕਾਣੇ
ਹਾਣ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਖੜ੍ਹਾ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ
ਤੁਰੰਤ ਬਣਾਉਂਦਾ ਗਾਣੇ
ਹੋਗੀ ਨਵਿਆਂ ਦੀ
ਭੁੱਲਗੀ ਯਾਰ ਪੁਰਾਣੇ।