ਗਿੱਧਾ ਗਿੱਧਾ ਕਰੇਂ ਮੁਟਿਆਰੇ,
ਗਿੱਧਾ ਪਊ ਬਥੇਰਾ।
ਘੁੰਡ ਚੱਕ ਕੇ ਤੂੰ ਵੇਖ ਰਕਾਨੇ,
ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਬਨੇਰਾ।
ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਧੁੱਪ ਲੱਗਦੀ,
ਲੈ ਲੈ ਚਾਦਰਾ ਮੇਰਾ।
ਜਾਂ
ਆ ਜਾ ਵੇ ਮਿੱਤਰਾ,
ਲਾ ਲੈ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਡੇਰਾ।
ਢਾਈਆਂ – ਢਾਈਆਂ – ਢਾਈਆਂ
ਜਿਉਣੇ ਮੌੜ ਦੀਆਂ ਸੰਭ ਰੰਗੀਆ ਭਰਜਾਈਆਂ
ਉੱਚੇ ਟਿੱਬੇ ਗਈਆ ਰੇਤ ਨੂੰ
ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਮਰਨ ਤਿਹਾਈਆਂ
ਪਾਣੀ ਮੰਗੇ ਦੁੱਧ ਦਿੰਦੀਆਂ
ਜੱਗ ਜਿਊਣ ਵੱਡੀਆਂ ਭਰਜਾਈਆਂ
ਰੋਹ ਦੀਏ ਕਿੱਕਰੇ ਨੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਪਰੀਤਾ ਪਾਈਆਂ
ਅੱਗ ਗੱਡੀ ਨੂੰ ਲਾਕੇ ਡਾਕੂ ਲੁੱਟਦੇ
ਹੁਣ ਹੋਗੀਆ ਤਕੜਾਈਆਂ
ਹੋ ਲੈ ਨੀ ਬੱਲੀਏ
ਕਬਰਾਂ ਯਾਰ ਦੀਆਂ ਆਈਆਂ
ਜਦੋਂ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਲੰਮੇਰੇ ਹੋਣ ਲੱਗੇ ਸੀ,
ਘਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਥੁੜਾਂ ਬਣ ਠਣਦੀਆਂ ਤੱਕੀਆਂ।
ਹਰੀਆਂ ਮਿਰਚਾਂ ਸੁਨਹਿਰੀ ਗੁੱਛੇ
ਤੋੜ ਲਿਆ ਮੁਟਿਆਰੇ
ਕੀ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਘੁੰਡੀ
ਕੀ ਆ ਗਏ ਦਿਨ ਮਾੜੇ
ਭਿੱਜ ਗਏ ਬਾਹਰ ਖੜ੍ਹੇ
ਗੁੱਝੀਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਵਾਲੇ।
ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦਾ ਇੱਕ ਬੂਹਾ ਬੰਦ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਦੂਜਾ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਪਰ ਅਸੀਂ ਬੰਦ ਦਰਵਾਜੇ ਵੱਲ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਵੱਲ ਗੌਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ
ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਸ਼ਹਿਰ ਢੰਡੋਰਾ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਹੈ ਹੋਕਾ
ਸਾਂਝਾਂ ਦੀ ਕੰਧ ਨੂੰ ਸੰਨ੍ਹ ਲੱਗੀ ਜਾਗ ਜਾਗ ਓ ਲੋਕਾ
ਸਈਓ ਨੀ ਮੇਰੀ ਰੁਕਮਣ ਕੁੰਡੀ
ਉਹ ਬੀ ਧਰ ‘ਤੀ ਠੇਕੇ
ਲਾੜਾ ਤਾਂ ਭੈਣੋ ਬੜਾ ਬਗਲੋਲ
ਗੁਹਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕੇ
ਸਾਉਣ ਮਹੀਨਾ ਦਿਨ ਗਿੱਧੇ ਦੇ,
ਸਈਆਂ ਝੂਟਣ ਆਈਆਂ।
ਸੰਤੋ ਬੰਤੋ ਦੋ ਮੁਟਿਆਰਾਂ,
ਵੱਡਿਆਂ ਘਰਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਈਆਂ।
ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ ਦੀ ਬਚਨੀ ਦਾ ਤਾਂ,
ਚਾਅ ਚੱਕਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ।
ਝੂਟਾ ਦੇ ਦਿਓ ਨੀ,
ਮੇਰਾ ਲੱਕ ਹੁਲਾਰੇ ਖਾਵੇ।
ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਸੂਟ ਨੀ ਪਾਉਂਦੀ,
ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਸੂਟ ਨੀ ਪਾਓਂਦੀ,
ਮੈਂ ਪਾ ਲਿਆ ਚਿੱਟਾ…
ਜੇਠ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਬੁਰੀ,
ਮੇਰਾ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਗਿੱਟਾ…
ਜੇਠ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਬੁਰੀ,
ਮੇਰਾ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਗਿੱਟਾ…
ਕਾਨਾ-ਕਾਨਾ-ਕਾਨਾ
ਨਦੀਓਂ ਪਾਰ ਖੜ੍ਹੇ
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਤੇ ਮਰਦਾਨਾ
ਥੋੜ੍ਹੀ-ਥੋੜ੍ਹੀ ਮੈਂ ਭਿੱਜ ਗਈ
ਨਾਲੇ ਭਿੱਜ ਗਿਆ ਯਾਰ ਬਿਗਾਨਾ
ਸੋਹਣੀ ਪੁੱਤ ਮੰਗਦੀ
ਦੇਹ ਉਤਲਿਆ ਭਗਵਾਨਾ।
ਹੱਕ ਦਾ ਹੋਕਾ ਦੇ ਕੇ ਅੜਿਆ,
ਤੂੰ ਸੁੱਤਾ ਇਨਸਾਨ ਜਗਾ ਦੇ।
ਇਨਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਕਰ ਕੇ ‘ਕੱਠਾ,
ਅੱਜ ਬੋਲਾ ਭਗਵਾਨ ਜਗਾ ਦੇ।
ਵੱਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਤੁਫ਼ਾਨ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਜੋ ਝੁਕਣਾ ਜਾਣਦੇ ਹਨ