ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੇ ਉਸ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦਾ ਪੱਲਾ ਫੜ ਲਿਆ,
ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਸਹਾਰੇ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ।
ਸੀਨੇ ਦੇ ਵਿਚ ਝੱਲਾ ਦਿਲ ਵੀ ਭੂੰਡਾਂ ਦੀ ਇਕ ਖੱਖਰ ਸੀ
ਵਾਜਾਂ ਦੇ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹਰ ਮੂੰਹ ਲਾਊਡ ਸਪੀਕਰ ਸੀ
ਇਕ ਅੱਖ ਦੇ ਵਿਚ ਖੌਫ਼ ਇਲਾਹੀ, ਦੂਜੀ ਅੱਖ ਵਿਚ ਪੱਥਰ ਸੀ
ਰਬ ਜਾਣੇਂ ਉਹ ਕਿਉਂ ਨਾ ਸੜਿਆ, ਸੇਕ ਤਾਂ ਐਥੋਂ ਤੀਕਰ ਸੀ
ਡੱਬੀ ਵੀ ਜੀਜਾ ਕੰਚ ਦੀ
ਵੇ ਕੋਈ ਵਿਚ ਸੋਨੇ ਦੀ ਡਲੀ
ਜੀਜਾ ਤੂੰ ਤਾਂ ਫੁੱਲ ਗੁਲਾਬ ਦਾ
ਸਾਡੀ ਭੈਣ ਚੰਬੇ ਦੀ
ਵੇ ਅੱਜ ਦਿਨ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਵੇ-ਡਲੀ
ਤੇਲ ਬਾਝ ਨਾ ਪੱਕਣ ਗੁਲਗੁਲੇ,
ਦੇਖ ਰਹੀ ਪਰਤਿਆ ਕੇ।
ਥੜਿਆਂ ਬਾਝ ਨਾ ਸੋਹਣੇ ਪਿੱਪਲ,
ਦੇਖ ਸੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ।
ਭੱਜ ਕੇ ਰਕਾਨੇ ਚੜ ਗੀ ਪੀਂਘ ਤੇ,
ਡਿੱਗ ਪੀ ਹੁਲਾਰਾ ਖਾ ਕੇ।
ਹਾਣ ਦਾ ਗੁਮਾਨ ਕਰ ਗੀ..
ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਜਾ ਕੇ ।
ਨਾਉ ਪਰਮੇਸ਼ਰ ਦਾ ਲੈ ਕੇ ਗਿੱਧੇ ਵਿਚ ਵੜਦਾ
ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਡੇਰਾ ਸਾਧ ਦਾ
ਮੈਂ ਸੀ ਗੁਰਮੁਖੀ ਪੜ੍ਹਦਾ
ਬਹਿੰਦੀ ਸਤਸੰਗ ‘ਚ
ਮਾੜੇ ਬੰਦੇ ਦੇ ਕੋਲ ਨੀ ਖੜ੍ਹਦਾ
ਨਾਉ ਪਰਮੇਸ਼ਰ ਦਾ
ਲੈ ਕੇ ਗਿੱਧੇ ਵਿਚ ਵੜਦਾ …….,
ਪੱਤਝੜ ਵੀ ਚੰਗੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ, ਜਦ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੈਂ,
ਚੰਗਾ ਭਲਾ ਮੌਸਮ ਵੀ ਹੁਣ ਭਾਉਂਦਾ ਨਹੀਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ।
ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮੈਂ ਸਹੁਰੇ ਗਈ ਸਾਂ
ਮੱਥੇ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਰਾ
ਸਹੁਰਾ ਪਿੰਡ ਤਾਂ ਐਂ ਲੱਗਦਾ ਨੀ
ਜਿਵੇਂ ਦੋ ਪਿੰਡਾਂ ਦਾ ਵਾੜਾ
ਨੀ ਸਹੁਰੇ ਮੇਰੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀ ਦੱਸਾਂ
ਨੀ ਉਹ ਐਡਾ ਲੰਮਾ, ਐਡਾ ਲੰਮਾ
ਜਿਉਂ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਖੰਭਾ ,
ਨੀ ਅੱਸੀ ਮੀਟਰ ਦੀ ਪੈਂਟ ਸਵਾਉਂਦਾ
ਹਾਲੇ ਵੀ ਗਿੱਟਿਉਂ ਨੰਗਾ
ਨੀ ਜੇਠ ਮੇਰੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀ ਦੱਸਾਂ
ਉਹਦੀਆਂ ਐਡੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ
ਉਹ ਕਰਦਾ ਦੋ-ਦੋ ਗੁੱਤਾਂ
ਨੀ ਦਿਉਰ ਮੇਰੇ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀ ਦੱਸਾਂ
ਉਹ ਕਾਕੇ ਦਾ ਵੀ ਕਾਕਾ
ਨਣਦ ਮੇਰੀ ਨੇ ਚਰਖਾ ਡਾਹਿਆ
ਮੈਂ ਵੱਟੇ ਸੀ ਧਾਗੇ
ਜੀਹਦੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਵਿਆਹੀ
ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਨਾ ਜਾਗੇ ।
ਸਾਹਾਂ ਦਾ ਰੁਕਣਾ ਹੀ ਮੌਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਉਹ ਬੰਦਾ ਵੀ ਮਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ
ਜਿਸਨੇ ਗ਼ਲਤ ਨੂੰ ਗਲਤ ਕਹਿਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਗਵਾ ਦਿੱਤੀ ਹੈ
ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਸਹਿਣਾ, ਕੁਝ ਨਾ ਕਹਿਣਾ, ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣੀ ਬਾਤ ਹੈ
ਦੁੱਖ ਸਹਿਣਾ ਪਰ ਸਭ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਏਹੀ ਸ਼ੁਭ ਪ੍ਰਭਾਤ ਹੈ
ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਵਿਚ ਰੋ ਦੇਣਾ ਇਹ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਰਾਤ ਹੈ
ਦੁਖ ਸੰਗ ਲੜ ਕੇ ਕਵਿਤਾ ਕਹਿਣਾ ਇਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਦਾਤ ਹੈ
ਉਚਾ ਬੁਰਜ ਲਾਹੌਰ ਦਾ
ਵੇ ਮੈਂ ਖੜੀ ਸੁਕਾਮਾਂ ਕੇਸ
ਰੋਂਦੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਲੈ ਚੱਲਿਆ
ਕੋਈ ਸਾਡੀ ਨਾ ਜਾਂਦੀ
ਵੇ ਜੀਜਾ ਮੇਰਿਆ ਵੇ-ਪੇਸ਼
ਬੁੜਿਆਂ ਬਾਝ ਨਾ ਸੋਹਣ ਪਿੱਪਲ
ਫੁੱਲਾਂ ਬਾਝ ਫੁਲਾਈਆਂ।
ਹੰਸਾਂ ਨਾਲ ਹਮੇਲਾਂ ਸੋਹਣ,
ਵੰਗਾਂ ਨਾਲ ਕਲਾਈਆਂ।
ਧੰਨ ਭਾਗ ਮੇਰੇ ਆਖੇ ਪਿੱਪਲ,
ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਪੀਘਾਂ ਪਾਈਆਂ।
ਸਾਉਣ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ….
ਪੀਘਾਂ ਖੂਬ ਚੜ੍ਹਾਈਆਂ।
ਬੋਲੀ ਪਾਮਾ ਰੂਹ ਖੁਸ਼ ਕਰ ਦਿਆਂ
ਕਹਿ ਦਿਆ ਬਾਤ ਕਰਾਂਗੀ ।
ਤੂੰਬੇ ਤੇ ਢੋਲਕ ਨੇ
ਪੂਰਤੀ ਗਿੱਧੇ ਦੀ ਸਾਰੀ
ਬੋਲੀ ਉਹ ਪਾਊਂ
ਜੇੜੀ ਘਿਉ ਦੇ ਮਾਂਗ ਨਿਤਾਰੀ
ਪਿੰਡ ਕੱਟੂ ਨਾਉ ਭਗਤੂ ਮੇਰਾ
ਬਣਿਆ ਖੂਬ ਲਿਖਾਰੀ
ਫੁੱਲ ਬਘਿਆੜੀ ਦੇ
ਮੋਚਿਆ ਦੀ ਸਰਦਾਰੀ ……