ਦੋ ਖਰਬੂਜੇ ਬਾਰਾਂ ਫਾੜੀਏ
ਕੋਈ ਮਿੱਠੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੀ
ਜੇ ਤੂੰ ਪੁੱਤ ਬਜੀਰ ਦਾ
ਸਾਡੀ ਭੈਣ ਰਾਜੇ ਦੀ
ਬੇ ਜੀਜਾ ਮੇਰਿਆ ਬੇ-ਧੀ
ਸਾਉਣ ਮਹੀਨਾ ਦਿਨ ਗਿੱਧੇ ਦੇ,
ਕੱਠ ਗਿੱਧੇ ਵਿਚ ਭਾਰੀ ।
ਸਭ ਤੋਂ ਸੋਹਣਾ ਨੱਚੇ ਸੰਤੋ,
ਨਰਮ ਰਹੀ ਕਰਤਾਰੀ।
ਲੱਛੀ ਕੁੜੀ ਮਹਿਰਿਆਂ ਦੀ,
ਲੱਕ ਪਤਲਾ ਬਦਨ ਦੀ ਭਾਰੀ।
ਨੱਚ ਲੈ ਸ਼ਾਮ ਕੁਰੇ,
ਤੇਰੀ ਆ ਗਈ ਨੱਚਣ ਦੀ ਵਾਰੀ।
ਪਟੜੀ ਫੇਰ ਦੀ ਪਾਮਾ ਬੋਲੀ
ਦੁਨੀਆਂ ਸਿਫਤ ਕਰੂਗੀ ਸਾਰੀ
ਪਾਈਏ-ਪਾਈਏ-ਪਾਈਏ
ਪੁੱਛਦੇ ਦਿਉਰ ਖੜ੍ਹੇ
ਤੇਰਾ ਕੀ ਦੁਖਦਾ ਭਰਜਾਈਏ,
ਪੱਲਾ ਚੱਕ ਉਤਲੇ ਦਾ
ਤੇਰੇ ਕੋਕੇ ਦਾ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਈਏ
ਸੋਹਣਾ ਮੁੱਖਣ ਦੇਹ
ਨਹੀਂ ਹੋਰ ਦੁਆਰੇ ਜਾਈਏ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਘਾਟਾ
ਜੇਬ ਖੜਕਦੀ ਚਾਹੀਏ।
ਜਨੌਰਾਂ ਦੇ ਜਗਤ ਨੂੰ ਮੋਹ ਲੀਤਾ ਜਾਲ ਲਾ ਕੇ।
ਫ਼ਰੰਗੀ ਨੇ ਬਹਾਰ ਇੱਕ ਹੁਸਨ ਆਪਣੇ ਦੀ ਦਿਖਾ ਕੇ।
ਜਗਾ ਸਕੇਗਾ ਭੰਬਟ ਨੂੰ ਕਿਆਮਤ ਤੱਕ ਨਾ ਕੋਈ,
ਜਦੋਂ ਉਹ ਸੌਂ ਗਿਆ ਤੇਰੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਬਾਂਹ ਪਾ ਕੇ।
ਨੇਕੀ ਕਦੇ ਵਿਅਰਥ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ ਇਹ ਕਦੋਂ
ਕਿੱਥੇ ਤੇ ਕਿਹੜੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ
ਜਾਵੇ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਪਰਮਾਤਮਾ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ।
ਬੁਤਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜਦੇ ਹਨ, ਪੱਥਰਾਂ ਨੂੰ ਪੂਜਦੇ ਨੇ
ਘਰ ਵਿਚ ਗੁਆ ਕੇ ਰੱਬ ਨੂੰ, ਜੰਗਲਾਂ ‘ਚੋਂ ਟੋਲਦੇ ਨੇ
ਜੁੱਤੀ ਤਾਂ ਜੀਜਾ ਤੇਰੀ ਕੱਢਮੀਂ
ਵੇ ਕੋਈ ਵਿਚ ਤਿੱਲੇ ਦੀ ਤਾਰ
ਜੇ ਤੂੰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਫਾਰਸੀ
ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਕਸੀਦੇ
ਵੇ ਸਮਝ ਗਿਆਨੀਆ ਬੇ ਕਾਰ
ਤਾਰਾਂ-ਤਾਰਾਂ, ਤਾਰਾਂ,
ਬੋਲੀਆਂ ਦਾ ਪਿੜ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿਆਂ,
ਜਿੱਥੇ ਗਿੱਧਾ ਪਾਉਣ ਮੁਟਿਆਰਾਂ।
ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਛਾਉਣੀ ਪਾ ਦਿਆਂ,
ਜਿੱਥੇ ਫੌਜੀ ਰਹਿਣ ਹਜ਼ਾਰਾਂ।
ਗਿੱਧੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਬੋਲੀਆਂ,
ਅੱਲ੍ਹੜ ਜਿਹੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ।
ਨੱਚਦੀ ਨੰਦ ਕੁਰ ਤੋਂ,
ਸਣੇ ਤੋਪ ਟੈਂਕ ਮੈਂ ਵਾਰਾਂ।
ਸੁਣ ਨੀ ਕੁੜੀਏ ਨੱਚਣ ਵਾਲੀਏ
ਨਚਦੀ ਲੱਗੇ ਪਿਆਰੀ
ਭੈਣ ਤੇਰੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਲਾਂ
ਤੈਨੂੰ ਬਣਾਲਾਂ ਸਾਲੀ
ਮਾਂ ਤੇਰੀ ਨੂੰ ਸੱਸ ਬਣਾਲਾ
ਪਿਉ ਤੇਰੇ ਨੂੰ ਸਹੁਰਾ
ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਨੀ
ਛੱਡ ਕੇ ਫਿਰੂੰਗਾ ਟੋਰਾ..
ਨੀ ਤੜਕੇ ਦਾ ਭਾਬੀ ਸੂੜ ਮਾਰਦਾ
ਨਾ ਨੀ ਘੱਲਿਆ ਟੁੱਕ ਟੇਰਾ
ਜੇ ਤਾਂ ਭਾਬੀ ਹੁੰਦੀ ਔਰਤ
ਸੌ-ਸੌ ਮਾਰਦੀ ਗੇੜਾ
ਛੱਪੜੀਆਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ
ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝੇ ਬਥੇਰਾ
ਭਾਬੀ ਅੱਡ ਹੋ ਜਾ
ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਮਨ ਮੇਰਾ।
ਸਾਹ ਹਵਾ ‘ਚੋਂ ਉਸ ਨੇ ਵੀ ਲੈਣਾ ਹੈ, ਇਹ ਵੀ ਭੁਲ ਕੇ, ਵੇਖੋ,
ਆਦਮੀ ਜ਼ਹਿਰਾਂ ਤੇ ਧੂੰਆਂ, ਰਾਤ-ਦਿਨ ਫੈਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।