ਇਕ ਵਾਰ ਮਛੀ ਨੇ ਕਛੂਏ ਨੁੰ ਪੁਛਿਆ ਪਾਣੀ ਕਿਦਾ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ।
ਕਛੂਐ ਨੇ ਦਸਿਆ —ਜਿਸ ਬਿਨਾ ਮਰ ਜਾਈਦਾ ਉਹ ਪਾਣੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ।
ਮਛੀ ਨੇ ਕਿਹਾ—– ਮੈਨੁੰ ਵੇਖਾਉ ??
ਕਛੂਏ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਿਠ ਤੇ ਚਾੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਸੁਕੇ ਥਾ ਤੇ ਲੈ ਗਿਆ ਮਛੀ ਲਗੀ ਤੜਫਣ।
ਕਛੂਏ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ ਜਿਸ ਬਿਨਾ ਨੁੰ ਮਰ ਰਹੀ ਹੈ ਉਹ ਪਾਣੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਇਸੇ ਤਰਾ ਅਸੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾ ਸਾਨੁੰ ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਨਹੀ ਹੋ ਰਹੀ
ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਸਾਨੁੰ ਉਸ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਕਰਉਦੇ ਹਨ|
ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਰਾਜ ਭਾਗ ਮੌਕੇ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਦਾ ਜਥੇਦਾਰ ਸੀ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਤੇ ਜਦੋਂ ਸਾਰੀ ਲਾਕਾਈ ਸ਼ੇਰ ਏ ਪੰਜਾਬ ਨੁੰ ਮਹਾਰਾਜਾ ਕਹਿ ਕੇ ਪੁਕਾਰਦੀ ਜਾਂ ਸਰਕਾਰ ਕਹਿਦੀ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਤੇ ਕੇਵਲ ਤੇ ਕੇਵਲ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਦਾ ਜਥੇਦਾਰ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੁੰ “ਭਾਈ ਸਾਬ” ਕਹਿ ਬਲਾਂਉਦਾ ਸੀ ਓਹ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਝੁਕੇ । ਕਿਉਕਿ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਦਾ ਦਰਜਾ ਰਾਜਿਆ ਰਾਣਿਆ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਉਚਾ ਭਾਈ ।
ਮਹਾਂਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਵੇਲੇ ਕੜਾਹ ਪਰਸ਼ਾਦ ਲਈ ਮਾਇਆ ਮਹਾਰਾਜੇ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸ਼ਾਹੀ ਖਜਾਨੇ ਚੋਂ ਆਉਦੀ ਸੀ ਤੇ ਅਰਦਾਸ ਦੇ ਵਿਚ ਇਹ ਵੀ ਬੋਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਰਾਜ ਭਾਗ ਸਦਾ ਸਲਾਮਤ ਰਹੇ।
ਜਦੋਂ ਜਥੇਦਾਰ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਕੋਲ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਾਇਤਾਂ ਆਈਆਂ ਕਿ ਸਿਖ ਕੌਮ ਦਾ ਸਿਰਮੌਰ ਸ਼ੇਰ ਏ ਪੰਜਾਬ ਕੰਜਰੀ ਮੌਰਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਚ ਪੈ ਗਿਆ ਐ ਤੇ ਹੁਣ ਮਹਾਰਾਜਾ ਦਾੜੀ ਵੀ ਰੰਗਣ ਲਗ ਪਿਆ ਹੈ ਤੇ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਸੇਵਨ ਵੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਜਿਮੇਂਵਾਰ ਸਿਖ ਨੁੰ ਸ਼ੋਭਾ ਨਹੀਂ ਦਿਦਾਂ ।ਸੋ ਜਥੇਦਾਰ ਸਿਖ ਕੌਮ ਦੇ ਆਗੂ ਨੁੰ ਤੁਸੀ ਵਰਜੋ।
ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੁੰ ਸਨੇਹਾਂ ਭੇਜਿਆ ਤੇ ਇਸ ਬਬਾਤ ਸਫਾਈ ਦੇਣ ਨੁੰ ਕਿਹਾ। ਪਰ ਮਾੜੇ ਕਰਮੀਂ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਇਸ ਸੁਨੇਹੇਂ ਨੁੰ ਅਣਗੌਲਿਆਂ ਕਰ ਗਿਆ।
ਇੰਤਜਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਫਾਈ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਹੁੜਿਆ ਤਾਂ ਆਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਤੋਂ ਦੋ ਹੁਕਮਨਾਮੇ ਜਾਰੀ ਕੀਤੇ।
ਕੜਾਹ ਪਰਸ਼ਾਦ ਲਈ ਸ਼ਾਹੀ ਖਜਾਨੇ ਚੋਂ ਮਾਇਆ ਦੀ ਪਰਵਾਨਗੀ ਬੰਦ ਤੇ ਅਜ ਤੋਂ ਸੰਗਤ ਹੀ ਆਪਣੀ ਹੈਸੀਅਤ ਮੁਤਬਕ ਮਾਇਆ ਭੇਟ ਕਰੇਗੀ ਤੇ ਕੰਨਫਰਮੇਂਸ਼ਨ ਲਈ ਲਿਖਤੀ ਰਸੀਦ ਲਵੇਗੀ ਤੇ ਓਸ ਸੰਗਤ ਦੀ ਮਾਇਆ ਨਾਲ ਕੜਾਹ ਪਰਸ਼ਾਦ ਦੇਗਾਂ ਚ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਗੀਆਂ ਤੇ ਰੌਜਾਨਾਂ ਅਰਦਾਸ ਚੋਂ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਦਾ ਸਲਾਮਤੀ ਵਾਲੀ ਲਾਇਨ ਕਟ ਦਿਓ।
ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਤੇ ਪੇਸ਼ ਹੋਵੇ
ਜਦੋਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੁੰ ਪਤਾ ਲਗਿਆ ਤਾਂ ੳਸ ਨੇ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਰਾਬਤਾ ਕਾਇਮ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਆਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ ਭਾਈ ਸਾਬ ਹੁਣ ਇਹ ਮਸਲਾ ਮੇਰਾ ਤੇ ਤੇਰਾ ਨਹੀ ਰਿਹਾ। ਤੇਰਾ ਤੇ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਦਰਮਿਆਨ ਹੈ ਸੋ ਓਥੇ ਪੇਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਗੱਲ ਕਰ।
ਮਹਾਰਾਜ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਤਖਤ ਤੋਂ ਤਨਖਾਹੀਆ ਕਰਾਰ ਦੇ ਦਿਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਬਾਵਜੂਦ ਇਸ ਦੇ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਦਰਬਾਰ ਚ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਅੰਦਰ ਆਉਣ ਲਗਿਆ ਤਾਂ ਦਰਸ਼ਨੀ ਦਰਵਾਜੇ ਅਗੇ ਨੰਗੀ ਤਲਵਾਰ ਲੈ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਆਪ ਅਗੇ ਜਾ ਡਟਿਆ ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਅਗੇ ਪੇਸ਼ ਹੋ ਭੁਲ ਬਖਸ਼ਾਉਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿਤਾ ਤੇ ਤਨਖਾਈਏ ਮਹਾਰਾਜੇ ਨੁੰ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਨਹੀ ਕਰਨ ਦਿਤੇ।
ਸ਼ੇਰ ਏ ਪੰਜਾਬ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਅਗੇ ਪੇਸ਼ ਹੋਇਆ ਤੇ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੁੰ ਇਮਲੀ ਦੇ ਦਰਖਤ ਨਾਲ ਬੰਨ ਦਿਤਾ ਕੋਹੜੇ ਮਾਰਣ ਵਾਸਤੇ । ਕੇਵਲ ਕਸ਼ਹਿਰਾ ਤੇ ਦਸਤਾਰ ਛਡ ਸਾਰੇ ਕਪੜੇ ਵੀ ਉਤਾਰ ਦਿਤੇ ਗਏ। ਇਮਲੀ ਦੇ ਦਰਖਤ ਨਾਲ ਬਨਿਆਂ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਿਰ ਝੁਕਾਈ ਖੜਾ ਸੀ ਤੇ ਸੰਗਤਾ ਦੀਆਂ ਵੈਰਾਗ ਚ ਅਖਾਂ ਛਲਕ ਪਈਆ ਤੇ ਸੰਗਤਾ ਦੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ ਤੇ ਕੋੜੇ ਨਹੀ ਮਾਰੇ ਗਏ।
ਪਲ ਜਦੋਂ ਸ਼ਾਹੀ ਮਾਇਆ ਜੋ ਕੜਾਹ ਪਰਸ਼ਾਦ ਲਈ ਤੇ ਸਦਾ ਸਲਾਮਤੀ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਲਈ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਨੁੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਤਾੰ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਦੇ ਹੁਕਮਨਾਮੇ ਕਦੇ ਵਾਪਸ ਨਹੀ ਲਏ ਜਾਂਦੇ ਸੋ ਓਹ ਹੁਣ ਸੰਗਤਾ ਹੀ ਸ਼ਰਧਾ ਤੇ ਹੈਸੀਅਤ ਮੁਤਾਬਕ ਮਾਇਆ ਦੇਣ ਗੀਆਂ ਤੇ ਪਰਚੀ ਲੈਣ ਗੀਆਂ । ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਲਈ।
ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਇਹੁ ਜਾਣਕਾਰੀ ਅਗੇ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰੋ ਜੀ
ਇਹ ਘਟਨਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੇ ਇਕ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੈ।
ਇਕ ਕੁੜੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦਾ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ। ਉਹ ਸਵੇਰੇ 3 ਵਜੇ ਉਠ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਪਾਠ ਕਰਦੀ। ਰੋਜ਼ ਗੁਰੂਦੁਆਰੇ ਜਾਂਦੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕਰਦੀ, ਸਹਿਜ ਪਾਠ ਕਰਦੀ। ਉਹਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਬਾਣੀ ਜ਼ਬਾਨੀ ਯਾਦ ਸੀ। ਉਹ ਜਦ ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਤੁਕ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਹੁੰਦੀ। ਉਹ ਸਿਰ ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚੁੰਨੀ ਲੈ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਹਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ। ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਵੀ ਉਹਨੇ ਆਪਣਾ ਨਿਤਨੇਮ ਨਾ ਛੱਡਿਆ। ਰੋਜ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾਣਾ, ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ, ਪਰਕਾਸ਼ ਕਰਨਾ। ਉਹਦੇ ਸਹੁਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਸੀ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਨੂੰਹ ਦਾ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ ਗੁਰੂ ਘਰ ਜਾਣਾ ਬਿਲਕੁਲ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸ ਦੁਨਿਆਵੀ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਪਰ ਨੂੰਹ ਨੇ ਸਾਫ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਕਿਹਾ ਮੇਰਾ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਸਮਰੱਥ ਹਨ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ। ਜਿਹੜੇ ਉਹਦੇ ਸਹੁਰੇ ਸੀ ਉਹ ਬਹਾਨਾ ਲੱਭਦੇ ਸੀ ਇਹਨੂੰ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨੀਵਾਂ ਦਿਖਾਈਏ। ਉਹਦੇ ਸਹੁਰੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਤੇਰੇ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਸਮਰੱਥ ਹਨ ਤਾਂ ਇਸ ਮਹੀਨੇ ਦੀ 31 ਤਰੀਕ ਤਕ ਆਪ ਚੱਲ ਕੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਉਣ।
ਜੇ ਉਹ ਆ ਗਏ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਗੁਰੂ ਘਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਕਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰੋਕਾਂਗੇ ਤੇ ਜੇ ਉਹ ਨਾ ਆਏ ਤਾਂ ਤੂੰ ਕਦੀ ਗੁਰੂ ਘਰ ਨਾ ਜਾਈਂ।
ਉਸ ਕੁੜੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੈ।
ਉਹਨੇ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ ਗੁਰੂਦੁਆਰੇ ਜਾਇਆ ਕਰਨਾ।
ਅਰਦਾਸ ਕਰਿਆ ਕਰਨੀ
ਕਦੀ ਕਦੀ ਰੋ ਵੀ ਪੈਣਾ
ਬਸ ਇਕੋ ਗਲ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਪੂਰਨ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ ਮੇਰੀ ਇਜ਼ਤ ਰੱਖਿਓ।
ਦਿਨ ਲੰਘਦੇ ਗਏ। ਅਖੀਰ 30 ਤਰੀਕ ਆ ਗਈ।
ਉਸ ਰਾਤ ਕੁੜੀ ਬਹੁਤ ਰੋਈ ਕਿ ਜੇ ਸਵੇਰੇ ਵੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਘਰ ਨਾ ਆਏ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਟੁੱਟ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਉਸ ਰਾਤ 3 ਵਜੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਹੁਤ ਬਾਰਿਸ਼ ਪਈ।
ਉਸ ਦਿਨ ਕੁੜੀ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਨਾ ਗਈ।
ਜਦ ਸਵੇਰ ਹੋਈ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਗ੍ਰੰਥੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੀ ਕੱਚੀ ਛੱਤ ਚੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਸੋਚਿਆ ਇਹ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਗਲਤ ਹੋਇਆ। ਉਹਨੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੁਝ ਸਿਆਣੇ ਬੰਦੇ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ। ਉਹਨਾ ਨੇ ਸਲਾਹ ਬਣਾਈ ਕਿ ਜਦ ਤਕ ਮੀਂਹ ਹਟ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਛੱਤ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਤਦ ਤਕ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕਰ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਬੇਅਦਬੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਤਦ ਸਲਾਹ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਕਿਸ ਦੇ ਘਰ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਤਦ ਗ੍ਰੰਥੀ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਹਰ ਰੋਜ ਇੱਥੇ ਇਕ ਲੜਕੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਦੇ ਕਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵੀ ਆਪ ਹੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸੇਵਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਆਪਾਂ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਉਹਦੇ ਘਰ ਲੈ ਜਾਈਏ। ਸਾਰੇ ਹੀ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਏ। ਇਕ ਬਜੁਰਗ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਇਕ ਬੰਦਾ ਉਹਨਾ ਦੇ ਘਰ ਭੇਜ ਕੇ ਇਜਾਜ਼ਤ ਤਾਂ ਲੈ ਲਵੋ। ਤਾਂ ਗ੍ਰੰਥੀ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਜਾਜ਼ਤ ਕੀ ਲੈਣੀ ਹੈ ਉਹ ਮਨਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕਰਨਗੇ। ਤਦ ਉਹ ਗ੍ਰੰਥੀ ਸਿੰਘ ਤੇ ਨਾਲ 5-7 ਹੋਰ ਬੰਦੇ ਮਹਾਰਾਜ ਦਾ ਸਰੂਪ ਸਿਰ ਤੇ ਰੱਖ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਵੱਲ ਚਲ ਪਏ। ਉਹਦੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਇਹੀ ਗੱਲ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਅੱਜ 31 ਤਰੀਕ ਹੈ ਜੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨਾ ਆਏ ਤਾਂ ਗੁਰੂਦੁਆਰੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ। ਏਨੇ ਚਿਰ ਨੂੰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਹੋਈ। ਜਦ ਸਹੁਰੇ ਨੇ ਬੂਹਾ ਖੋਲਿਆ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਗ੍ਰੰਥੀ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਇਕ ਕਮਰਾ ਵਿਹਲਾ ਕਰਕੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਫਾਈ ਕਰ ਦਿਓ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕਰਨਾ ਹੈ।
ਉਸ ਕੁੜੀ ਨੇ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਕਮਰਾ ਸਾਫ ਕੀਤਾ। ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਮਾਫੀ ਮੰਗੀ। ਕੁੜੀ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੰਗ ਲਿਆਇਆ।
ਗੱਲ ਸਾਰੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਹੈ।
ਧੰਨੇ ਜੱਟ ਨੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਹੀ ਪੱਥਰ ਵਿਚੋਂ ਰੱਬ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਅੱਜ ਵੀ ਸਮਰੱਥ ਹਨ। ਕਮੀ ਗੁਰੂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਮੱਤ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਮੱਤ ਨਹੀ ਲੈਂਦੇ। ਤਾਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।
ਭਗਤੀ ਸਾਰੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਤੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਬਣਾਓ। ਕੁਝ ਵੀ ਅਸੰਭਵ ਨਹੀ। ਬਸ ਕਦੇ ਵੀ ਸ਼ੱਕ ਨਾ ਕਰਨਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਗੁਰੂ ਇਹ ਨਹੀ ਕਰ ਸਕਦਾ।
ਨੀਤ ਸਾਫ ਰੱਖਣਾ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਣਾ ਕਿ ਹਾਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਆਪਣੇ ਮਤਲਬ ਲਈ ਨਹੀ ਰੱਖਣਾ।ਦਿਲ ਨਾਲ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਨਾ ਹੈ।
ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰੋ।
ਅੱਜ ਦੀ ਸੱਚੀ ਘਟਨਾ ।।।।
ਦੋਸਤੋ ਅੱਜ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਸਵੇਰੇ ਦਾ ਮਨ ਵਿਆਕੁਲ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਹੈ ।
ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਅੱਜ ਜਦ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਵਾਂਗ ਹਰ ਰੋਜ ਤਹਿ ਚਹਾਉਂਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਚੁੱਪ ਪਸਰੀ ਹੋਈ ਸੀ ।ਚਿਹਰੇ ਉਦਾਸ ਨਜਰ ਆ ਰਹੇ ਸਨ । ਜਦ ਮੈਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਗੱਲ ਬਈ ਕਿਵੇਂ ਚੁੱਪ ਜਿਹੇ ਹੋ ਸਾਰੇ ?ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਅਸਨਦੀਪ ਨੇ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਸਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਕਈ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਤਨਖਾਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ?
ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਟਾਲਣਾ ਚਾਹਿਆ ਪਰ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਬੋਲੀ ਕਿ ਸਰ ਸਰਕਾਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਨਖਾਹ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ ?
ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਜੁਆਬ ਨਾਂ ਦੇ ਕੇ ਹਾਜਰੀ ਲਗਾਉਣ ਲੰਘ ਗਿਆ ।
ਜਦ ਮੈਂ ਕਲਾਸ ਵਿਚ ਗਿਆ ਤਾਂ ਕੁਝ ਹੋਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਜੀ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਜੋ ਟੀਚਰ ਨੇ ਉਹ ਪੱਕੇ ਆ ਜਾਂ ਕੱਚੇ?
ਤੁਸੀਂ ਕੱਚੇ ਹੋ ਸਰ ? ਮੈਂ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਹਾਂ ।
ਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਮੈਡਮ ? ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਹਾਂ। ਗਣਿਤ ਵਾਲੇ ਸਰ? ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਹਾਂ । ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਸਾਰੇ ਹੀ ਕੱਚੇ ਸਰ ??ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਫਿਰ ਧਿਆਨ ਬਦਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ । ਪਰ ਕਿੱਥੇ ।
ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਰ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ 6 ਮਹੀਨੇ ਤਨਖਾਹ ਨਾਂ ਮਿਲਣ ਕਾਰਨ ਤੇ ਕੱਚੇ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕੱਲ੍ਹ ਇਕ ਅਧਿਆਪਕ ਨੇ ਨਹਿਰ ਵਿਚ ਛਾਲ ਮਾਰਕੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇ ਦਿੱਤੀ । ਸਰ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸਭ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ । ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ ।ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਕਿਵੇਂ ??
ਤਾਂ ਅਮਨਦੀਪ ਬੋਲਿਆ ਸਰ ਅਸੀਂ ਨਵੇਂ ਬੂਟ ਨਹੀਂ ਲਵਾਂਗੇ ਅਸੀਂ ਨਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਨਹੀਂ ਲਵਾਂਗੇ ਸਾਰੀ ਫਜ਼ੂਲ ਖਰਚੀ ਬੰਦ ਕਰਦਿਆਂਗੇ ਸਾਡੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਤੁਹਾਡੀ ਮਦਦ ਕਰਨਗੇ ।ਮੈਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਬੱਚਿਓ ।ਤੁਸੀਂ ਫਿਕਰ ਨਾਂ ਕਰੋ ।
ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਿਆ ਕਰੋ ਦੱਬ ਕੇ ।ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਸਰ ਸਾਡੀ ਇਕ ਗੱਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਰੂਰ ਮੰਨਣੀ ਪਉ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿਹੜੀ ???
ਸਰ ਤੁਸੀਂ ਨਹਿਰ ਵਾਲੇ ਰਸਤੇ ਨਾਂ ਆਇਆ ਜਾਇਆ ਕਰੋ ।
ਸਾਰੀ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਉਦਾਸੀ ਪਸਰ ਗਈ ।
ਸਾਰੀ ਛੁੱਟੀ ਸਮੇਂ ਸਭ ਬੱਚੇ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸਨ
ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਨਹਿਰ ਦੀ ਪਟੜੀ ਨਾਂ ਪਾਕੇ ਸੜਕੋ ਸੜਕੀਂ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ ।
ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਖਿੜੇ ਹੋਏ ਸਨ ।
ਕਨੇਡਾ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਐਡਮਿੰਟਨ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਚ ਜਦੋਂ ਵਡਾਲੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਬਿਕਰਮ ਸਿੰਘ ਨਾਗਰਾ ਆਪਣਾ ਮੁੰਡਾ ਦਾਖਲ ਕਰਾਉਣ ਗਿਆ ਜੋ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਪੰਜਾਬੋਂ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਸਿਰਫ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਾਫੀ ਫਿਕਰ ਚ ਸੀ। ਸਕੂਲ ਚ ਬੱਚੇ ਬਾਰੇ ਜਦੋਂ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਉੱਥੋਂ ਦੀ ਗੋਰੀ ਮੈਡਮ ਦੇ ਧਿਆਨ ਚ ਲਿਆਂਦੀ ਤਾਂ ਮੈਡਮ ਕਹਿੰਦੀ ਇਹ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਗੱਲ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੀ ਫਿਕਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਬਸ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਿਉ ਕਿ ਇਸ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਘਰ ਚ ਸਿਰਫ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲਿਉ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲਣੀ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਕਿਵੇਂ ਕਿੰਨੀ ਸਿਖਾਉਣੀ ਆ ਮੈਂ ਆਪ ਵੇਖਲੂ।
ਇਹ ਆ ਪੜੇ ਲਿਖੇ ਸਮਾਜ ਦੀ ਬਾਤ।
ਅੱਜ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਪੰਜਾਬੀ ਵੀ ਠੇਠ ਫਰਾਟੇਦਾਰ ਬੋਲਦਾ ਹੈ ਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵੀ। ਕਲਾਸ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਚਾਰ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਨਿਆਣਿਆ ਚੋਂ ਇਕ ਹੈ।
ਇੱਥੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲਾਂ ਵਾਲੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਤੋਂ ਤੋੜਦੇ ਨੇ। ਬੱਚਾ ਕਿਸੇ ਜੋਗਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ। ਪਿਛਲੇ ਵੀਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸਕੂਲਾਂ ਨੇ ਕਿੰਨੇ IAS PCS ਦਿੱਤੇ ਨੇ। ਇਹਨਾਂ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਲੀੜੇ ਵੀ ਲਹਾ ਲਏ ਪਰ ਬੱਚੇ ਆਈਲੈਟਸ ਚੋਂ ਸੱਤ ਬੈਂਡ ਖੜਨ ਵਾਲੇ ਵੀ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ।
ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਬੱਚੇ ਦਾ ਦਿਮਾਗ ਤੇ ਉਸਦੀ ਅਜ਼ਾਦ ਸੋਚ ਚ ਵਾਧਾ ਕਰਦੀ ਆ। ਬੱਚੇ ਦੀ ਸੋਚਣ ਸ਼ਕਤੀ ਤੇ mental ability ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਪੰਜਾਬੀ ਬਚਾਉ। ਪੰਜਾਬੀ ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚੇ ਬਚਾਅ ਲਵੇਗੀ।
ਕੱਲ੍ ਰਾਤ ਸੁਪਨੇ ਚ ਧਾਲਾ ਬਾਈ ਮਿਲਿਆ…
ਸੂਏ ਦੀ ਪਰਲੀ ਪਾੰਧੀ ਤੇ ਕਾਹਲੀ ਚ ਤੁਰਿਆ ਜਾੰਦਾ ਉੱਚਾ ਹੱਥ ਕਰਦਿਆੰ ਬੋਲਿਆ,”ਚੰਗਾ ਮੱਲਾ….ਚੱਲਿਆ ਮੈੰ ਹੁਣ…..ਰੱਬ ਰਾਖਾ,,
ਉ ਬਾਈ…. ਖੜਜੀੰ ,,ਜਾਈੰ ਨਾੰ ਹਾਲੇ .. ਆੰਉਨੈ ਮੈੰ ..ਪੁਲੀ ਉਤੋੰ ਦੀ ਹੋ ਕੇ….ਮੈੰ ਬਾਈ ਕੰਨੀ ਦੇਖਦਾ ਪੁਲੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਵਾਹੋਦਾਹੀ ਹੋ ਲਿਆ , ਪਰ ਮੇਰੇ ਦੇਖਦੇ ਦੇਖਦੇ ਬਾਈ ਪਾੰਧੀ ਦੇ ਨੀਵੇੰ ਪਾਸੇ ਖੜੀ੍ ਬੇਰੀ ਉਹਲੇ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਮੁੜਕੇ ਨੀ ਦਿਖਿਆ…
ਧਾਲਾ ਬਾਈ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਮਿਹਨਤ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸਿੱਧਾ ਸਾਦਾ ਬੰਦਾ ਸੀ, ਦਿਹਾੜੀ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰੁੱਖੀ ਮਿੱਸੀ ਛਕਦਿਆੰ ਸਦਾ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਰਹਿੰਦਾ
ਬਾਈ ਕੋਲ ਇੱਕ ਹੋਰ ਹੁੰਨਰ ਵੀ ਸੀ … ਬਾਈ ਟੋਕਰੇ ਟੋਕਰੀਆੰ ਬਣਾੰਉਣੇ ਜਾਣਦਾ ਸੀ
ਹਰੇਕ ਸਾਲ ਪੱਤਝੜ ਦੀ ਰੁੱਤ ਚ ਲੋਕ ਤੂਤ ਟਾਹਲੀਆੰ ਨਿੰਮਾੰ ਛਾੰਗਦੇ, ਤੂਤਾੰ ਦੀਆੰ ਲੰਬੀਆੰ ਛਿਟੀਆੰ ਟੋਕਰੇ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਕੰਮ ਆੰਉਦੀਆੰ ਤੇ ਿੲਹਨਾੰ ਦਿਨਾੰ ਚ ਬਾਈ ਦੇ ਰੁਝੇਵੇੰ ਵਧ ਜਾੰਦੇ ,ਅਸੀੰ ਵੀ ਚੜਦੇ੍ ਸਿਆਲ ਤੂਤ ਛਾੰਗਦੇ ਤੇ ਧਾਲੇ ਬਾਈ ਨੂੰ ਸੁਨੇਹਾ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਬਾਈ ਘਰ ਆਕੇ 2-3 ਦਿਨ ਲਾਕੇ ਵੱਡੇ ਛੋਟੇ ਟੋਕਰੇ ਟੋਕਰੀਆੰ ਬਣਾੰਉਦਾ ਅਖੀਰ ਚ ਰੋਟੀਆੰ ਵਾਲਾ ਛਾਬਾ ਵੀ ਬਣਾਅ ਦਿੰਦਾ ਇਹਨਾੰ 2-3 ਦਿਨਾੰ ਚ ਚਾਹ ਪੀਣ ਜਾੰ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਮਗਰੋੰ ਮੈੰ ਬਾਈ ਤੋੰ ਤਿੱਖੀ ਚੁੰਝ ਆਲਾ ਪਰਨਾ ਬੰਨਣਾ੍ ਸਿੱਖਦਾ … ਬਾਈ ਦਾ ਉਹਨਾੰ ਟੈਮਾੰ ਚ ਬੰਨਿਆੰ ਪਰਨਾੰ ਹੁਣ ਆਲੇ੍ ਐਮੀ ਵਿਰਕ ਦੇ ਅਰਦਾਸ ਫਿਲਮ ਚ ਬੰਨੇ੍ ਡੱਬੀਆੰ ਵਾਲੇ ਪਰਨੇ ਨੂੰ ਮਾਤ ਪਾੰਉਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ….
ਬਾਈ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਕਦੇ ਕੋਈ ਗਿਲਾ ਸ਼ਿਕਵਾ ਨੀ ਸੀ ਕੀਤਾ…ਸਦਾ ਖੁਸ਼ ਰਹਿੰਦਾ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਮੇਲੇ ਦੇਖਦਾ, ਟੂਰਨਾਮੈੰਟਾੰ ਉੱਤੇ ਵੀ ਹਾਜ਼ਰੀ ਲੁਆੰਉਦਾ ..ਕਈ ਸਾਲਾੰ ਪਹਿਲਾੰ ਦੀ ਗੱਲ ਐ..ਛਪਾਰ ਦਾ ਮੇਲਾ ਆ ਗਿਆ ਸੀ ,10 ਵਾਲੀ ਬੱਸ ਜਗਰਾਵਾੰ ਤੋ ਆ ਕੇ ਮੰਡੀ ਅਹਿਮਦਗੜ੍ ਨੂੰ ਜਾੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ , ਮੇਲੇ ਵਾਲੇ ਇਹਨਾੰ 2-3 ਦਿਨਾੰ ਚ ਇਸ ਬੱਸ ਚੜਨ੍ ਵਾਲੀਆੰ ਸਵਾਰੀਆੰ ਚੋੰ ਬਹੁਤਿਆੰ ਦੇ ਪਾਏ ਨਵੇੰ ਲੀੜੇ ਤੇ ਚਿਹਰਿਆੰ ਤੇ ਝਲਕਦੇ ਚਾਅ ਤੋੰ ਆਪੇ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਲਾ ਦੇਖਣ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ .ਪੁੱਛਣ ਦੱਸਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨੀ ਸੀ ਪੈੰਦੀ..
ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੇ ਅਸੀੰ ਵੀ ਉਸ ਦਿਨ ਬੱਸ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਸੀ ਦੂਰੋੰ ਆਉਦੀ ਬੱਸ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਸਭਨਾ ਨੇ ਉੰਠ ਕੇ ਲੀੜੇ ਝਾੜਦਿਆੰ ਤਿਆਰੀ ਕਸ ਲਈ , ਧਾਲਾ ਬਾਈ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡੋੰ ਚੜਕੇ ਬੱਸ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਬੈਠਾ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਸਾਡੇ ਕੰਨੀ ਦੇਖਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦਿਆੰ ਮੁਸਕੁਰਾਇਆ
ਬਿਸਕੁਟੀ ਕੁੜਤਾ , ਨੀਲੀ ਪੱਗ ਬੰਨੀ੍ ਜਾਨੀ ਬਣਿਆੰ ਬੈਠਾ ਸੀ ….ਸਭ ਸਵਾਰੀਆੰ ਚੜਨ੍ ਮਗਰੋੰ ਕਨੈਕਟਰ ਨੇ ਬੱਸ ਤੋਰਨ ਵਾਲੀ ਸੀਟੀ ਮਾਰੀ ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਰਾਹ ਵੱਲ ਦੇਖਕੇ ਬੱਸ ਰੋਕਣ ਵਾਲੀ ਸੀਟੀ ਫੇਰ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ , ਰਾਹ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ , ਪਿੰਡ ਵੱਲੋੰ ਪੂਰਨ ਮਧਰਾ ਵਾਹੋ ਦਾਹ ਸੈਕਲ ਭਜਾਈ ਅੱਡੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ,ਕੈਰੀਅਰ ਤੇ ਬੈਠੀ ਪੂਰਨ ਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਪਿਛਿਉੰ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਗਿੱਚੀ ਕੱਢਕੇ ਦੇਖਦੀ “ਖੜਜੋ ਭਾਈ” ਵਾਲਾ ਹੱਥ ਹਿਲਾਅ ਰਹੀ ਸੀ , ਦੇਖਦੇ ਦੇਖਦੇ ਸੈਕਲ ਦਾ ਬੰਬੂਕਾਟ ਬਣਾਈ ਆਉਦਾ ਪੂਰਨ ਅੱਡੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਇੱਕ ਤਾੰ ਪੂਰਨ ਦਾ ਮਧਰਾ ਕੱਦ, ਸੈਕਲ ਤੇ ਚੜੇ੍ ਹੋਏ ਤੋੰ ਹੇਠਾੰ ਪੈਰ ਨਾੰ ਲੱਗਣ, ਦੂਜਾ ਸੈਕਲ ਤੇਜ਼, ਤੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ਨੂੰ ਮੇਲੇ ਜਾਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ, ਪੂਰਨ ਦੇ ਬਰੇਕਾੰ ਲਾਉਣ ਤੋੰ ਪਹਿਲਾੰ ਈ ਉਹ ਛਾਲ ਮਾਰਕੇ ਉੱਤਰੀ ਤੇ ਬੱਸ ਦੀ ਪਿਛਲੀ ਖਿੜਕੀ ਨੂੰ ਜਾ ਚਿੰਬੜੀ ….ਤੇ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਪੂਰਨ ਦੀ ਗੱਡੀ ਦਾ ਹੈੰਡਲ ਡੋਲ ਗਿਆ ਤੇ ਪੂਰਨ ਸਣੇ ਸੈਕਲ ਅੱਡੇ ਦੇ ਨੀੰਹ ਪੱਥਰ ਵਾਲੇ ਚਬੂਤਰੇ ਚ ਵੱਜ ਕੇ ਟੋਏ ਚ ਜਾ ਡਿੱਗਿਆ…ਬੱਸ ਚ ਬੈਠੇ ਕਈਆੰ ਦਾ ਤੇ ਬਾਹਰ ਖੜੇ ਦੋ ਕੁ ਜਣਿਆੰ ਦਾ ਧਿਆਨ ਉਧਰ ਹੋਇਆ….ਦੇਖੀੰ ਪੂਰਨਾੰ ਦੇਖੀੰ ..ਸੱਟ ਤਾੰ ਨੀ ਲੱਗੀ?? ਦੋ ਕੁ ਜਣੇ ਪੂਰਨ ਨੂੰ ਚੁੱਕਣ ਨੂੰ ਆਹੁਲੇ੍ ..ਪੂਰਨ ਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਉਦੋੰ ਨੂੰ ਬੱਸ ਚ ਚੜ੍ ਗਈ ਸੀ ,,ਤੇ ਪੂਰਨ ਕੰਨੀ ਦੇਖਦੀ ਮਾੜੀ ਮਾੜੀ ਹਸਦੀ ਬੋਲੀ…ਹੀ ਹੀ..ਹੀ ਹੀ ਦੇਖੀੰ ਸੱਟ ਤਾੰ ਨੀ ਲੱਗੀ….ਸੱਟ ਤਾੰ ਨੀ ਲੱਗੀ???
ਧਾਲਾ ਬਾਈ ਮੂਹਰਲੀ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠਾ ਧੀਮੀ ਆਵਾਜ਼ ਚ ਬੋਲਿਆ…”ਸੱਟ ਦਾ ਕੀ ਐ…ਇਹ ਆਪੇ ਦੇ ਲੂ ਸੇਕ ਜਾ ਕੇ ਘਰ..ਤੂੰ ਮੇਲੇ ਜਾਹ….
ਮੈੰ ਬਾਈ ਨਾਲ ਜਾ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ ਸੀ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਤੇ ਮੁਸਕੁਰਾੰਉਦਾ ਹੌਲੀ ਫੇਰ ਬੋਲਿਆ,”ਆਪੇ ਹਟਜੂ ਸੱਟ ਉਹਦੀ..ਤੂੰ ਦੇਖ ਅਪਣਾ ਮੇਲਾ ਜਾਕੇ …
ਕੀ ਪਤਾ ਬਾਈ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਚੱਲੀ ਹੋਵੇ …ਮੈੰ ਕਿਹਾ!!!
ਲੈ..ਚੱਲੀ ਐ ਕਿਤੇ ਹੋਰ … ਸ਼ੈਕਲ ਤੋੰ ਛਾਲ ਤਾੰ ਦੇਖ ਕਿਮੇ ਮਾਰਕੇ ਆਈ ਐ !!ਮੇਲੇ ਜਾੰਣ ਦੇ ਚਾਅ ਚ…ਮਧਰਾ ਵਚਾਰਾ ਔਹ ਪਿਐ ਡਿਗਿਆ ਰੇਲ ਦੇ ਕੰਨ ਅੰਗੁੂੰ….
ਧਾਲਾ ਬਾਈ ਧੀਮਾ ਧੀਮਾ ਬੋਲਦਾ ਤਵਾ ਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਮੇਰਾ ਹਾਸਾ ਨੀ ਸੀ ਰੁਕਦਾ ਤੇ ਨਾਲ ਹੈਰਾਨੀ ਵੀ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ … ਕਿ ਬਿਨਾ ਪੁੱਛੇ ਦੱਸੇ ਬਾਈ ਨੂੰ ਸਭ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕੌਣ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਿਹੈ..
ਪਿਛਲੇ ਸਿਆਲ ਚ ਦੇਸੋੰ ਛੁੱਟੀਆੰ ਕੱਟਕੇ ਐਤਵਾਰ ਦੇ ਦਿਨ ਮੈੰ ਪਿੰਡੋੰ ਤੁਰਿਆ..
ਸੂਆ ਟੱਪਕੇ ਸੁਧਾਰ ਵਾਲੀ ਸੜਕ ਤੇ ਚੜਨੋ੍ੰ ਪਹਿਲਾੰ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਧਾਲਾ ਬਾਈ ਦਿਖਿਆ..ਜੱਗੇ ਨਾਲ ਉਹਨਾੰ ਦੇ ਕਣਕ ਵਾਲੇ ਖੇਤ ਚ ਵੱਟਾੰ ਪੁਆ ਰਿਹਾ ਸੀ.. ਮੈੰ ਬਾਈ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਰੁਕ ਗਿਆ ਤੇ ਮਿਲਣ ਲਈ ਗੱਡੀਉੰ ਉੱਤਰ ਖੇਤ ਨੂੰ ਜਾੰਦੀ ਡੰਡੀ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਵੱਟਾੰ ਪਾਉੰਦਾ ਬਾਈ ਜਿੰਦਾ ਛੱਡਕੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਆੳੰਦਾ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਚ ਬੋਲਿਆ,” ਛੁੱਟੀਆੰ ਮੁੱਕ ਵੀ ਗੀਆੰ ਮੱਲਾ… ਹਾਲੇ ਹੁਣ ਕੁ ਜੇ ਤਾੰ ਆਇਆ ਸੀ …ਮੁੜ ਚੱਲਿਆ ???
ਆਹੋ ਬਾਈ ਜਾਣਾ ਈ ਪੈਣੇ ਹੁਣ ਤਾੰ … ਮੈੰ ਬਾਈ ਦੇ ਪੈਰੀੰ ਹੱਥ ਲਾਉਣ ਨੂੰ ਆਹੁਲਿਆ …
ਜਿਉੰਦਾ ਰਹਿ, ਰੱਬ ਲੰਬੀਆੰ ਉਮਰਾੰ ਦੇਵੇ , ਰੰਗ ਭਾਗ ਲੱਗੇ ਰਹਿਣ…
ਬਾਈ ਨੇ ਹਰੇਕ ਵਾਰੀ ਦੀ ਤਰਾੰ ਅਸੀਸਾੰ ਦਾ ਮੀੰਹ ਵਰਾਹ ਦਿੱਤਾ ਸੀ… ਬਾਈ ਨੂੰ ਘੁੱਟਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾਉੰਦਿਆੰ ਦੋਨਾੰ ਦੀਆੰ ਅੱਖਾੰ ਧੁੰਦਲੀਆੰ ਹੋ ਚੱਲੀਆੰ ਸੀ..
ਚੰਗਾ ਬਾਈ ਫੇਰ … ਤਕੜਾ ਰਹੀੰ …
ਬਾਈ ਨੇ ਗੀਝੇ ਚ ਹੱਥ ਪਾਇਆ ਦੋ ਤਿੰਨ ਕਾਗਜ਼ ਨਿਕਲੇ …ਦੂਜੇ ਗੀਝੇ ਚੋੰ ਹੱਥ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ..ਬਾਈ ਦੀ ਮੁੱਠੀ ਲਾਲ ਪੀਲੇ ਪੱਕੇ ਬੇਰਾੰ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ..
ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਬਾਈ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਲੱਗੇ ਨੂੰ 10-20 ਰੁ: ਪਿਆਰ ਵਜੋੰ ਦੇਣੇ ਲੋਚਦਾ ਸੀ ਪਰ ਬਾਈ ਦੀਆੰ ਤੰਗੀਆੰ ਤੁਰਸ਼ੀਆੰ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਲੀਆੰ ਨੀ ਸੀ ..
ਬੱਲੇ ਬਾਈ ਬੇਰ … ਆਹ ਸਾਰੇ ਈ ਦੇਦੇ ਹੁਣ ਬੱਸ ਜਾੰਣ ਲੱਗੇ ਨੂੰ , ਉੱਥੇ ਨੀ ਮਿਲਦੇ ਿੲਹ…
ਮੈੰ ਬਾਈ ਦਾ ਧਿਆੰਨ ਮੋੜਦਿਆੰ ਬੇਰ ਲੈ ਕੇ ਜੇਬ੍ ਚ ਪਾਉੰਦਿਆੰ ਫਤਿਹ ਬੁਲਾਈ ਤੇ ਗੱਡੀ ਤੁਰ ਪਈ …ਤੁਰੀ ਜਾੰਦੀ ਗੱਡੀ ਚੋੰ 2-3 ਵਾਰੀ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਕੇ ਦੇਖਿਆ , ਬਾਈ ਹਾਲੇ ਵੀ ਮੱਥੇ ਕੋਲ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਦਾ ਛੱਜਾ ਬਣਾਈ ਖੜਾ ਜਾੰਦੀ ਗੱਡੀ ਨੂੰ ਦੇਖੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ
ਕੱਲ ਸੁਪਨੇ ਚ ਬਾਈ ਨੂੰ ਮਿਲਕੇ ਸਵੇਰੇ ਪਿੰਡ ਫੋਨ ਕੀਤਾ , ਖਬਰ ਮਿਲੀ ..ਮਿਹਨਤ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਕਰਕੇ ਰੁੱਖੀ ਮਿੱਸੀ ਖਾਕੇ ਸਦਾ ਖੁਸ਼ ਰਹਿੰਦਾ ਬਾਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਪੰਧ ਪੂਰਾ ਕਰ ਗਿਆ ਸੀ , ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਕਿੰਨੀਆੰ ਈ ਰੰਗਦਾਰ ਯਾਦਾੰ ਛੱਡ ਗਿਆ ਸੀ …ਬਾਈ ਦੇ ਆਖਰੀ ਵਾਰੀ ਦਿੱਤੇ ਬੇਰਾੰ ਚੋੰ 5-7 ਬੇਰ ਬਚਾਅ ਕੇ ਮੈੰ ਇਧਰ ਲਿਆ ਕੇ ਇੱਕ ਕੱਚ ਦੀ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਚ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਸੀ , ਅੱਜ ਅਲਮਾਰੀ ਚੋੰ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਕੱਢ ਕੇ ਦੇਖੀ ਸੁੱਕ ਕੇ ਗਿਟਕਾੰ ਬਣ ਗਏ ਨੇ ਪਰ ਲਾਲ ਸੁਨਿਹਰੀ ਭਾਅ ਮਾਰਦੇ ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਮੋਤੀਆੰ ਦਾ ਖਜ਼ਾਨੇ ਤੋੰ ਵੀ ਵੱਧ ਨੇ
ਤੇ ਦੂਰ ਬੇਰੀ ਕੋਲ ਖੜਾ੍ ਬਾਈ ਹਸਦਿਆੰ ਉੱਚੀ ਬੋਲ ਮਾਰਦੈ….
“”ਇਹ ਦੁਨੀਆੰ ਚਲੋ ਚਲੀ ਦਾ ਮੇਲਾ ..ਮੱਲਾ***
ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਦਾ ਜਨਮ ੧੬੪੦ ਈਸਵੀ ਨੂੰ ਸੁਰ ਸਿੰਘ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਹੋਇਆ ਓਹ ਗਲਤ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਪੈ ਜਾਣ ਕਰ ਕੇ ਚੋਰ ਬਣ ਗਿਆ।
ਇਕ ਵਾਰੀ ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਨੇ ਮਾਲਵੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਮੱਝਾਂ ਚੋਰੀ ਕਰ ਲਈਆਂ ਓਹਨਾ ਦੇ ਮਗਰ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਓਹ ਲੋਕ ਵੀ ਪੁੱਜ ਗਏ।
ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਓਸ ਨੇ ਮੱਝਾਂ ਇਕ ਛੱਪੜ ਵਿਚ ਵਾੜ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਆਪ ਓਥੇ ਇਕ ਝੁਗੀ ਵਿਚ ਰਹਨ ਵਾਲੇ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਸਬ ਕੁਝ ਦੱਸ ਕੇ ਬਚਾਉਣ ਲੈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ।ਓਸ ਬਾਬੇ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਮਾਲਾ ਦੇ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕੇ ਇਹ ਫੜ ਕੇ ਫੇਰੀ ਚੱਲ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਬੋਹਤ ਤੇਜਮਾਲਾ ਫੇਰਨ ਲੱਗ ਪਏ।
ਜਦ ਲੋਕ ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਓਹਨਾ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਤਾਂ ਦੇਖ ਲੋ ਇਕ ਬੰਦਾ ਹੀ ਹੈ ਜੇ ਥੋੜਾ ਇਹ ਚੋਰ ਹੈ ਤਾਂ ਲੈ ਜੋ ਪਰ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂ ਮਾਲਾ ਫੇਰਦੇ ਦੇਖਕੇ ਓਹ ਚਲੇ ਗਏ।
ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਬਾਬਾ ਜੀ ਦੀ ਮਾਲਾ ਮੰਗੀ ਪਰ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਫੇਰ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਓਹਨਾ ਨੂ ਆਪਣਾ ਸਿਖ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਓਹਨਾ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਕੇ ਓਧੇਰ ਵਾਲ ਭੇਜ ਦਿਤਾ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਸਮੇ ਵਿੱਚ ਓਹ ਬੁਰੇ ਕੰਮ ਛੱਡ ਕੇ ਇਕ ਸਚਾ ਸਿਖ ਬਣ ਗਿਆ। ਗੁਰੂ ਹਰਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵੇਲੇ ਇਕ ਸੇਠ ਕਰੋੜੀ ਮੱਲ ਉਨਾ ਲਈ ਢਾਈ ਲਖ ਦੇ ਘੋੜੇ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਪਰ ਲਾਹੋਰ ਚ ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਦੇ ਨੋਕਰਾਂ ਨੇ ਓਹ ਖੋਹ ਲਏ ਜਦੋਂ ਓਹ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ।
ਸਾਰੀ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਰੋਹ ਫੈਲ ਗਿਆ ਪਰ ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਜੀ ਨੇ ਇਹ ਘੋੜੇ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਸੇਵਾ ਮੰਗੀ ਤੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਸੇਵਾ ਸੋਂਪ ਦਿੱਤੀ।
ਓਹ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਚਰਨਾ ਤੇ ਮਾਥਾ ਟੇਕਕੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਸਹਾਈ ਹੋਣ ਲਈ ਅਰਦਾਸ ਕਰਕੇ ਲਾਹੋਰ ਵਲ ਚੱਲ ਪਿਆ ਲਾਹੋਰ ਓਹ ਇਕ ਰਾਮਗੜੀਏ ਸਿਖ ਦੇ ਘਰ ਰੁਕ ਗਿਆ।ਓਥੇ ਉਸ ਨੇ ਸਿਖ ਨੂ ਅਉਣ ਦਾ ਕਾਰਣ ਦਸ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਇਕ ਦਾਤੀ ਤੇ ਰੰਬਾ ਲੈ ਕੇ ਸਵੇਰ ਚੱਲ ਪਿਆ ਜਦੋ ਓਹ ਘਾਹ ਕੱਟ ਰਿਹਾ ਕ ਤਾਂ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਅਰਦਾਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਕੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਘੋੜੇ ਇਹ ਘਾਹ ਖਾ ਲੈਣ।ਘਾਹ ਕੱਟਣ ਤੋ ਬਾਅਦ ਓਹ ਮੰਡੀ ਵਿਚ ਬੇਤਹ ਗਿਆ ਜਿਥੇ ਸ਼ਾਹਜਹਾਂ ਦੇ ਨੋਕੇਰ ਘਾਹ ਲੈਣ ਆਓਂਦੇ ਸੀ ਓਥੇ ਘਾਹ ਲੈਣ ਲਈ ਆਓਂਦੇ ਨੇ ਸਬ ਦੇ ਘਾਹ ਦੇਖ ਕੇ ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਨੂੰ ਭਾਹ ਪੁਛਦੇ ਨੇ ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ੧ ਰੁਪਿਆ ਕਹੰਦਾ ਪਰ ਕੋਈ ਨਹੀ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ।
ਫੇਰ ਸਾਹਉਂਦੇ ਖਾਨ ਧਰੋਗਾ ਆਓਂਦਾ ਓਹ ਵੀ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਪੁਛਦਾ ਪਰ ਘਾਹ ਵਧੀਆ ਹੋਣ ਕਰ ਕ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹ ਦਿੰਦਾ ਕੇ ਜੇ ਘੋੜੇ ਘਾਹ ਖਾ ਲੈਣ ਤਾਂ ਤੇਨੁ ਰੋਜ ਦਾ ਰੁਪਿਆ ਦੇ ਦੇਵਾਗੇ ਨਹੀ ਤਾਂ ਕੁਜ ਨਹੀ ਮਿਲੇਗਾ।
ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਮੰਨ ਜਾਂਦਾ ਜਦ ਘੋੜੇ ਘਾਹ ਲੇਂਦੇ ਨੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂ ਘਾਹ ਲਈ ਰੋਜ ਕਿਲੇ ਵਿੱਚ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਉਸ ਨੇ ਪੇਹਲਾਂ ਘੋੜੇ ਦੇ ਪੈਰ ਚੁਮੇ ਫੇਰ ਓਹਨਾ ਨੂ ਪਲੋਸ ਕੇ ਘਾਹ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਘੋੜੇ ਰੱਜ ਕੇ ਘਾਹ ਖਾਂ ਲੱਗੇ। ਫੇਰ ਉਸ ਨੂੰ ਪੱਕੀ ਨੋਕਰੀ ਤੇ ਰਖ ਲਿਆ ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਰੋਜ ਇਕ ਪਥਰ ਘਾਹ ਦੀ ਪੰਡ ਵਿਚ ਪਥਰ ਲੈ ਆਓਂਦਾ ਤੇ ਅਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਥਰ ਨਾਲ ਲਗਦੀ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ।
ਇਕ ਦਿਨ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ੧੦੦੦ ਰੁਪਿਆ ਇਨਾਮ ਮਿਲਿਆ ਸਾਰੇਆ ਉਸ ਤੋ ਪਾਰਟੀ ਮੰਗੀ ਤੇ ਸਬ ਨੇ ਉਸ ਤੋ ਸ਼ਰਾਬ ਮੰਗ ਲਈ ਪਰ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਨੇ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਓਹਨਾ ਫੇਰ ਕਿਹਾ ਤੂ ਪੈਸੇ ਦੇ ਅਸੀਂ ਆਪੇ ਲੈ ਆਵਾਗੇ ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਨੇ ਉਨਾ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਓਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਬੇਸੁਰਤ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਭਾਈ ਬਿਧਿ ਚੰਦ ਨੇ ਓਨਾ ਸਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰੋ ਜਿੰਦਾ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਕ ਘੋੜਾ ਕਿਲੇ ਦੇ ਉਪਰ ਲੈ ਕ ਉਸ ਨੂੰ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਛਾਲਮਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਰਾਤੋ ਰਾਤ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਕੋਲ ਪੋਹੰਚ ਗਿਆ ਸਵੇਰ ਨੂ ਸਾਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਪਰ ਓਹ ਹੁਣ ਕੁਝ ਨੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸੀ।
ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਬਾਸ਼ੀ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਓਹ ਘੋੜਾ ਵਿਛੋੜਾ ਹੋਣ ਕਰਕ ਕੁਜ ਖਾਂਦਾ ਨਹੀ ਸੀ ਸੋ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਆਗਿਆ ਪਾ ਕੇ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਦੂਜਾ ਘੋੜਾ ਲੈਣ ਵੀ ਲਾਹੋਰ ਪੋਹੋੰਚ ਗਿਆ।
ਓਥੇ ਓਹ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇਕ ਖਤ੍ਰੀ ਸਿਖ ਦੇ ਘਰੇ ਰਿਹਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਓਨ ਦਾ ਕਾਰਣ ਦੱਸ ਕੇ ਉਸ ਤੋ ੧ ਪਤ੍ਰੀ ਇਕ ਧੋਤੀ ਤੇ ਇਕ ੩੦ ਗਜ ਦੀ ਮਲਮਲ ਦੀ ਪੱਗ ਲੈ ਕੇ ਸਵੇਰੇ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਓਥੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਏ ਜਿਥੋ ਧਰੋਗਾ ਰੋਜ ਲੰਘਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਅੰਦਾਜੇ ਨਾਲ ਤੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਭਰੋਸੇ ਰਖ ਕੇ ਸਬ ਦੇ ਦੁਖਾਂ ਦਾ ਕਾਰਣ ਦੱਸ ਰਹੇ ਸੀ।
ਓਸੇ ਸਮੇ ਤੇ ਧਰੋਗਾ ਓਥੇ ਆਇਆ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਬਾਬੇ ਦੀ ਸਿਫਤ ਸੁਨ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਘੋੜੇਆ ਬਾਰੇ ਪੁਛ ਲਿਆ ਫੇਰ ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਕਹੰਦਾ ਕੇ ਮੇਨੂ ਉਸ ਥਾ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਚਲੋ ਜਿਥੇ ਥੋੜੇ ਘੋੜਾ ਖੜਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਧਰੋਗਾ ਉਸ ਨੂੰ ਓਥੇ ਲੈ ਗਿਆ ਤੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹੰਦੇ ਕੇ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇ ਕੋਈ ਘਰ ਦਾ ਭੇਤੀ ਹੀ ਘੋੜਾ ਭਜਾ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਹੈ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਕਹੰਦੇ ਕੇ ਓਹ ਘੋੜੇ ਦਾ ਸਾਥੀ ਘੋੜਾ ਇਹ ਹੈ ਸਬ ਨੇ ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਂ ਮਿਲਾ ਦਿੱਤੀ।
ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਕਹੰਦੇ ਕੇ ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਓਥੇ ਬਾਹਰ ਲੈ ਜਾਵੋ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਕਹੰਦੇ ਕੇ ਉਸ ਵੇਲੇ ਸਾਰੇ ਇਸ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਬੇਸੁਰਤ ਸੀ ਤੇ ਬਾਹਰੋ ਬੰਦ ਸੀ। ਅੱਗੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਕਹੰਦੇ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਤਰਾ੍ ਕਾਠੀ ਪਾਈ ਤੇ ਉਪਰ ਬੈਠ ਕੇ ਕਹੰਦੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾ ਬੈਠ ਗਿਆ ਫੇਰ ਓਹ ਕਹਿੰਦੇ ਕੇ ਮੈ ਓਹੀ ਸਿਖ ਹਾਂ ਗੁਰੂ ਦਾ ਜੋ ਪਹਿਲਾ ਘੋੜਾ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਜਿਸ ਵਿਚ ਹਿਮਤ ਹੈ ਰੋਕ ਲਵੋ ਇਹ ਕਹ ਕੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਦੂਜੇ ਘੋੜੇ ਦੀ ਕੰਧ ਟਪਕੇ ਨਦੀ ਵਿੱਚ ਛਾਲ ਮਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਇਸ ਤਰਾ ਦੂਜਾ ਘੋੜਾ ਵੀ ਲੈ ਕੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੂ ਆਪਣੇ ਗੱਲ ਨਾਲ ਲਾਕੇ ਸਤਿਕਾਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਕਿਹਾ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਛੀਨਾਂ ਗੁਰੂ ਦਾ ਸੀਨਾਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਇਹ ਸਨਮਾਣ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੁੰ ਨਹੀ ਮਿਲਿਆ।
ਇਕ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਇਕ ਕੋਈ ਓਪਰਾ ਬੰਦਾ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਅੱਪੜਿਆ।
ਉਸ ਤੋਂ ਉਹਦੀ ਯੋਗਤਾ ਪੁੱਛੀ ਗਈ।
ਉਸ ਆਖਿਆ
“ਸਿਆਸੀ ਹਾਂ।”
(ਅਰਬੀ ਚ ਸਿਆਸੀ ਉਸਨੂੰ ਆਖਦੇ ਜੋ ਆਪਣੀ ਅਕਲ ਤੇ ਗਿਆਨ ਸਦਕਾ ਕਿਸੇ ਮਸਲੇ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਰੱਖਦਾ ਹੋਵੇ)
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਕੋਲ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਘੋੜਿਆਂ ਦੇ ਤਬੇਲੇ ਦਾ ਮੁਖੀ ਬਣਾ ਘੱਤਿਆ।
ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗੇ ਤੇ ਪਿਆਰੇ ਘੋੜੇ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ,
ਉਸ ਆਖਿਆ, “ਇਹ ਘੋੜਾ ਨਸਲੀ ਨਹੀਂ ਏ।”
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਬੜਾ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ, ਉਸ ਘੋੜਿਆਂ ਦੇ ਰਾਖੇ ਨੂੰ ਸੱਦ ਕੇ ਆਪਣੇ ਘੋੜੇ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਉਸ ਦੱਸਿਆ, “ਬਾਦਸ਼ਾਹ !! ਘੋੜਾ ਤਾਂ ਨਸਲੀ ਜੋ, ਪਰ ਜਦ ਇਹ ਜੰਮਿਆ ਸੀ ਤਦ ਇਸਦੀ ਮਾਂ ਮਰ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਗਾਂ ਦਾ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘ ਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਪਲਿਆ ਹੈ।”
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸਨੂੰ ਸੱਦਿਆ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ “ਤੈਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਘੋੜਾ ਨਸਲੀ ਨਹੀਂ ਏ?”
ਉਸ ਆਖਿਆ, “ਜਦੋਂ ਇਹ ਘੋੜਾ ਘਾਹ ਖਾਂਦਾ ਹੈ ਤਦੋਂ ਇਹ ਗਾਈਆਂ ਵਾਂਙੂੰ ਮੂੰਹ ਹੇਠਾਂ ਕਰਕੇ ਖਾਂਦਾ, ਜਦਕਿ ਨਸਲੀ ਘੋੜਾ ਬੁਰਕ ਭਰਕੇ ਮੂੰਹ ਉਤਾਂਹ ਚੁੱਕ ਕੇ ਘਾਹ ਖਾਂਦਾ।”
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸਦੀ ਸੂਝ ਤੋਂ ਏਨਾ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਹਦੇ ਘਰੇ ਦਾਣੇ, ਘਿਓ, ਭੁੱਜੇ ਹੋਏ ਦੁੰਬੇ ਤੇ ਪੰਖੀਆਂ ਦਾ ਉੱਚ ਦਰਜੇ ਦਾ ਮਾਸ ਇਨਾਮ ਵਜੋਂ ਘੱਲਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਮਲਿਕਾ (ਰਾਣੀ) ਦੇ ਰਣਵਾਸ ‘ਤੇ ਤੈਨਾਤ ਕਰ ਘੱਤਿਆ।
ਫੇਰ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਬੇਗ਼ਮ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ, ਉਸ ਆਖਿਆ,”ਰਹਿਣ- ਸਹਿਣ ਤਾਂ ਮਲਿਕਾ ਵਰਗਾ ਏ ਪਰ ਇਹ ਕੋਈ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਨਹੀਂ ਏ।”
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਬੜਾ ਅਵਾਜ਼ਾਰ ਹੋਇਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਖਲੋਣ ਨੂੰ ਧਰਤੀ ਵਿਹਲ ਨਾ ਦੇਵੇ। ਉਸ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਨੂੰ ਸੱਦਿਆ ਤੇ ਸਾਰਾ ਮਾਮਲਾ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ।
ਸੱਸ ਆਂਹਦੀ, “ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਮਾਪਿਆਂ ਮੇਰੇ ਖ਼ਸਮ ਨਾਲ ਸਾਡੀ ਕੁੜੀ ਦਾ ਜੰਮਦਿਆਂ ਹੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੰਗ ਲਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਸਾਡੀ ਕੁੜੀ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਉਮਰੇ ਹੀ ਚਲ ਵਸੀ, ਇਸ ਤਰਾਂ ਫਿਰ ਅਸਾਂ ਤੁਹਾਡੀ ਬਾਦਸ਼ਾਹਤ ਨਾਲ ਨਾਤਾ ਗੰਢਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕੁੜੀ ਬਣਾ ਲਿਆ।”
ਤਦ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ,”ਤੈਨੂੰ ਕੇਸਰਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ, ਭਲਾ ?”
ਉਸ ਆਖਿਆ, “ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਤੁਹਾਡੀ ਬੇਗ਼ਮ ਦਾ ਨੌਕਰਾਂ ਨਾਲ ਵਤੀਰਾ ਅਨਪੜ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਭੈੜਾ ਏ। ਇਕ ਖਾਨਦਾਨੀ ਬੰਦੇ ਦਾ ਦੁਜਿਆਂ ਨਾਲ ਵਿਹਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਇਕ ਸਲੀਕਾ ਹੁੰਦਾ ਏ, ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਭੋਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਏ।”
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਫਿਰ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਾਹਵਾ ਸਾਰਾ ਅਨਾਜ ਤੇ ਭੇਡਾਂ- ਬੱਕਰੀਆਂ ਇਨਾਮ ਵਜੋਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦਰਬਾਰੀ ਬਣਾ ਲਿਆ।
ਕੁਝ ਦਿਨ ਲੰਘੇ, ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਵੱਲੋਂ ਉਸਨੂੰ ਸੱਦਿਆ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਖਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸ।
ਉਸ ਆਖਿਆ, “ਜਾਨ ਬਖ਼ਸ਼ ਦਿਆ ਜੇ।”
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕੱਖ ਨਈਂ ਆਂਹਦਾ।
ਉਸ ਆਖਿਆ, “ਨਾ ਤਾਂ ਤੁਸਾਂ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਜੋ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਤੁਹਾਡਾ ਵਿਹਾਰ ਬਾਦਸ਼ਾਹਾਂ ਵਰਗਾ ਏ।”
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਬੱਬੋੜਿੱਕਾ ਹੋਇਆ ਗੁੱਸੇ ਚ ਆ ਗਿਆ ਪਰ ਜਾਨ ਬਖ਼ਸ਼ਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਚੁੱਪ- ਚਾਪ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਮਹੱਲ ਜਾ ਅੱਪੜਿਆ।
ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਆਖਿਆ, “ਪੁੱਤਰਾ ਇਹ ਸੱਚ ਵੇ ਕਿ ਤੂੰ ਇਕ ਆਜੜੀ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਏਂ, ਸਾਡੇ ਕੋਈ ਧੀ- ਪੁੱਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਦ ਅਸਾਂ ਤੇਨੂੰ ਗੋਦ ਲੈ ਕੇ ਪਾਲਿਆ।”
ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਆਪਣੇ ਸਿਆਸੀ ਨੂੰ ਸੱਦਕੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ਦੱਸ ! ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਞ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ?”
ਉਸ ਆਖਿਆ, “ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਜਦ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਇਨਾਮ ਦੇਂਦੇ ਨੇ ਤਾਂ ਉਹ ਹੀਰੇ, ਮੋਤੀ ਜਵਾਹਰ ਦੇਂਦੇ ਨੇ, ਪਰ ਤੁਸਾਂ ਤਾਂ ਭੇਡਾਂ, ਬੱਕਰੀਆਂ ਤੇ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਦੀਆਂ ਸ਼ੈਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ।
ਇਸ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਕਿ ਤੁਸਾਂ ਕੋਈ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਨਹੀਂ, ਕਿਸੇ ਆਜੜੀ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਜੋ।”
…
ਕਿਸੇ ਮਨੁੱਖ ਕੋਲਾਂ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਧਨ-ਦੌਲਤ, ਸੁਖ- ਅਰਾਮ, ਰੁਤਬਾ, ਗਿਆਨ, ਤਾਕਤ ਹੋਵੇ, ਇਹ ਸਭ ਬਾਹਰੀ ਸ਼ੈਆਂ ਨੇ। ਬੰਦੇ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਉਸਦੇ ਲਹੂ, ਉਸਦੇ ਵਿਹਾਰ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲਗਦੀ ਹੈ |
ਕਹਿੰਦੇ ਫ਼ਰੀਦ ਜੀ ਦੀ ਮਾਤਾ ਨਮਾਜ਼ ਵਾਲੇ ਮੁਸੱਲੇ ਥੱਲੇ ਕਦੇ ਸ਼ੱਕਰ ਕਦੇ ਖੰਡ ਕਦੇ ਗੁੜ ਕਦੇ ਮਿਸ਼ਰੀ ਕਦੇ ਸ਼ਹਿਦ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਅਤੇ ਫ਼ਰੀਦ ਜੀ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਕਿ ਜੇ ਤੂੰ ਨਮਾਜ਼ ਪੜੇਂਗਾ ਤਾਂ ਖ਼ੁਦਾ ਤੈਨੂੰ ਖਾਣ ਲਈ ਚੀਜ਼ ਦੇਵੇਗਾ।
ਫ਼ਰੀਦ ਜੀ ਰੋਜ ਕੁਰਾਨ ਪੜਦੇ
ਮੁਸੱਲਾ ਇਕੱਠਾ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਥੱਲਿਓਂ ਖਾਣ ਲਈ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਮਾਂ ਰੱਖਣਾ ਭੁੱਲ ਗਈ
ਫ਼ਰੀਦ ਜੀ ਨੇ ਕੁਰਾਨ ਦਾ ਪਾਠ ਕੀਤਾ ਤੇ ਮਨ ਵਿਸਮਾਦ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ।
ਮਾਂ ਆਈ ਤੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਅੱਜ ਕਿਹੜੀ ਮਿੱਠੀ ਚੀਜ਼ ਮਿਲੀ।
ਫ਼ਰੀਦ ਜੀ ਵਿਸਮਾਦ ਵਿੱਚ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ
ਫ਼ਰੀਦਾ ਸ਼ੱਕਰ ਖੰਡ ਨਿਵਾਤੁ ਗੁੜ
ਮਾਖਿਓ ਮਾਝਾ ਦੁਧ
ਸਭੇ ਵਸਤੂ ਮਿਠੀਆਂ
ਰਬ ਨਾ ਪੁਜਨਿ ਤੁਧੁ
ਕਹਿੰਦੇ ਮਾਂ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ ਕਿ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿੱਚ ਜੋ ਮਿਠਾਸ ਹੈ, ਉਹ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ।
ਆਰਕੇਸਟ੍ਰਾ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਅਮ੍ਰਿਤਧਾਰੀ ਰਾਗੀ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਕੀਤਾ ਫੋਨ ,ਪਾਤਸਾਹ ਗਰਕ ਜਾਣ ਤੋ ਬਚਾੲੀ—ਰਾਗੀ ਅਮਨਦੀਪ ਕੌਰ ਮਜੀਠਾ 9953536802.ਰਾਤ ਨੌ ਕੁ ਵਜੇ ਦਾ ਵਕਤ ਹੋਣਾ. ਬੱਸ ਕਰਨਾਲ ਕੋਲ ਸੀ. ਮੈ ਅੱਧ ਸੁੱਤੀ ਜਿਹੀ ਸਫਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ. ਅੈਨੇ ਨੂੰ ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ ,ਮੈ ਫੌਨ ਚੁੱਕਦਿਅਾ ਫਤਿਹ ਬੁਲਾੲੀ ਤਾ ਅੱਗਿੳੁ ਅਵਾਜ ਅਾੲੀ ” ਭੈਣੇ ਮਾਫ ਕਰਨਾ ਮੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਨੀਦ ਨਹੀ ਅਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਬੰਦਾ ਤਾ ਮੈ ਗੰਦਾ ਹੀ ਹਾ ਪਰ ਅੱਜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋੲਿਅਾ ਕੁ ਮੈ ਕਿੳੁ ਸਿੱਖੀ ਤੋ ਟੱਟ ਗਿਅਾਮੇਰਾ ਨਾਮ ਬਿਕਰਮ ਹੈ ਮੈ ਅਾਰਕੈਸਟਰਾ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹਾ, ਲਗਾਤਾਰ ਬੋਲ ਰਹੇ ਬਿਕਰਮ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ” ਵੀਰ ਮੈ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਹਾ ਅਵਾਜ ਕੱਟ ਰਹੀ ਹੈਮੈ ਸਵੇਰੇ ਗੱਲ ਕਰਾਗੀ ” ਬਿਕਰਮ ਨੇ “ਚੰਗਾ ਭੈਣਾ ” ਕਹਿ ਕੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਮੇਰੀ ਬੱਸ ਕਰੀਬ ਪੌਣੇ ਕੁ ਬਾਰਾ ਕਰਨਾਲ ਬਾੲੀਪਾਸ ਦਿੱਲੀ ਲੱੱਗੀ ੳੁਥੋ ਅਾਟੋ ਰਿਕਸਾ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਘਰ ਚਲੀ ਗੲੀ ੳੁਦੋ ਤੱਕ ਸਵਾ ਬਾਰਾ ਰਾਤ ਦੇ ਵੱਜ ਚੁੱਕੇ ਸੀ।
ਸਵੇਰੇ ਸਵਾ ਕੁ ਅੱਠ ਵਜੇ ੳੁਸ ਬਿਕਰਮ ਦਾ ਫਿਰ ਫੌਨ ਅਾੲਿਅਾ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ “ਪਹਿਲਾ ਤਾ ਮਾਫੀ ਮੰਗਦਾ ਹੈ ਰਾਤ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕੇ ਪਰੇਸਾਨ ਕੀਤਾ. ਪਰ ਗੱਲ ਹੀ ਅਜਿਹੀ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਨੀਦ ਨਹੀ ਅਾੲੀ. ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਭੈਣੇ ਮੈ ੳੁਹਨਾ ਦੇ ਘਰ ਗਿਅਾ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਤੁਸੀ ਅੱਜ ਕੀਰਤਨ ਕਰਨ ਗੲੇ ਸੀ.ਗੱਲਾ ਗੱਲਾ ਵਿੱਚ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕੇ, ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲਿਅਾ ਨੇ ਕੀਰਤਨੀ ਜੱਥੇ ਨੂੰ ਸਿਰਫ “ੲਿੱਕਤੀ ਸੌ ਰੂਪੈ” ਦਿੱਤੇ. ਤੇ ਜੱਥਾ ਅਾੲਿਅਾ ਵੀ ਦਿੱਲੀ ਤੋ ਸੀਭੈਣੇ ੳੁਹਨਾ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਧੱਕਾ ਲੱਗਾ. ਮੈ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲਿਅਾ ਤੋ ਤੁਹਾਡਾ ਨੰਬਰ ਲਿਅਾ ਹੈ. ਭੈਣੇ ਅਸੀ ਅਾਰਕੈਸਟਰਾ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾ ਅਸੀ ਅੱਜ ਬਰਾਤ ਨਾਲ ਜਾ ਕੇ “ਡੀ.ਜੇ” ਲਾੳੁਣਾ ਹੈ. ਖੂਬ ਗੰਦ ਪਵੇਗਾ ਜਿਸ ਚਿੱਟੀ ਦਾਹੜੀ ਵਾਲੇ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਬੁੱਕ ਕੀਤਾ ੳੁਹਨਾ ਨੇ ਕੁੜੀਅਾ ਦੀ ਡਰੈਸ ਵੈਸਟਰਨ ਕਿਹਾ ਹੈ. ਤੇ ਅਸੀ ਅੱਸੀ ਹਜਾਰ ਰੂਪੈ ਲੈਣੇ ਨੇ ਵੀਜ-ਤੀਹ ਹਜਾਰ ਸਰਾਬੀਅਾ ਨੇ ਸੁੱਟ ਦੇਣਾ ਹੈ. ਲੱਖ ਰੂਪੈ ਕਮਾ ਕੇ ਮੁੜਾਗੇ. ਭਾਵੇ ਮੈ ੲਿਸ ਕੰਜਰ ਕਿੱਤੇ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹਾ ਪਰ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਖੁਦ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋੲਿਅਾ ਕੇ ਮੈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਹਜਾਰਾ ਨੌਜਵਾਨ ਸਿੱਖੀ ਤੋ ਦੂਰ ਕਿੳੁ ਹਾ, ਸਰਮ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਸਾਡੀ ਕੌਮ.ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ. ਗੁਰੂ ਪਾਤਸਾਹ ਦੀ ਬਾਣੀ ਸੁਣਾੳੁਣ ਵਾਲਿਅਾ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਹਜਾਰ ਤੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਧੀਅਾ ਭੈਣਾ ਨੂੰ ਗੰਦ ਦਿਖਾੳੁਣ ਵਾਲਿਅਾ ਨੂੰ ਅੱਸੀ ਹਜਾਰ”।
ਬਿਕਰਮ ਬੋਲਦਾ ਰਿਹਾ ਮੈ ਸੁਣਦੀ ਰਹੀ ਮੂਕ ਦਰਸਕ ਬਣ ਕੇੳੁਹ ਫਿਰ ੳੁਹ ੲਿਕਦਮ ਬੋਲਿਅਾ “ਹੈਲੋ ਭੈਣੇ ਸੁਣਦੇ ਹੋ, ਤੇ ਮੈ ਅੱਗਿੳੁ “ਹਾ ਵੀਰੇ” ਤੋ ਸਿਵਾੲੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕਹਿ ਸਕੀ. ੳੁਹਨੇ ਅਾਪਣੀ ਗੱਲ ਫਿਰ ਸੂਰੁ ਕੀਤੀ ” ਭੈਣੇ ਅੈਨਾ ੲਿਤਿਹਾਸ ਅੈਨੀਅਾ ਕੁਰਬਾਨੀਅਾ ਪਰ ਕੌਮ ਪਾਖੰਡੀਅਾ ਦੇ ਡੇਰਿਅਾ ਤੇ ਜਾਦੀ ਹੈ. ਸਾਡੇ ਲੋਕ ਪਰਚਾੲਿਕਾ ਦੀ ਬਹੁਤ ਦੁਰਗਤੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤਾਹੀ ਕੋੲੀ ਪ੍ਰਚਾਰਿਕ ਅਾਪਣੇ ਬੱਚਿਅਾ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਪ੍ਰਚਚਾਰਿਕ ਨਹੀ ਬਣਾੳੁਦਾ. ਜੋ ਹਲਾਤ ਸਾਡੀ ਕੌਮ.ਦੇ ਹਨ ਹੁਣ ਤਾ ਪਾਤਸਾਹ ਹੀ ਬਚਾਵੇ. ਅਸੀ ਤਾ ਗਰਕਣ ਕਿਨਾਰੇ ਹਾ. ਜੇ ਅਸੀ ਨਾ ਸਮਝੇ ਤਾ ਗਰਕਣੋ ਕੋੲੀ ਨਹੀ ਬਚਾ ਸਕਦਾ ” ਅੈਨਾ ਕਹਿ ਕੇ ਬਿਜਰਮ ਧਾਹਾ ਮਾਰ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਗਿਅਾ. ਫਿਰ ਮੈ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਫੋਨ ਲਗਾੲਿਅਾ ਪਰ ੳੁਹਨੇ ਨਹੀ ਚੁੱਕਿਅਾ ਪਰ ਘੰਟੇ ਕੁ ਮਗਰੋ ੳੁਹਨੇ ਫੋਨ ਕਰਿਅਾ ਕਹਿੰਦਾ ” ਭੈਣੇ ਅਸੀ ਗੰਦੇ ਬੰਦੇ ਹਾ ਫਿਰ ਅਾਪਣੇ ਢਿੱਡ ਖਾਤਿਰ ਚੱਲੇ ਹਾ ੳੁਸੇ ਵਿਅਾਹ ਵਾਲਿਅਾ ਦੇ ਘਰ “ਗੰਦ” ਪਾੳੁਣ. ਸਮਾ ਮਿਲਿਅਾ ਤਾ ਜਰੂਰ ਮਿਲਣਾ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਬਠਿੰਡੇ ਕੋਲ ਹੈਜਦੋ ਅਾੲੇ ਜਰੂਰ ਮਿਲਣਾ।
ਬਿਕਰਮ ਤਾ ਅਾਪਣੇ ਕੰਮ ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਅਾ ਪਰ ਮੈ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ.”ਗੱਲਾ ਤਾ ਮੁੰਡੇ ਦੀਅਾ ਸੱਚੀਅਾ ਨੇ ਪਰ ਸਾਡੇ ਲੋਕ ਖੁਦ ਗਰਕਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਨੇ ਫਿਰ ਤਾ “ਰੱਬ ਹੀ ਬਚਾ ਸਕਦਾ ਹੈ” ਪਰ ਮੈ ੲਿਹ ਵਾਰਤਾ ਲਿਖਣਾ ਨਹੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਕੱਲ.ਫਿਰ ਬਿਕਰਮ ਦਾ ਫੋਨ ਅਾੲਿਅਾ ਕਹਿੰਦਾ “ਅਮਨ ਭੈਣੇ ੲਿਹ ਗੱਲ ਲੋਕਾ ਸਾਹਮਣੇ ਜਰੂਰ ਲੈ ਕੇ ਅਾਣਾ ਕਿੳੁ ਕੇ ਜੇ ਸਾਡੀ ੲਿਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਅਾ ਗੲੀ ਤਾ ਮੇਰੇ (ਬਿਕਰਮ) ਵਰਗੇ ਗੰਦੇ ਬੰਦੇ ਦਾ ਜਨਮ ਵੀ ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਣਾ ਹੈ ਬਾਲੀ ਅਮਨ ਭੈਣੇ ਮੈ ਵਿਸਾਖੀ ਤੇ ਅਮ੍ਰਿਤ ਛਕ ਲੈਣਾ ਹੈ ੳੁਥੇ ਮਿਲਾਗੇ. ਸਿੱਖੀ ਤੋ ਟੁੱਟਚੁੱਕੇ ਲੋਕਾ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ “ਚਿਣਗ” ਬਾਕੀ ਹੈ ੳੁਹ ਪੂਰੀ ਤਰਾ ਸਵਾਹ ਨਹੀ ਹੋੲੇ, ਲੋੜ ਹੈ. ਪ੍ਰਚਾਰ ਦੀ ਹਵਾ ਨਾਲ ਥੋੜਾ ਚਿਣਗ ਨੂੰ ਹਲੂਣ ਕੇ ਭਾਬੜ ਬਣਾੳੁਣ ਦੀ. ਸਾਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਿਧਾਤ ਨੂੰ ਘਰ ਘਰ ਲੈ ਜਾਣ ਲੲੀ ਲੱਕ ਬੰਨ ਕੇ ਤੁਰਨ ਦੀ. ਟੁੱਟ ਚੁੱਕੇ ਲੋਕ ਜਰੂਰ ਜੁੜਨਗੇ. ਜੇ ਅਾਪਸੀ ਲੜਾੲੀ ਖਿੱਚੋਤਾਣ ਵੈਰ ਵਿਰੋਧ ਭੰਡਣ ਤੋ ਵਿਹਲੇ ਹੋ ਤਾ ਅਾੳੁ ਨਵੀ ਸੁਰੂਅਾਤ ਕਰੀੲੇ,,,
ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਸੱਚੀ ਘਟਨਾ ਹੈ,, ਸੋ ਆਪ ਸਭ ਨੂੰ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕੇ ਇਹ ਪੋਸਟ ਸਭ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਜਰੂਰ ਕਰਿਓ।
ਜਿੰਨੇ ਵੀ ਲੋਕ ਸੋਸਲ ਮੀਡਿਆ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਨੇ ਸਭ ਤਕ ਇਹ ਪੋਸਟ ਪਹੁੰਚਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਚੁੰਨੀ ਥੱਲੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਗੜਵੀ ਲਕੋਈ ਨਸੀਬੋ ਬੈਠਕ ਦੇ ਬਾਰ ਮੂਹਰਿਉਂ ਬੜੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਲੰਘ ਗਈ, ਕੋਈ ਅਲੌਕਿਕ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਡਰ ਦੇ ਭਾਵ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਉਤਰਾਅ ਚੜ੍ਹਾ ਦੇ ਨਾਲ ਦਿਲ ਨੂੰ ਡੋਬੂ ਜੇ ਪਾ ਰਹੇ ਸਨ । ਚਿੱਤ ਕਾਹਲਾ ਪਿਆ ਪਰ ਸੁਰਤ ਟਿਕਾਣੇ ਸੀ । ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਤਰੇਲੀ ਪੂੰਝ ਨਸੀਬੋ ਰਸੋਈ ਨੁਮਾ ਬਰਾਂਡੇ ‘ਚ ਕਿੱਕਰ ਦੇ ਮੋਟੇ ਫੱਟੇ ਦੀ ਬਣਾਈ ਟਾਨ ਤੋਂ ਪਤੀਲੀ ਲਾਹ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝ ਗਈ , ਅਗਾਊਂ ਫੜੇ ਪੈਸਿਆਂ ਕਾਰਨ ਸਾਰਾ ਦੁੱਧ ਢੋਲ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਚਾਹ ਵਾਸਤੇ ਦੁੱਧ ਵੀ ਗੁਆਢੀਆਂ ਦਿਉਂ ਲਿਉਣਾ ਪਿਆ
ਨਸੀਬੋ ਲਹਿਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਚੰਗੇ ਘਰਾਣੇ ਦੀ ਧੀ ਸੀ ਜੋ ਸਤਾਈ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਕਲਿਆਣ ਪਿੰਡ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਵਿਆਹੀ ਆਈ ਸੀ । ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਹੁਰੀਂ ਚਾਰ ਭਰਾ ਚੰਗੀ ਜਾਇਦਾਦ ਦੇ ਮਾਲਕ ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਸਨ । ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਪੂਰਾ ਦਬਦਬਾ ਸੀ ਪਰ ਸਮੇਂ ਦਾ ਐਸਾ ਪੁੱਠਾ ਗੇੜ ਚੱਲਿਆ ਕਿ ਸਰਪੰਚ ਬਣਦੇ ਬਣਦੇ ਘਟੀਆ ਰਾਜਨੀਤੀ ਤੇ ਧੜੇਬੰਦੀ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ , ਸਾਰੇ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਸਾਰਾ ਘਰ ਖੇਰੂੰ ਖੇਰੂੰ ਹੋ ਗਿਆ । ਜਰਨੈਲ ਨੂੰ ਘਰਦੀ ਦਾਰੂ ਕੱਢਣ ਪੀਣ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਚਸਕਾ ਪਿਆ ਕਿ ਅਠਾਰਾਂ ਕਿੱਲੇ ਵੰਡੀ ਆਈ ਜਮੀਨ ਸੁੰਗੜ ਕੇ ਅਠਾਰਾਂ ਕਨਾਲਾਂ ਰਹਿ ਗਈ । ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ , ਜਰਨੈਲ ਸਿਉਂ ਤੋਂ ਜੈਲੀ ਬਣ ਕਈ ਵਾਰ ਅਧੀਆ ਲੈੰਣ ਲਈ ਵਿਹੜੇ ਚੋਂ ਵੀ ਪੈਸੇ ਮੰਗ ਲਿਉਂਦਾ ।
ਏਸੇ ਗਧੀ ਗੇੜ ਵਿਚਦੀ ਜੁਆਨ ਹੋਇਆ ਨਸੀਬੋ ਤੇ ਜਰਨੈਲ ਦਾ ਪੁੱਤ ਨਵਦੀਪ ਬੜਾ ਸਾਊ , ਸੰਗਾਲੂ ਤੇ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਕਾਫੀ ਸਿਆਣਾ । ਨਵਦੀਪ ਦਾ ਐਮ ਏ ਦਾ ਆਖਰੀ ਸਾਲ ਸੀ । ਨਵਦੀਪ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਤੇ ਜਰਨੈਲ ਦੇ ਗੁੜ ਦਾ ਖਰਚ ਨਸੀਬੋ ਦੀਆਂ ਦੋ ਮੱਝਾਂ ਕਢਦੀਆਂ ਸਨ ਜਿਹੜੀਆਂ ਤੋਕੜ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੀ ਨਸੀਬੋਂ ਪੇਕਿਆਂ ਤੋਂ ਵਟਾ ਕੇ ਸੱਜਰ ਲੈ ਆਉਂਦੀ ਸੀ । ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਉਹਨੇ ਆਪਣੇ ਵਪਾਰੀ ਭਰਾ ਨੂੰ ਕਦੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸਵਾਲ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਸੀ । ਵਿਆਹ ਦੇ ਬਾਅਦ ਪੰਜ ਸਾਲ ਨਸੀਬੋ ਦੇ ਚੰਗੇ ਨਿੱਕਲੇ ਬਾਕੀ ਵੀਹ ਬਾਈ ਸਾਲ ਜੋ ਨਸੀਬੋ ਸੰਤਾਪ ਹੰਢਾਇਆ , ਉਹ ਜਾਂ ਤਾਂ ਨਸੀਬੋ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਜਾਂ ਉਹਦਾ ਰੱਬ ।
ਅੱਜ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਕਨੇਡਾ ਤੋਂ ਪਿਉ ਧੀ ਆਏ ਸਨ ਜਿੰਨਾਂ ਨੂੰ ਨਸੀਬੋ ਦਾ ਭਰਾ ਸ਼ਿੰਦਰ ਹੀ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਸੀ । ਅਸਲ ਸ਼ਿੰਦਰ ਦਾ ਗੂਹੜਾ ਬੇਲੀ ਸੀ ਸੁਲੱਖਣ । ਕਨੇਡਾ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿੰਦਰ ਤੇ ਸੁਲੱਖਣ ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਮੱਝਾਂ ਗਾਵਾਂ ਦਾ ਵਪਾਰ ਕਰਦੇ ਸਨ ਤੇ ਸੁਲੱਖਣ ਇੱਕ ਦੋ ਵਾਰ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਸ਼ਿੰਦਰ ਨਾਲ ਕਲਿਆਣੀ ਆਇਆ ਸੀ ਪਰ ਓਦੋਂ ਜਰਨੈਲ ਹੁਰੀਂ ਸਾਰੇ ਭਰਾ ਇਕੱਠੇ ਸਨ ।
ਸੁਲੱਖਣ ਬੈਠਕ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਬੂਹੇ ਤੇ ਬਾਰੀ ਵਿਚਦੀ ਹੀ ਪਾਰਖੂ ਅੱਖ ਨਾਲ ਘਰ ਦਾ ਮੁਇਨਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿੱਥੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਲਗਭਗ ਸਾਰਾ ਘਰ ਹੀ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਇੱਕ ਖੂੰਜੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗਿਆ ਅਧੀਏ ਤੇ ਬੋਤਲਾਂ ਦਾ ਢੇਰ ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਊਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਣ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿਉਂ ਕਿ ਮਾਰਚ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਖਾਲੀ ਬੋਤਲਾਂ ਦੀ ਪੇਟੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਓਥੋਂ ਧਿਆਨ ਹਟਾ ਸੁਲੱਖਣ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਸਾਹਮਣੀ ਕੰਧ ਵੱਲ ਗਈ ਜੀਹਦੇ ਚੋਂ ਪਿੱਲੀਆਂ ਇੱਟਾਂ ਖੁਰ ਹੇਠਾਂ ਕੇਰੇ ਦੀ ਇੱਕ ਸੰਤਰੀ ਢੇਰੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਜਾਣੋ ਕਿਸੇ ਜਵਾਕ ਦੇ ਹੈਂਡਲ ਤੋਂ ਛੁੱਟ ਹਲਧੀ ਵਾਲਾ ਸਾਰਾ ਲਿਫਾਫਾ ਢੇਰੀ ਹੋਇਆ ਹੋਇਆ ਹੋਵੇ । ਕੰਧ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਮੋਘਰੇ ਵਿਚਦੀ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਸੰਗਮਰਮਰੀ ਟਾਇਲਾਂ ਦੇ ਫਰਸ਼ ਦੀ ਲਸ਼ਕੋਰ ਸੁਲੱਖਣ ਦੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਐਨਕਾਂ ਦੇ ਵੱਜ ਸ਼ਿੰਦਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ । ਕੰਧ ਤੋਂ ਦਸ ਫੁੱਟ ਦੂਰ ਲੱਗੀਆਂ ਦੋ ਬਰਕੈਨਾਂ ਦੀ ਸਾਰੀ ਛਿੱਲ , ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਬਲਦ ਖਾ ਗਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਜੀਹਦੇ ਕਾਰਨ ਬਰਕੈਨਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਪੀਲਾ ਪੈ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਅਤੇ ਪੱਤੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੀ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਰਹੇ ਸਨ ।
ਸ਼ਿੰਦਰ , ਸੁਲੱਖਣ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਹਾਵ ਭਾਵ ਦੇਖ ਕੇ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਪਰ ਕਾਲੀਆਂ ਐਨਕਾਂ ਮੂਹਰੇ ਬੇਬੱਸ ਹੋ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਚੋਣ ਨਤੀਜਿਆਂ ਵਾਂਗ ਸਰਵਾ ਕਰਕੇ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ।
ਏਸ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਖਿਝ ਆਖੀਰ ਪ੍ਰੀਤ ਬੋਲੀ ਡੈਡੀ ਕਿੱਥੇ ਗੁਆਚ ਗਏ ? ਪ੍ਰੀਤ ਸੁਲੱਖਣ ਦੀ ਧੀ ਜੀਹਦੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲੋਂ ਪਿਉ ਨਾਲ ਜਿਆਦਾ ਰੱਚਕ ਬੈਠਦੀ ਸੀ , ਬਹੁਤ ਖੁੱਲੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ , ਨਿੱਡਰ ਪਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਮਝਦਾਰ ਕੁੜੀ ਸੀ । ਪਿਉ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸਾਥੀ ਆਪ ਚੁਣਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨਾਲ ਅਥਾਹ ਪਿਆਰ ਸੀ । ਇਨਕਲਾਬੀ ਸੋਚ ਰਖਦੀ ਸੀ ।
ਏਨੇ ਵਿੱਚ ਨਵਦੀਪ ਚਾਹ ਤੇ ਨਾਲ ਖਾਣ ਵਾਲਾ ਸਮਾਨ ਲੈ ਆਇਆ । ਚੌਰਸ ਲੰਮੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਾਲਾ ਮੇਜ ਖਿੱਚ ਸਿੰਦਰ ਨੇ ਮੰਜਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਕਰ ਲਿਆ, ਜਿਹੜਾ ਖਾਣ ਪੀਣ ਲਈ ਘੱਟ ਹੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ , ਆਮ ਕਰਕੇ ਨਵਦੀਪ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਰੈੱਸ ਕਰਨ ਦੇ ਕੰਮ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ।
ਕਾਜੂ ਬਦਾਮਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅਜੀਬ ਕਿਸਮ ਦੀ ਵਾਸ਼ਨਾ ਆਉਂਦੀ ਸੀ , ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਪੁਰਾਣੇ ਸੰਦੂਕ ਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਡਰਾਈਫਰੂਟ ਆਏ ਗਏ ਲਈ ਨਸੀਬੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰਖਦੀ ਸੀ ।
ਰਸਮੀ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ , ਕੁਸ਼ ਸਵਾਲ ਸੁਲੱਖਣ ਨੇ ਨਵਦੀਪ ਨੂੰ ਕੀਤੇ । ਨਵਦੀਪ ਤੇ ਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਇਕੱਲਿਆਂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਤੁਰ ਫਿਰ ਕੇ ਹੀ ਕੀਤੀ । ਨਸੀਬੋ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਖੜੇ ਦੋਨਾਂ ਵੱਲ ਦੇਖ ਜੋਤ ਵਾਲੇ ਆਲੇ ਵੱਲ ਹੱਥ ਜੋੜ ਰੱਬ ਨਾਲ ਸਿੱਧੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ।
ਚਲੋ ਦੇਖ ਦਿਖਾਈ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੋਨੇ ਪਿਉ ਧੀ ਨੇ ਸਿੰਦਰ , ਨਸੀਬੋ ਤੋਂ ਵਿਦਾ ਲੈ ਆਪਣੀ ਗੱਡੀ ਸਟਾਰਟ ਕਰ ਗਲੀ ਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਲਿੰਕ ਰੋਡ ਪੈ ਗਏ ।
ਹਾਂ ਵੀ ਪੁੱਤ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਿਆ ਤੈਨੂੰ ? ਸੁਲੱਖਣ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹਿਆ ।
ਡੈਡੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ ਥੋਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਲੱਗਿਆ ? ਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਉਲਟਾ ਉਹੀ ਸਵਾਲ ਪਿਉ ਨੂੰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ।
ਪੁੱਤ ਗੱਲ ਇਹ ਆ ਕਿ ਸ਼ਿੰਦਰ ਮੇਰਾ ਪੁਰਾਣਾ ਯਾਰ ਆ ਪਰ ਜਰਨੈਲ ਕੇ ਉਹ ਹਲਾਤ ਤਾਂ ਹੈਨੀ ਜੋ ਮੈਂ ਸੋਚੇ ਸੀ । ਵੈਸੇ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਠੀਕ ਲੱਗਿਆ । ਹੁਣ ਤੂੰ ਦੱਸ ਮਰਜੀ ਤੇਰੀ ਆ ਮੇਰੀ ਰਾਇ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੈ ।
ਡੈਡੀ ਚੰਗੇ ਮਾੜੇ ਦਿਨ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ । ਸਾਡਾ ਵਿਕਸਿਤ ਦੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਤਰੱਕੀ ਕਰਨ ਦਾ ਸਾਡਾ ਤਾਂ ਫਾਇਦਾ ਹੈ ਜੇ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕਿਸੇ ਤਰੀਕੇ ਵੀ ਮੱਦਦ ਕਰ ਸਕੀਏ । ਹੁਣ ਦੇਖੋ ਵਿਆਹ ਲਈ ਤਾਂ ਓਥੋਂ ਵੀ ਬਥੇਰੇ ਲੱਭ ਜਾਣੇ ਹਨ ਪਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਸ ਬਹਾਨੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਹੀ ਕਰਨਾ ਚਹੁੰਦੀ ਹਾਂ । ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਸਭ ਪਸੰਦ ਹੈ ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡੀ ਰਜਾਮੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਆਪਾਂ ਹਾਂ ਕਰ ਹੀ ਜਾਈਏ । ਮੈਨੂੰ ਅਮੀਰ ਘਰਾਂ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ । ਪ੍ਰੀਤ ਅੰਦਰੋਂ ਜਾਂ ਤਾਂ ਸਿਆਣਪ ਬੋਲ ਰਹੀ ਸੀ ਜਾਂ ਉਹਦੀ ਇਨਕਲਾਬੀ ਸੋਚ । ਸ਼ਾਇਦ ਸੁਲੱਖਣ ਵੀ ਇਹੀ ਚਹੁੰਦਾ ਸੀ ।
ਬੱਸ ਏਨਾ ਕੁ ਹੀ ਰਾਇ ਮਸ਼ਵਰਾ ਕਰਕੇ ਪਿਉ ਧੀ ਨੇ ਫੇਰ ਬੂਹੇ ਚ ਹਾਰਨ ਜਾ ਮਾਰਿਆ ।
ਸ਼ਿੰਦਰ ਅਜੇ ਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਿੰਨੋ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਹੀ ਗੱਲਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ । ਜਦੋਂ ਸੁਲੱਖਣ ਨੇ ਆਪਣਾ ਫੈਸਲਾ ਸੁਣਾਇਆ ਤਾਂ ਨਸੀਬੋ ਭੱਜੀ ਭੱਜੀ ਜੋਤ ਵਾਲੇ ਆਲੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਖੜ ਗਈ , ਉਹਦੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿੱਕਲਿਆ ਮਣਾਂ ਮੂੰਹੀ ਪਾਣੀ ਜਰਨੈਲ ਦੀ ਲੌਂਗ ਲੈਚੀਆਂ ਤੇ ਗੁਲਾਬ ਪਾ ਕੇ ਘਰ ਦੀ ਕੱਢੀ ਦਾਰੂ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਖਸ਼ਬੂਦਾਰ ਸੀ।
ਪਾਤਰ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨਾਮ ਕਾਲਪਨਿਕ ਹਨ