ਮੇਰੀ ਕਬਰ ਪੇ ਤਮਾਸ਼ਾ ਨਾ ਬਨਾਇਆ ਜਾਏ
ਅਗਰ ਕੋਈ ਇਤਨਾ ਖੈਰ-ਖਵਾਹ ਹੋ ਤੋ ਸਾਥ ਦਫਨਾਇਆ ਜਾਏ” ਜੌਹਨ ਐਲੀਆ,
ਅਲਵਿਦਾ ਝੋਟੇਆ .. ਤੇਰਾ ਨਵਾਂ ਨੂੰ ਆ ,
“ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ Titanic”
ਕਿਉਂਕਿ titanic ਡੁੱਬ ਵੀ ਗਿਆ ਪਰ ਸਮੁੰਦਰ ‘ਚ ਗੱਲਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਓਹਦੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ…
ਬੱਸ ਤੂੰ ਓਹੀ ਆਂ ਪੰਜਾਬ ਦਾ….
ਕੌਣ ਦਸੇ ਗਾ ਤੈਨੂੰ
ਤੇਰਾ ਜਿਕਰ ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋ ਕਿੰਨਾ ਹੋਏਆ ਏ
ਕੰਨਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮਿੱਤਰਾ ਤੇਰੀ ਅਵਾਜ ਰੜਕਦੀ ਰਹਿਣੀ ਏ
ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਤੇਰੀ ਘਾਟ ਰੜਕਦੀ ਰਹਿਣੀ ਏ ।
ਨਫਰਤਾ ਦੀਆ ਗੋਲੀਆ ਪਾੜ ਜਾਦੀਆ ਵੱਖੀਆ ਨੂੰ
ਕਿੱਥੇ ਲੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖਣ ਮਾਵਾਂ, ਪੁੱਤਾ ਦੀਆਂ ਤਰੱਕੀਆ ਨੂੰ
ਕੌਣ ਸਿੱਖਦਾ ਏ ਸਿਰਫ ਗੱਲਾ ਨਾਲ
ਸਭ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹਾਦਸਾ ਜਰੂਰੀ ਹੁੰਦਾ ਏ
ਭਾਤ ਭਾਤ ਦੀਆ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਨਾਲ ਮੱਥੇ ਲਾਏ ਨੇ
ਨਿੱਕੀ ਉਮਰੇ ਜਿੰਦਗੀ ਨੇ ਬੜੇ ਨਾਚ ਨਚਾਏ ਨੇ,
ਦਿਲ ਵੱਡਾ ਰੱਖ ਉਸਤਾਦ
ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸੋਚ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਆ
ਸਭ ਕੁਝ ਖਤਮ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ
ਸਬ ਕੁਝ ਖਤਮ ਕਹਿਣ ਨਾਲ
ਜਿਉਦੇ ਜੀ ਕਦਰ ਕਰੋ ਜੇ ਕਰਨੀ ਹੈ।
ਮਰਨ ਵਾਲਾ ਇਨਸਾਨ ਅਪਣੀ ਤਾਰੀਫ ਨਹੀਂ ਸੁਣ ਸਕਦਾ
ਗੁਆ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਖਿਆਲ ਆਉਦਾਂ ਹੈ
ਕਿੰਨਾ ਕੀਮਤੀ ਸੀ ਉਹ ਵਕਤ, ਇਨਸਾਨ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤਾ
ਰਾਜਨੀਤੀ ਬੁੱਢਿਆਂ ਦੀ ਉਹ ਖੇਡ ਹੈ
ਜੋ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਸ਼ਾਂ ਤੇ ਖੇਡੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਆ ਯਾਰੋ
ਜਦੋ ਤੱਕ ਰਾਹ ਸਮਝ ਆਉਂਦਾ
ਓਦੋ ਤੱਕ ਸਫਰ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ