ਜੇ ਮੁੰਡਿਆ ਵੇ ਮੈਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਜਾਣਾ,
ਮਾਂ ਦਾ ਦਰ ਤੂੰ ਚੱਕ ਮੁੰਡਿਆ,
ਵੇ ਮੈਨੂੰ ਰੇਸ਼ਮੀ ਰੁਮਾਲ ਵਾਗੂੰ ਰੱਖ ਮੁੰਡਿਆ,
ਵੇ ਮੈਨੂੰ ………,
ਚੜ੍ਹ ਵੇ ਚੰਦਾ ਦੇ ਵੇ ਲਾਲੀ
ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ ਹਨ੍ਹੇਰਾ
ਚਾਰ ਕੁ ਪੂਣੀਆਂ ਕੱਤਣੋਂ ਰਹਿ ਗਈਆਂ
ਯਾਰ ਮਾਰ ਗਿਆ ਗੇੜਾ
ਆ ਕੇ ਗੁਆਂਢਣ ਪੁੱਛਦੀ ਮੈਥੋਂ
ਇਹ ਕੀ ਲੱਗਦਾ ਤੇਰਾ
ਏਹ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਵਾਲ ਮੱਥੇ ਦਾ
‘ਤੂੰ ਵੇ’ ਦਿਲ ਦਾ ਘੇਰਾ
ਟੋਹ ਲੈ ਤੂੰ ਮੁੰਡਿਆ
ਨਰਮ ਕਾਲਜਾ ਮੇਰਾ।
ਬਚੋਲਣ ਸਿਰੇ ਦੀ ਲਾਲਚਣ ਨੂੰ
ਧੀ ਆਲਿਆਂ ਨੇ ਛਾਪ ਪਾ ਤੀ ਠਿੱਕ ਬਰਗੀ
ਪੁੱਤ ਆਲਿਆਂ ਤੋਂ ਸਰਿਆ ਸੂਤੀ ਸੂਟ
ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਭੈਣ ਇਕ ਕਰਗੀ
ਪਾਰਸੂ ਝੀਲੇ, ਪਾਰਸੂ ਨਦੀਏ,
ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ ਐਨਾ ਤਾਣ।
ਪਿਆਸੇ ਖੇਤ ਸੀ, ਪਿਆਸੀਆ ਫਸਲਾਂ,
ਨਿਕਲਦੀ ਸੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਜਾਨ।
ਸੂਰਜ ਤਪਿਆ, ਸਾਗਰ ਤਪਿਆ,
ਮੇਘਲੇ ਉੱਡ ਜਾਣ।
ਪਾਣੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ….
ਮਰਦਿਆਂ ਅੰਦਰ ਜਾਨ।
ਤਾਸ਼ ਖੇਡਣਾ ਸਿੱਖ ਵੇ ਜੀਜਾ,
ਤਾਸ਼ …….,
ਬੋਲੀ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪਾ ਤੀ ਮੇਲਣੇ
ਬੋਲੀ ਨਾ ਤੇਰੀ ਚੱਜ ਦੀ
ਬੱਦਲ ਗਰਜੇ ਬਿਜਲੀ ਕੜਕੇ
ਹਵਾ ਪੁਰੇ ਦੀ ਵਗਦੀ
ਲਾ ਕੇ ਲਾਰਾ ਸੌਂ ਗਈ ਯਾਰ ਨੂੰ
ਸੀਟੀ ਬਾਰ ‘ਗੇ ਵੱਜਦੀ
ਖੁਹ ਹਰੀਜਨਾਂ ਦਾ
ਬੈਟਰੀ ਮੋੜ ਤੇ ਵੱਜਦੀ
ਮੇਲਣ ਸੱਪ ਵਰਗੀ
ਵਾਂਗ ਮੋਰਨੀ ਤਰਦੀ।
ਬਚੋਲਣੇ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਲੱਭਿਆ ਨਿਰਾ ਉਲੂ ਬਾਟਾ
ਪੱਟੋ ਨੀ ਪੱਟੋ ਹੁਣ ਬਚੋਲੇ ਦਾ ਝਾਟਾ
ਧਨੁਸ਼ ਇੰਦਰ ਦੇਵ ਦਾ,
ਬਦਲਾਂ ਦੇ ਸੱਤ ਰੰਗ।
ਧਰਤੀ, ਰੁੱਖ, ਪਸ਼ੂ, ਪੰਛੀ,
ਹੋ ਗਏ ਸੀ ਬੇ-ਰੰਗ।
ਸਭ ਨੂੰ ਆਸਾਂ ਤੇਰੀਆਂ,
ਲੋਚਣ ਤੇਰਾ ਸੰਗ।
ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਇੰਦਰ ਦੇਵ ਦੀ,
ਧਰਤੀ ਰੰਗੋ ਰੰਗ ।
ਜੀਜਾ ਸਾਲੀ ਤਾਸ਼ ਖੇਡਦੇ,
ਸਾਲੀ ਗਈ ਜਿੱਤ ਵੇ ਜੀਜਾ,
ਨਹਿਲੇ ਤੇ ਦਹਿਲਾ ਸਿੱਟ ਵੇ ਜੀਜਾ,
ਨਹਿਲੇ ……..,
ਮੇਲਣ ਮੁੰਡਿਓ ਬੜੀ ਚੁਸਤ ਹੈ
ਟਿੱਚਰ ਕਰਕੇ ਜਾਣੇ
ਅੰਦਰ ਵੜ-ਵੜ ਲਾਵੇ ਟਿੱਕਾ
ਨਵੇਂ ਬਦਲਦੀ ਬਾਣੇ
ਬੁੱਢੇ ਠੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਘਰੇ ਭੇਜ ਦਿਓ
ਇਹ ਕਰਦੂਗੀ ਕਾਣੇ
ਹਾਣ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਖੜ੍ਹਾ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ
ਤੁਰੰਤ ਬਣਾਉਂਦਾ ਗਾਣੇ
ਹੋਗੀ ਨਵਿਆਂ ਦੀ
ਭੁੱਲਗੀ ਯਾਰ ਪੁਰਾਣੇ।
ਬਚੋਲਣੇ ਕੰਨ ਕਰੀਂ ਨੀ
ਤੂੰ ਰੱਖੀਂ ਨਾਅ ਰਤਾ ਲਕੋ
ਮਗਰੋਂ ਲਿੱਤਰ ਪੈਣਗੇ
ਤੈਨੂੰ ਘੇਰ ਕੇ ਜਾਣਗੇ
ਨੀ ਅਨਪੜ੍ਹ ਮੁਰਖੇ ਨੀ-ਖਲੋ
ਇੰਦਰ ਦੇਵ ਤੇ ਪਾਰਸੂ ਦੇਵੀ,
ਆਇਦ ਜੁਗਾਦਿ ਯਰਾਨੇ।
ਦੇਖ ਦੇਖ ਕੇ ਸੜੇ ਸਰੀਕਾ,
ਦੇਵੇ ਮੇਹਣੇ ਤੁਆਨੇ।
ਅਰਬਾਂ ਖਰਬਾਂ ਮਣ ਪਾਣੀ,
ਚੜਿਆ ਵਿੱਚ ਅਸਮਾਨੇ।
ਪਿਆਸਾਂ ਜੁਗਾਂ ਦੀਆਂ,
ਕੀਤੀਆਂ ਤਰਿਪਤ ਰਕਾਨੇ।