ਨਫਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ,
ਪਾੜ ਜਾਂਦੀਆ ਵੱਖੀਆਂ ਨੂੰ,
ਕਿੱਥੇ ਲੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖਣ ਮਾਵਾਂ,
ਪੁੱਤਾਂ ਦੀਆਂ ਤਰੱਕੀਆਂ ਨੂੰ,
ਨਾ ਪੁੱਤ ਦੀ ਹੋਈ ਰੀਸ ਕਿਸੇ ਤੋਂ
ਨਾ ਪਿਉ ਦੀ ਕਾਪੀ ਹੋਣੀ ਆ,
ਸਿਵਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਦੱਸੋ ਕਿਸੇ ਨੇ
ਕਦੇ ਮਾਰੀ ਥਾਪੀ ਹੋਣੀ ਆ?
ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਸੀ ਪੁੱਤਰਾ ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਵਾਰਨਾ
ਤੇਰੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਖਿਡਾਉਣਾ ਮੇਰੀ ਰੀਝ ਰਹਿ ਗਈ
ਸਿਹਰਾ ਨਹੀਓ ਸਿਰ ਤੇ ਕਫ਼ਨ ਪੈ ਗਿਆ
ਤੈਨੂੰ ਪੁੱਤਰਾ ਵਿਆਹ ਕੇ ਅੱਜ ਮੌਤ ਲੇ ਗਈ
ਫੇਲ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਮਖੌਲ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦੇ ਤੇ
ਕਾਮਯਾਬ ਨੂੰ ਪਿਸਤੌਲ
ਲੱਗੀ ਹੋਸ਼ੋਰ ਏ-ਕਾਂਵਾਂ ਦੀ
ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਪੁੱਤ ਤੁਰ ਗਏ
ਰੂਹ ਕੰਬ ਗਈ ਮਾਂਵਾਂ ਦੀ
ਮੇਰੀ ਕਬਰ ਪੇ ਤਮਾਸ਼ਾ ਨਾ ਬਨਾਇਆ ਜਾਏ
ਅਗਰ ਕੋਈ ਇਤਨਾ ਖੈਰ-ਖਵਾਹ ਹੋ ਤੋ ਸਾਥ ਦਫਨਾਇਆ ਜਾਏ” ਜੌਹਨ ਐਲੀਆ,
ਅਲਵਿਦਾ ਝੋਟੇਆ .. ਤੇਰਾ ਨਵਾਂ ਨੂੰ ਆ ,
“ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ Titanic”
ਕਿਉਂਕਿ titanic ਡੁੱਬ ਵੀ ਗਿਆ ਪਰ ਸਮੁੰਦਰ ‘ਚ ਗੱਲਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਓਹਦੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ…
ਬੱਸ ਤੂੰ ਓਹੀ ਆਂ ਪੰਜਾਬ ਦਾ….
ਸੰਸਾਰ ਇਕ ਖਤਰਨਾਕ ਪਿੜ ਹੈ
ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਥੇ ਬੁਰਾਈ ਹੈ
ਪਰ ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਕਿ ਏਥੇ ਉਹ ਲੋਕ ਹਨ
ਜੋ ਬੁਰਾਈ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਦੇਖਦੇ ਹਨ
ਪਰ ਕਰਦੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ।
ਸਜ਼ਾ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ ਗੁਜ਼ਰੇ ਹੋਏ ਵਕਤ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿਉ
ਇਹ ਬਾਜ਼ੀ ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਕਿੰਜ ਆਉਂਦੀ ਝੱਲੀਏ
ਤੂੰ ਦਹਿਲਾ ਸੀ ਕਿਉਂ ਸੁੱਟਿਆ ਰਾਣੀ ਉਪਰ
ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹੋ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਜਰੂਰੀ ਗੱਲਾਂ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਾ ਦੱਸੋ
ਅਕਸਰ ਉਹ ਤੁਹਾਡੀ ਗੈਰ ਹਾਜਰੀ ਵਿਚ ਤੁਹਾਡਾ ਮਜਾਕ ਉਡਾਉਂਦੇ ਹਨ
ਕੋਈ ਹਸਾ ਗਿਆ ਕੋਈ ਰਵਾ ਗਿਆ ਚੱਲੋ
ਐਨਾ ਹੀ ਕਾਫੀ ਆਮੈਨੂੰ ਜਿਉਂਣਾ ਤਾ ਸਿੱਖਾ ਗਿਆ
ਹਰ ਮੀਲ ਕੇ ਪੱਥਰ ਪੇ ਯੇ ਲਿਖ ਦੋ ਕਿ ਨਾਪਾਕ ਇਰਾਦੋਂ ਕੋ ਕਭੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲਤੀ।