ਭਲਾ ਜੀ ਪੋਡਰ ਦੇ, ਪੋਡਰ ਦੇ ਦੋ ਡੱਬੇ
ਲਾੜੇ ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਖਸਮ ਕਰਾਈਏ
ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਗੱਭੇ ਭਲਾ ਜੀ.
ਰੜਕੇ, ਰੜਕੇ, ਰੜਕੇ।
ਮੰਡੀ ਜਗਰਾਵਾਂ ਦੀ,
ਜਾਂਦੇ ਜੱਟ ਤੇ ਬਾਣੀਆਂ ਲੜ ਪੇ।
ਬਾਣੀਏ ਨੇ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟਿਆ,
ਜੱਟ ਦੋਹਾਂ ਗੋੜਿਆਂ ਤੋਂ ਫੜ ਕੇ।
ਢਾਣੀ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ,
ਆਊਗੀ ਗੰਡਾਸੇ ਫੜ ਕੇ ।
ਭੂਕਾਂ,ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ,
ਮੈ ਬੁਢੜੇ ਨੂੰ ਫੂਕਾਂ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ,
ਮੈ ਬੁਢੜੇ ……,
ਚਿੱਟਾ ਕੁੜਤਾ ਪਾਉਣੈ ਮੁੰਡਿਆ
ਟੇਢਾ ਚਾਕ ਖਾ ਕੇ ।
ਡੱਬੀਦਾਰ ਤੂੰ ਬੰਨ੍ਹੇ ਚਾਦਰਾ
ਕੁੜਤੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਕੇ
ਪਿਆਜੀ ਰੰਗ ਦੀ ਪੱਗੜੀ ਬੰਨ੍ਹਦੈਂ
ਰੰਗ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਕੇ
ਕੁੜੀਆਂ ਤੈਂ ਪੱਟੀਆਂ
ਤੁਰਦੈਂ ਹੁਲਾਰੇ ਖਾ ਕੇ।
ਆਰੇ! ਆਰੇ! ਆਰੇ!
ਸ਼ੁਕੀਨੀ ਪਿੱਟੀਏ ਨੀ,
ਸੁਣ ਲੈ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਾਰੇ।
ਏਸ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ,
ਕਈ ਲੁੱਟੇ ਕਈ ਮਾਰੇ।
ਪਹਿਲਾਂ ਏਸ ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਲੁੱਟੀ,
ਫਿਰ ਗਿਆ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ।
ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਤੇ…..
ਸ਼ਰਤਾਂ ਲਾਉਣ ਕੁਆਰੇ।
ਕੰਘੀ,ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ,
ਮੈ ਬੁਢੜੇ ਨਾਲ ਮੰਗੀ ਮਾਏ ਮੇਰੀਏ,
ਮੈ ਬੁਢੜੇ …….,
ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਲੱਗੀ ਦੋਸਤੀ
ਲੱਗੀ ਤੂਤ ਦੀ ਛਾਵੇਂ
ਪਹਿਲਾਂ ਤੂਤ ਦੇ ਪੱਤੇ ਝੜਗੇ
ਫੇਰ ਢਲੇ ਪਰਛਾਵੇਂ
ਐਡੀ ਤੂੰ ਮਰਜੇਂ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਤਰਸਾਵੇਂ।
ਜਨੇਤੀਆਂ ਜੋਰੋ ਬੜੀ ਸਮਝਾਈ ਬਿੱਲੇ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਨਾ ਲਾਈਂ
ਬਿੱਲਾ ਤੇਰਾ ਧਗੜਾ ਲਾਊ ਰਗੜਾ ਖਾਊ ਦੁੱਧ ਮਲਾਈ
ਨਾ ਦੇਹ ਝਿੜਕਾਂ ਰੱਖੂ ਬਿੜਕਾਂ ਬਿੱਲਾ ਬਾਪ ਦਾ ਜਮਾਈ
ਉਹਨੇ ਬੱਦਣੀ ਨੇ ਛੜਿਆਂ ਸੱਦਣੀ ਨੇ ਵਗ੍ਹਾਮੀਂ ਡਾਂਗ ਚਲਾਈ
ਬਿੱਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਲੰਗਾ ਪੈ ਗਿਆ ਪੰਗਾ ਠਾਣੇ ਪਰਚੀ ਵੇ ਪਾਈ
ਆਲ੍ਹਾ! ਆਲ੍ਹਾ! ਆਲ੍ਹਾ!
ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਰੋਗ ਬੁਰਾ,
ਵੈਦ ਕੋਈ ਨੀ ਸਿਆਣਪਾਂ ਵਾਲਾ।
ਮਾਰਾਂ ਇਸ਼ਕ ਦੀਆਂ,
ਰੱਬ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਖਵਾਲਾ।
ਝਗੜੇ ਇਸ਼ਕਾਂ ਦੇ,
ਕੌਣ ਜੰਮਿਐ ਮਿਟਾਵਣ ਵਾਲਾ।
ਕੋਠੇ ਤੋਂ ਸਿੱਟਿਆ ਛੰਨਾ ਕੁੜੇ,
ਜੀਜੇ ਦੀ ਆਕੜ ਭੰਨਾ ਕੁੜੇ,
ਜੀਜੇ ਦੀ …….,
ਉੱਚੀਆਂ ਚਰ੍ਹੀਆਂ ਸੰਘਣੇ ਬਾਜਰੇ
ਦਿੱਤੀਆਂ ਬਹੁਤ ਦੁਹਾਈਆਂ
ਲੈ ਕੇ ਗੋਪੀਆ ਚੜ੍ਹਗੀ ਮਨ੍ਹੇ ਤੇ
ਚਿੜੀਆਂ ਖੂਬ ਉਡਾਈਆਂ
ਆਹ ਚੱਕ ਵੇ ਮਿੱਤਰਾ
ਵੰਗਾਂ ਮੇਚ ਨਾ ਆਈਆਂ।
ਮਣਕੇ! ਮਣਕੇ! ਮਣਕੇ!
ਘੁੰਡ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਦਿਸਦਾ,
ਜਿਉਂ ਚੰਨ ਅੰਬਰਾਂ ਵਿਚ ਚਮਕੇ।
ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਮਹਿਕ ਘੁਲਦੀ,
ਜਦੋਂ ਤੁਰਦੀ ਏਂ ਹਿੱਕ ਤਣ ਕੇ।
ਅੱਖੀਆਂ ‘ਚੋਂ ਨੀਂਦ ਉੱਡ ਗਈ,
ਜਦੋਂ ਗਲੀਆਂ ਚ ਝਾਂਜਰ ਛਣਕੇ।
ਤੈਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਨੀ,
ਉੱਡ ਜਾਂ ਕਬੂਤਰ ਬਣ ਕੇ।