ਜਾਂਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕੁੜਤੀ ਛੀਂਟ ਦੀ
ਸੁੱਥਣ ਸੂਫ ਦੀ- ਨਾਲ ਰਕਾਬੀ ਚਾੲ੍ਹੀਏ
ਨੀ ਖੰਡ ਦਾ ਕੜਾਹ ਗੱਭਰੂ
ਠੰਢਾ ਕਰ ਕੇ ਸਹਿਜ ਨਾਲ ਖਾਈਏ
ਨੀ.
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਧਾਰੀ।
ਗਿੱਟਿਆਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਘੁੰਗਰੂ,
ਛਾਲ ਗਿੱਧੇ ਵਿੱਚ ਮਾਰੀ।
ਲੱਕ ਤਾਂ ਵਲੇਵਾਂ ਖਾ ਗਿਆ,
ਚੁੰਨੀ ਅੰਬਰੀ ਵਗਾਹ ਕੇ ਮਾਰੀ।
ਭੱਜ ਜਾਵੇ ਦਿਓਰਾ.
ਨਹੀਂ ਨਿਭਦੀ ਜੇ ਯਾਰੀ।
ਘੋੜਾ ਆਰ ਨੀ ਧੀਏ,
ਘੋੜਾ ਪਰ ਨੀ ਧੀਏ,
ਮੱਥੇ ਮਾਰ ਮਸਰਾਂ ਦੀ ਦਲ ਨੀ ਧੀਏ,
ਮੱਥੇ ……,
ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਪਿਆਰ ਰਕਾਨੇ
ਦੰਦ ਵੱਢਦਾ ਸੀ ਵਿਹੜਾ
ਆਪਣੇ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮਰ ਜਾਵੇ
ਮੁੱਕ ਜੇ ਰੋਜ਼ ਦਾ ਝੇੜਾ
ਰੱਬ ਸੁਰਜੀਤ ਕੁਰੇ
ਦੁੱਖ ਨਾ ਖਾਵੇ ਤੇਰਾ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਸਾਈ।
ਜੱਗ ਬੀਤੀ ਨਿੱਤ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ,
ਜਾਂਦੀ ਆਪਣੀ ਨਹੀਂ ਸੁਣਾਈ।
ਰਾਹ ਤੁਰਦੇ ਸੱਚੇ ਮਾਰਗ ਦੇ,
ਹਰ ਵਾਰ ਮੁਸੀਬਤ ਆਈ।
ਲਾਇਆ ਹੈ ਮੱਥਾ ਹੀ………,
ਪਿੱਠ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ।
ਘੋੜਾ ਆਰ ਨੀ ਮਾਏ,
ਘੋੜਾ ਪਰ ਨੀ ਮਾਏ,
ਰਾਝਾਂ ਮੰਗੇ ਮਸਰਾਂ ਦੀ ਦਾਲ ਨੀ ਮਾਏ,
ਰਾਝਾਂ ਮੰਗੇ …….,
ਜੱਟਾ ਵੇ ਜੱਟਾ
ਲੈ ਦੇ ਰੇਸ਼ਮੀ ਦੁਪੱਟਾ
ਨਾਲ ਲੈ ਦੇ ਸੁਟ ਨਸਵਾਰੀ ਵੇ
ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਨੇ
ਜੱਟਾਂ ਦੀ ਮੱਤ ਮਾਰੀ ਵੇ।
ਬੀਬੀ ਤਾਂ ਲਾੜਿਆ ਨਿਰੀ ਗੌਰਜਾਂ
ਬੇ ਤੂੰ ਜੰਗਲ ਦਾ ਰਿੱਛ ਬੇ
ਬੀਬੀ ਤਾਂ ਨਾਜਕ ਫੁੱਲਾਂ ਜਹੀ
ਬੇ ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੁੱਢਾ ਇੱਖ ਬੇ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਕਟਾਰੀਏ।
ਸੱਚ ਦੇ ਸਫਰ ਤੇ ਸਦਾ ਤੁਰੀਏ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇਸ਼ ਤੇ ਕੌਮ ਤੋਂ ਵਾਰੀਏ।
ਸੰਜਮ ਰੱਖੀਏ ਖਾਣ, ਪੀਣ ਤੇ ਬੋਲਣੇ ਦਾ,
ਸਦਾ ਜਿੱਤੀਏ, ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਹਾਰੀਏ।
ਡੁੱਬੀਏ ਨਾ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੀਂ………,
ਡੁੱਬਦੇ ਸਦਾ ਹੀ ਤਾਰੀਏ।
ਘੋੜਾ ਆਰ ਨੂੰ ਵੇ,
ਘੋੜਾ ਪਾਰ ਨੂੰ ਵੇ,
ਪੇਕੇ ਛੱਡੀਏ ਨਾ ਨਾਰ ਮੁਟਿਆਰ ਨੂੰ ਵੇ,
ਪੇਕੇ ਛੱਡੀਏ ……,
ਕੀ ਨੀ ਤੇਰੇ ਬੇਰ ਤੋੜ ਲੇ
ਕੀ ਨੀ ਤੋੜ ਲਈ ਬੇਰੀ
ਰੁੱਗ ਭਰ ਕੇ ਮੇਰਾ
ਕੱਢ ਲਿਆ ਕਾਲਜਾ
ਬਹਿ ਜੇ ਤੇਰੀ ਬੇੜੀ
ਜੱਦੀਏ ਦੇਣ ਦੀਏ
ਨੀਂਦ ਗਵਾ ਤੀ ਮੇਰੀ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਮੋਲ।
ਦੁੱਧ, ਦੁੱਧ ਦਾ, ਪਾਣੀ ਦਾ ਪਾਣੀ,
ਐਵੇਂ ਨਾ, ਕਾਂਜੀ ਘੋਲ।
ਜੱਗ ਮੰਚ, ਬੰਦਾ ਅਭਿਨੈ ਕਰਦਾ,
ਨਿਭਾਉਂਦਾ ਆਪਣਾ ਸਹੀ ਰੋਲ।
ਉੱਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ……,
ਨਾ ਕਸਤੂਰੀ ਡੋਲ੍ਹ।