ਨੀ ਫੇਰ ਛੜਾ ਰਗਤੂ ਚਟਨੀ,
ਖੱਟੀ ਅੰਬੀ ਪਾ ਕੇ,
ਨੀ ਬਹਿ ਜਾ ਪੀੜੇ ਤੇ,
ਰੇਵ ਪੰਜਾਮੀ ਪਾ ਕੇ,
ਨੀ ਬਹਿ ਜਾ……..,
ਛੜਾ ਛੜੇ ਨੂੰ ਦਵੇ ਦੁਲਾਸਾ
ਮੌਜ ਭਰਾਵੋ ਰਹਿੰਦੀ
ਦੋ ਡੱਕਿਆਂ ਨਾਲ ਅੱਗ ਮੱਚ ਪੈਂਦੀ
ਆਪੇ ਗੁੱਲੀ ਲਹਿੰਦੀ
ਛੜਿਆਂ ਦੀ ਉੱਖਲੀ ਤੇ
ਛਹਿ ਕੇ ਮੋਰਨੀ ਬਹਿੰਦੀ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪੋਹਲੇ।
ਆਉਂਦੀ ਜਾਂਦੀ ਦੀ,
ਗੱਡੀ ਰੁਕ ਜੈ ਵਣਾਂ ਦੇ ਓਹਲੇ।
ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਮੈਂ ਰੋਵਾਂ,
ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਰੋਣ ਪਟੋਲੇ।
ਟੁੱਟਗੀ ਯਾਰੀ ਤੋਂ…….,
ਗਾਲ੍ਹ ਬਿਨਾਂ ਨਾ ਬੋਲੇ।
ਜੱਟਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤ ਸਾਧੂ ਹੋ ਗੇ,
ਸਿਰ ਪਰ ਜਟਾਂ ਰਖਾਈਆਂ,
ਬਈ ਬਗਲੀਆਂ ਫੜ ਕੇ ਮੰਗਣ ਤੁਰ ਪੇ
ਖੈਰ ਨਾ ਪਾਉਦੀਆਂ ਮਾਈਆਂ,
ਚਿੱਟੇ ਦੰਦ ਮਨਜੀਤ ਦੇ
ਫਿਰ ਮੋਤੀਆਂ ਦੀ ਜੜਤ ਜੜੇ
ਸਹੇਲੀਆ ਸਲੋਚਨਾ ਦੀ
ਫੇਰ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਬਣਾਏ
ਜੰਪਰ ਬੰਤੋ ਦਾ
ਫਿਰ ਘੱਗਰੇ ਦੀ ਛਹਿਬਰ ਲਾਏ
ਰਾਣੀ ਇਉਂ ਤੁਰਦੀ
ਜਿਵੇਂ ਪਾਣੀ ‘ਚ ਤੁਰੇ ਮੁਰਗਾਈ
ਪਾਣੀ ਲੈਣ ਦੋ ਤੁਰੀਆਂ
ਮੂਹਰੇ ਨਣਦ ਮਗਰ ਭਰਜਾਈ
ਲੜ ਗਈ ਭਰਿੰਡ ਬਣਕੇ .
ਮੌਤ ਛੜਿਆਂ ਦੀ ਆਈ।
“ਆਉਣਾ ਕਿੱਥੇ ਤੇ ਬੀਬੀ ਨੀ ਬੇਬੇ ਬੇਚ ਕੇ ਆਇਆ”
ਫਿਰ ਝਟ ਆਪਣੇ ਮਾਈਕ ਤੇ ਆ ਖਲੋਂਦੀ ਹੈ
“ਕੀ ਕੁਸ ਵੱਟਿਆ ਬੇਬੇ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਨਾਮਾ ਥਿਆਇਆ”
ਇਕਦਮ ਫੇਰ ਲਾੜੇ ਵਾਲਾ ਮਾਈਕ ਕਾਬੂ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ,
“ਡੂਢ ਰੁਪੱਈਆ ਵੱਟਿਆ ਭੈਣੇ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਏ ਨਾ ਆਇਆ”
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਢੋਲੇ।
ਇੱਕ ਤੈਨੂੰ ਗੱਲ ਦੱਸਣੀ,
ਦੱਸਣੀ ਜਗਤ ਤੋਂ ਓਹਲੇ।
ਦਿਲ ਦਾ ਭੇਤੀ ਓਹ,
ਜੋ ਭੇਤ ਨਾ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਖੋਹਲੇ।.
ਕੂੰਜ ਕੁਆਰੀ ਦਾ ………,
ਨਰਮ ਕਾਲਜਾ ਡੋਲੇ।
ਜੇ ਜੱਟੀਏ ਜੱਟ ਕੱਟਣਾ ਹੋਵੇ,
ਕੁੱਟੀਏ ਕੰਧੋਲੀ ਉਹਲੇ,
ਨੀ ਪਹਿਲਾ ਜੱਟ ਤੋਂ ਮੱਕੀ ਪਿਹਾਈਏ,
ਫਿਰ ਪਿਹਾਈਏ ਛੋਲੇ,
ਜੱਟੀਏ ਦੇ ਦਵਕਾ ਜੱਟ ਨਾ ਬਰਾਬਰ ਬੋਲੇ,
ਜੱਟੀਏ ਦੇ ……,
ਕਾਸਾ-ਕਾਸਾ-ਕਾਸਾ
ਗੱਲਾਂ ਗਿਆਨ ਦੀਆਂ
ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ਤਮਾਸ਼ਾ
ਇੱਕ ਦਿਨ ਫੁੱਟ ਜੇਂ ਗਾ
ਸੋਹਣਿਆਂ ਕੰਚ ਗਲਾਸਾ
ਚਿੱਟਿਆਂ ਦੰਦਾਂ ਤੇ
ਰੋਜ਼ ਮਲੇ ਦੰਦਾਸਾ
ਮਜਨੂੰ ਸੁੱਕ ਕੇ ਤਾਂਬੜ ਹੋ ਗਿਆ
ਰੱਤ ਰਹੀ ਨਾ ਮਾਸਾ
ਰਾਂਝੇ ਪੰਛੀ ਨੇ
ਭੰਨਤਾ ਬਾਰ ਅੱਗੇ ਕਾਸਾ
ਜਾਂਦਾ ਸੁਰਗਾਂ ਨੂੰ
ਦੋ ਨੈਣਾਂ ਦਾ ਪਿਆਸਾ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਸੁਹਾਣੇ।
ਕੁੰਭੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕੁੰਭ ਬੜਾ ਸੀ,
ਸੁੰਦਰ ਫੁੱਲ ਸੁਹਾਣੇ।
ਹਰ ਸੁੰਦਰਤਾ, ਹਰ ਕੋਈ ਵੇਖੇ,
ਕੀ ਰਾਜੇ, ਕੀ ਰਾਣੇ।
ਸੋਹਣੀ ਅੱਲ੍ਹੜ ਨੂੰ ……….,
ਰੱਬ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਜਾਣੇ।
ਛੰਨੇ ਉੱਤੇ ਛੰਨਾ,
ਛੰਨਾ ਭਰਿਆ ਜਵੈਣ ਦਾ,
ਵੇਖ ਲੈ ਸ਼ਕੀਨਾ,
ਗਿੱਧਾ ਜੱਟੀ ਮਲਵੈਨ ਦਾ,
ਵੇਖ ਲੈ …..,
ਤੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਥੋੜ੍ਹੇ ਰਹਿਗੇ
ਚੰਦ ਕੁਰ ਝੂਟਣ ਜਾਵੇ
ਵਿੱਚ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਤੁਰੇ ਮੜਕ ਨਾਲ
ਝਾਂਜਰ ਨੂੰ ਛਣਕਾਵੇ
ਕੁੜਤੀ ਉਹ ਪਹਿਨੇ
ਜਿਹੜੀ ਸੌ ਦੀ ਸਵਾ ਗਜ਼ ਆਵੇ
ਉਤਲਾ ਨਾ ਦੇਖਿਆ
ਮੈਥੋਂ ਝੂਠ ਛੱਡਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ
ਮਿੰਨੇ-ਮਿੰਨੇ ਦਾਗ ਮੂੰਹ ਤੇ
ਰੰਗ ਰੂਪ ਝੱਲਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ
ਚੰਦ ਕੁਰ ਨਾ ਬਚਦੀ
ਵੈਦ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਜਾਵੇ।